Σκληραίνει το διπλωματικό παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, μετά την απόφαση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης Μπάιντεν να παγώσει μεγάλες εξαγωγές οπλισμού στη Σαουδική Αραβία και τα Αραβικά Εμιράτα. Έτσι με καθόλου κομψές διαρροές από ρωσικές πηγές, συγκεκριμένα τον διευθύνοντα σύμβουλο της Rostec (μια από τις μεγαλύτερες αμυντικές εταιρείες της Ρωσίας) διεξάγονται ήδη συζητήσεις με τους Σαουδάραβες για πιθανή αγορά αντιαεροπορικών συστημάτων S-400 και μαχητικών Su-35.
Η είδηση είναι στα όρια του εξωπραγματικού, καθώς η Σαουδική Αραβία είναι εδώ και πολλές δεκαετίες κύριος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και σταθερός πελάτης -και σε υπέρογκες τιμές- των δυτικών οπλικών συστημάτων. Το «φλέρτ» όμως με τη Ρωσία δεν είναι τωρινό, καθώς το Βασίλειο των Σαούντ έχει ήδη προμηθευθεί κάποια ρωσικά όπλα, όπως αντιαρματικούς πυραύλους Kornet, όπλα πεζικού και το ιδιαίτερο σύστημα TOS-1, ένα αυτοκινούμενο ρουκετοβόλο θερμοβαρικών ρουκετών. Η αξία όμως αυτών των προμηθειών είναι μικρή και θεωρήθηκε πως στοχεύει περισσότερο στο να μεταφέρει τεχνογνωσία στους Σαουδάραβες, οι οποίοι έχουν στόχο την εγχώρια παραγωγή οπλικών συστημάτων.
Η Σαουδική Αραβία όμως έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι ένας πειθήνιος σύμμαχος των ΗΠΑ. Η εμπειρία των 2 πολέμων στον Κόλπο έδειξε στους Σαουδάραβες και την εξάρτηση τους από την αμερικανική ισχύ, αλλά και το πόσο εκτεθειμένοι είναι στις επιθετικές διαθέσεις των γειτόνων τους, τότε του Ιράκ, σήμερα του Ιράν. Έτσι σε βάθος χρόνου η Σαουδική Αραβία και ξεκίνησε μια πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ, αλλά με δικούς της όρους, με κοινό στόχο το Ιράν, ενέτεινε τις εξοπλιστικές της προσπάθειες, αλλά και διεκδίκησε μια αυτόνομη πολιτική περιφερειακού ελέγχου, που οδήγησε και στην εμπλοκή της στον εμφύλιο της Υεμένης.
Μπλόκο στην εξαγωγή βομβών Paveway στη Σαουδική Αραβία εξετάζει ο Μπάιντεν
Η πολύμορφη αυτή σαουδαραβική διπλωματική και στρατηγική τακτική, δεν έχει αναλυθεί σωστά από τις ΗΠΑ που την παρακολουθούν αμήχανοι. Ταυτόχρονα, το Σαουδαραβικό Βασίλειο περνά μεγάλες εσωτερικές αλλαγές διαδοχής εξουσίας, που έχουν φέρει σημαντικούς κραδασμούς στο φεουδαρχικό ύφος διοίκησης του. Πλέον την εξουσία της χώρας έχει σε απόλυτο βαθμό ο πρίγκηπας διάδοχος Mohammad Bin Salman ο οποίος εφαρμόζει ένα πρόγραμμα φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και τερατωδών εγχώριων επενδύσεων με στόχο και την προσέλκυση διεθνών κεφαλαίων. Ταυτόχρονα όμως ασκεί μια δυναμική εξωτερική πολιτική, με παρεμβάσεις (άλλες δημόσια, άλλες κεκαλυμμένες), σε όλη τη Βόρεια Αφρική, στη Μέση Ανατολή αλλά και στην Ευρώπη στηρίζοντας π.χ. εκεί τους ιδιαίτερα συντηρητικούς ισλαμικούς κύκλους. Το πόσο άτρωτη αισθάνεται η Σαουδική Αραβία είναι άγνωστο, αλλά ενέργειες όπως η κατακρεούργηση του αντικαθεστωτικού δημοσιογράφου Jamal Khashoggi, στο προξενείο της χώρας στην Κωνσταντινούπολη, δείχνουν πολλά.
Η διαρροή έτσι για πιθανή αγορά S-400 και Su-35 από τη Ρωσία μάλλον δείχνει ότι η Σαουδική Αραβία είναι πρόθυμη να «τεντώσει το σχοινί» στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, δηλώνοντας σαφώς πως δεν έχει ενδοιασμούς να προμηθευθεί ρωσικά οπλικά συστήματα -αλλά κυρίως να προσεγγίσει διπλωματικά τη Μόσχα- εφόσον οι ΗΠΑ επιθυμούν να την πιέσουν στην εξωτερική πολιτική της. Άλλωστε διαθέτει τα κεφάλαια, την υποστήριξη αρκετών μουσουλμανικών χωρών (όπως το Πακιστάν) αλλά και την ανάλογη φιλοδοξία.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν έτσι αντιμετωπίζει ήδη μια υποβόσκουσα κρίση στη Μέση Ανατολή, η οποία όμως δεν είναι νέα. Σε μεγάλο βαθμό προέρχεται από την προηγούμενη δεκαετία, όταν δηλαδή οι ΗΠΑ στήριξαν άκριτα την «Αραβική Άνοιξη», δηλαδή τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε πολλές μουσουλμανικές χώρες, κινητοποιήσεις που ζητούσαν εκδημοκρατισμό, κοινωνικές παροχές, ισότητα αλλά και είχαν, ανά χώρα, σύνθετα εθνικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά αιτήματα. Η «Αραβική Άνοιξη» όμως θορύβησε τις ηγεσίες των μουσουλμανικών χωρών, έδειξε την ανάγκη αυτές να μετασχηματιστούν, αλλά και τις τραυμάτισε πολιτικά, καθώς οι ΗΠΑ κατάφεραν να επιδείξουν (αφελώς ή ασύδοτα) μια νεοαποικιοκρατική τακτική παρέμβασης στο εσωτερικό τους. Και αν κάτι ισχύει στον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο είναι η ισχυρή μνήμη και η αποστροφή προς κάθε τι που απειλεί την εθνική και πολιτισμική τους αυτονομία.
