Πριν την εποχή των ευρυγώνιων οθονών, των σκοπευτικών επί κράνους και των ηλεκτρονικών αυτοματισμών, ο χειρισμός ενός αεροσκάφους και δη ενός μεγάλου στρατηγικού βομβαρδιστικού δεν ήταν απλώς ένα επάγγελμα ή μία ειδικότητα. Ήταν τέχνη.
Στην εικόνα βλέπουμε την θέση των δυο μηχανικών πτήσης ενός B-36 Peacemaker. Το συγκεκριμένο αεροσκάφος από το 1948 που άρχισε να κατασκευάζεται υπήρξε το βασικό βομβαρδιστικό της Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης (SAC) της αμερικανικής Αεροπορίας έως ότου αντικαταστάθηκε από το θρυλικό B-52 (που υπηρετεί μέχρι σήμερα…).
Οι χειριστές πιλότοι είχαν πρόσβαση μόνο σε μανέτες ελέγχου (throttle) για την αυξομείωση της ιπποδύναμης των κινητήρων επομένως και της ταχύτητας του αεροσκάφους. Η υπόλοιπη δουλειά όμως ήταν… άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ο μηχανικός πτήσης είχε την ευθύνη να ελέγχει ανά πάσα στιγμή:
1) Το μείγμα καυσίμου σε κάθε ένα από τους έξι κινητήρες
2) Το (μεταβλητό) βήμα των ελίκων σε κάθε ένα από τους έξι κινητήρες
3) Την θερμοκρασία και την πίεση λαδιού σε κάθε ένα από τους έξι κινητήρες
4) Την εξισορρόπηση του καυσίμου στις δεξαμενές ανάλογα με την κατανάλωση
5) Την ρύθμιση ισχύος για την επέμβαση στις στροφές ανά λεπτό για να αποφευχθεί η αντήχηση μεταξύ των ελίκων.
Αν τα παραπάνω δεν σας έχουν κάνει ακόμα να ιδρώσετε από αγχος, σας πληροφορούμε ότι από το μοντέλο B-36D και εξής (αλλά και στα προγενέστερα που αναβαθμίστηκαν) το Peacemaker εξοπλιστήκε με επιπλέον δυο κινητήρες τζετ σε κάθε πτέρυγα, για σύνολο δέκα κινητήρων.
Έτσι εκτός των παραπάνω, οι μηχανικοί πτήσης ήταν πλέον υπεύθυνοι και για το έλεγχο των επιπλέον τεσσάρων κινητήρων, οι οποίοι λειτουργούσαν μόνο σε κάποιες φάσης του φακέλου πτήσης, ήτοι κατά την απογείωση και κατά την προσέγγιση κι απομάκρυνση από τον στόχο.
Στην υπόλοιπη πτήση, οι μηχανικοί τους έσβηναν για εξοικονόμηση καυσίμου κι επιπλέον ενεργοποιούσαν ειδικές γρίλιες στην κωνική εισαγωγή τους που την σφράγιζαν τελείως για την αποφυγή εισροής πτηνών ή ξένων αντικειμένων.
Φυσικά εκτός του πονοκέφαλου των κινητήρων είχαν την ευθύνη για όλα τα υπόλοιπα ηλεκτρικά κυκλώματα, γεννήτριες, κτλ.
Σήμερα όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Οι περισσότερες λειτουργίες ελέγχου πτήσης γίνονται αυτόματα από υπολογιστές και ο πιλότος το μόνο που έχει να κάνει είναι να είναι διατεθειμένος να πετάξει στην αποστολή του και ενδεχομένως να ρισκάρει και την ζωή του για αυτήν.
Έως ότου αντικατασταθεί κι αυτός ολοκληρωτικά πια και τα περισσότερα στρατιωτικά αεροσκάφη μετατραπούν σε κατευθυνόμενα ή αυτόνομα μη επανδρωμένα αεροχήματα.
Πρώτη δημοσίευση 19/3/2019
