Ήταν Φθινόπωρο του 1943, όταν μέλη της ιαπωνικής πρεσβείας στο Βερολίνο κλήθηκαν να ενημερωθούν για κάποια μυστικά γερμανικά αεροσκάφη. Εντυπωσιασμένοι από την παρουσίαση, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για την απόκτηση επισήμου άδειας. Ωστόσο, η συγκατάθεση ελήφθη μόλις το Μάρτιο του 1944, κατόπιν της επισκέψεως της ιαπωνικής αντιπροσωπείας στον Χίτλερ. Ο Hermann Göring διέταξε να παραδώσουν στους συμμάχους τους ένα σύνολο εγγράφων με τα σχέδια και τους κινητήρες των Messerschmitt Me 262A-1 και Me 163V-1.
Επιπλέον, και βάσει της συμφωνίας που είχαν συνάψει οι δύο πλευρές, επρόκειτο να σταλεί στην Ιαπωνία ένα έτοιμο αεροσκάφος με σετ ανταλλακτικών, συνοδευόμενο από ομάδα Γερμανών ειδικών. Τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, όταν τα δύο υποβρύχια μεταφοράς βυθίστηκαν: το πρώτο από αμερικανικά αεροσκάφη στα ανοιχτά της δυτικής ακτής της Αφρικής, ενώ το δεύτερο (μετέφερε δείγματα jet κινητήρων) από αμερικανικό υποβρύχιο κοντά στις Φιλιππίνες. Έτσι, με κάποιο φωτογραφικό υλικό στα χέρια τους και τη βοήθεια της μνήμης τους, οι Ιάπωνες μηχανικοί καλούνταν να δημιουργήσουν το δικό τους αεριωθούμενο.
Δεδομένου ότι το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό ενδιαφερόταν για ένα jet αναχαιτιστικό, η Nakajima ανέλαβε τη δημιουργία του Kikka, το οποίο ταίριαζε με τις ζητούμενες προδιαγραφές. Εν παραλλήλω, συζητούσε και με το επιτελείο της Αεροπορίας για την ανάληψη του έργου κατασκευής της ιαπωνικής εκδόσεως του Me 262, το οποίο θα έφερε το όνομα Ki-201 «Karyū» (φλογισμένος δράκος) και οι επιδόσεις του θα υπερτερούσαν αυτές του Kikka. Έτσι, η Nakajima ξεκίνησε να εργάζεται ταυτοχρόνως επάνω σε δύο διαφορετικά projects, το ένα για το Ναυτικό και το άλλο για την Αεροπορία. Είναι δε αξιοσημείωτο πως οι σχεδιαστές του καθενός ήταν διαφορετικοί.
Εν αντιθέσει με το Ναυτικό, η Αεροπορία επιθυμούσε ένα ακριβές αντίγραφο του Me 262. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η απώλεια πληροφοριών, όπως προαναφέρθηκε, αλλά και οι τεχνολογικές δυνατότητες της Ιαπωνίας που υστερούσαν των γερμανικών. Μολαταύτα, η Nakajima προσπάθησε να ικανοποιήσει το αίτημα των επιτελών της Αεροπορίας, ξεκινώντας εργασίες την 12η Ιανουαρίου του 1945. Επικεφαλής της ομάδας ορίστηκε ο μηχανικός Iwao Shibuya. Ενώ το Kikka προορίζετο για αναχαιτιστικά καθήκοντα, ο Shibuya σχεδιάζε το Ki-201 «Karyū» ως μαχητικό εξ αρχής. Αντιλαμβανόμενος πως η αεροδυναμική του Me 262 είχε βελτιωθεί και τελειοποιηθεί από τους Γερμανούς, δε θεώρησε απαραίτητο να διαθέσει αρκετό χρόνο για τις ίδιες διαδικασίες. Το ίδιο ακριβώς έγινε και με το Mitsubishi J8M «Shūsui», το ιαπωνικό δηλαδή Me 163 «Komet».
Αποκτώντας πρόσβαση σε όσες πενιχρές πληροφορίες υπήρχαν (αποτελούνταν από σκίτσα και ημιτελή σχέδια του Me 262A-1), ο Shibuya προσπάθησε δημιουργήσει ένα αεριωθούμενο όσο το δυνατόν κοντύτερα στο γερμανικό. Το πρώτο σχέδιο του Ki-201 είχε σχεδόν τις ίδιες διαστάσεις με το Me 262, διαφέροντας μόνο ως προς τις ευθείες πτέρυγες. Στο δεύτερο αντέγραψε και εκείνες, με μια ελαφρά απόκλιση ως προς τη γωνία. Το αεροπλάνο του δευτέρου αυτού σχεδίου – ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1945 – βγήκε μεγαλύτερο και βαρύτερο. Ο βασικότερος λόγος ήταν τα διαφορετικά τεχνολογικά χαρακτηριστικά του. Οι Ιάπωνες, επί παραδείγματι, δεν είχαν πρόσβαση σε λεπτά φύλλα χάλυβος που χρησιμοποιήθηκαν για τον κώνο του Me 262. Έτσι υποχρεώθηκαν στην ανακατακευή του με παχύ ντουραλουμίνιο.
Η συνέχεια στο Military History
