Apache pilot: Στο Μονοπάτι του Πολέμου

Πώς είναι να πετάς με το ικανότερο επιθετικό ελικόπτερο της Δύσης σε πολεμικές επιχειρήσεις; Ο Τάιλερ Μέρριτ, βετεράνος του Ιράκ (2008-2009) μιλάει λιτά, με στρατιωτική αργκό, για την τριετή εμπειρία του ως πιλότος Apache στον πόλεμο. Αντίστοιχη εμπειρία –από διαφορετική σκοπιά– έχει και ο αντίπαλος. Μόνο που συνήθως μετά από μια επίθεση «Ινδιάνων» δεν είναι σε θέση να την περιγράψει…
«Το ΑΗ-64 είναι ένα γ……ο ιπτάμενο τανκ, η απόλυτη μηχανή θανάτου. Συχνά με σαγόνια ζωγραφισμένα στο πλάι, έτσι, για να τρομοκρατεί τον κόσμο» λέει χαρακτηριστικά ο Μέρριτ. Ο ίδιος αποδίδει την δημοφιλία του τύπου στην ικανότητά του να ανατινάζει πράγματα. «Οι περισσότεροι που κατατάσσονται στον Στρατό δεν πάνε για τα χρήματα, πάνε για να τινάζουν διάφορα και για κάποιον που έπαιζε με στρατιωτάκια μικρός δεν υπάρχει τίποτα πιο cool από το να ανταποκρίνεσαι σε κλήση για παροχή πυρός ή να βοηθάς τους δικούς σου στο έδαφος».

Στις επιχειρήσεις βεβαίως δεν πηγαίνουν πάντα όλα ευνοϊκά. Η χειρότερη στιγμή για ένα πλήρωμα Apache είναι όταν χαλάει ο κλιματισμός. «Το κόκπιτ γίνεται γ……η σάουνα, όσο δεν φαντάζεσαι. Μιλάμε για σχεδόν 59 βαθμούς Κελσίου κάτω από το «θερμοκήπιο» της καλύπτρας κι εκεί είναι που αρχίζουν τα ηλεκτρονικά να τα παίζουν. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την ζέστη και δεν μπορείς να ανοίξεις τα παράθυρα…» δηλώνει.
Υπάρχουν όμως και τα καλά των επιχειρήσεων –οι νυχτερινές αποστολές. «Η νύχτα είναι δική μας» τονίζει. «Ο κόσμος ξεχνά ότι πολλά πράγματα γίνονται νύχτα. Το να πετάω νύχτα ήταν μακράν το αγαπημένο μου». Αυτές ακριβώς οι νυχτερινές αποστολές είναι ο εφιάλτης του εχθρού. Οι περισσότερες πιθανότητες είναι οι αντίπαλοι να μην δουν ποτέ το επιτιθέμενο Apache ενώ εκείνο σίγουρα τους βλέπει.

Το ΑΗ-64 είναι φτιαγμένο για ένα πράγμα: να χτυπά σκληρά. «Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από τον συνδυασμό πτήσης και βολών» λέει ο Μέρριτ. Ακούγεται απλό αλλά μόνο απλό δεν είναι. «Δεν έχεις να κάνεις μόνο με βολές και βαλλιστικά δεδομένα αλλά με πολύπλοκα μαθηματικά: μετατόπιση βλήματος, τροχιές, όλα εμπλέκονται… Το να βάλλεις με το 30άρι είναι cool. Οι Hellfire όμως είναι σκέτο ξενέρωμα. Νόμιζα πως θα άφηναν μια τεράστια μπάλα φωτιάς αλλά απλώς έφευγαν κάνοντας ένα πφφφφφτ…»
«Οι ρουκέτες Hydra των 2,75 ιντσών ήταν το κάτι άλλο –φοβερό πράγμα. Δεν υπάρχει επεξεργαστής βαλλιστικών δεδομένων, όλα είναι θέμα πιλοταρίσματος και δεξιότητας. Έβλεπα τον πυροβολητή μου, έναν θεότρελο γ…..η, να ρίχνει ρουκέτα γύρω από ένα κτήριο! Έστειλε την ρουκέτα γύρω του. Αυτό το κάνεις μόνο μετά τον πέμπτο χρόνο σε πολεμική ζώνη» επισημαίνει.

Στις επιχειρήσεις, ο χειρότερος εχθρός μετά τον αντίπαλο και τις απώλειες είναι η πλήξη. Και οι πιλότοι βρίσκουν πάντα τρόπους για να την πολεμούν, όπως και την σκέψη ότι μπορεί να μην γυρίσουν από μια αποστολή. Φάρσες, ιδιαίτερες «παραδόσεις» και ο,τιδήποτε μπορούσε να ξορκίσει την πλήξη, να εκτονώσει την περισσή ενέργεια και να διατηρήσει το ηθικό ψηλά είχαν την ανοχή της Διοίκησης. Καμμιά φορά τα «αστεία» χόντραιναν, όπως το να γεμίσεις νερό το μπερέ του άλλου και να το βάλεις στην κατάψυξη με αποτέλεσμα την… ολική απώλειά του, αφού για να βγει ο πάγος ήθελε καλέμι. Και αυτό ήταν από τα πιο αθώα.
«Δεν φτιάξαμε εμείς τις παραδόσεις, απλώς συμμορφωνόμασταν με αυτές» λέει ο Τάιλερ Μέρριτ. «Αυτό είναι το είδος του χιούμορ των στρατιωτικών για να περνά ο καιρός. Δεν είναι η απάντηση στο πρόβλημα όμως πρέπει να ισορροπήσεις μεταξύ επαγγελματισμού και ηθικού. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι διαχειριζόμαστε την τραγωδία (του πολέμου) με μαύρο χιούμορ».
«Είναι απλώς ένας τρόπος να το αντιμετωπίζεις. Πρέπει να ξεδίνεις. Ο κόσμος το βλέπει ως εφηβική ηλιθιότητα ανώριμων ανθρώπων. Προτιμώ να το βλέπω ως μια διέξοδο από την πραγματικότητα, έναν τρόπο να αναισθητοποιείσαι από το γεγονός ότι πας και σκοτώνεις κόσμο… Χρειάζεσαι μια διέξοδο». Ο πόλεμος αλλάζει τον άνθρωπο κι αυτό είναι αδιαμφησβήτητο. Ακόμη κι αν πετά με Apache.
Αλέξανδρος Θεολόγου