Γιατί η Άνγκελα Μέρκελ επιμένει να δείχνει «ατσάλινη»;   

Τί συμβαίνει ακριβώς με την Καγκελάριο Μέρκελ; Διότι αυτό το τρέμουλο σε δημόσια θέα –τρείς φορές σε διάστημα λιγότερο από μήνα– μόνο «αφυδάτωση» δεν είναι. Μετά την κρίση μπροστά στις κάμερες κατά την υποδοχή του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκυ στις 18 Ιουνίου, ένα δεύτερο επεισόδιο τρέμουλου λίγες ημέρες αργότερα στην τελετή ανάληψης καθηκόντων από την νέα υπουργό Δικαιοσύνης στις 27 Ιουνίου και ένα τρίτο στις 10 Ιουλίου κατά την επίσκεψη του Φινλανδού πρωθυπουργού Άνττι Ρίννε, χθες η Καγκελάριος είπε να μην το ρισκάρει.
Σπάζοντας το πρωτόκολλο, παρακολούθησε καθιστή την προβλεπόμενη απόδοση τιμών από στρατιωτικό άγημα στην πρωθυπουργό της Δανίας Μέττε Φρέντερικσεν που πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Βερολίνο και παρέμεινε καθήμενη ακόμη και κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων! Κι όμως, επιμένει να δηλώνει ότι «αισθάνεται καλά», ότι «είναι ικανή προς εργασία» και ότι «δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Έτσι απλά. Και το καταπληκτικότερο; Όλοι δείχνουν να αποδέχονται αυτήν την «εξήγηση». Έτσι απλά. Όμως σε αυτό το σημείο, η υγεία ενός πολιτικού προσώπου γίνεται πλέον πολιτικό ζήτημα.
Έχει δικαίωμα ένας ηγέτης να κρατά κρυφή την κατάσταση της υγείας του; Το θέαμα της Άνγκελα Μέρκελ να τρέμει ανεξέλεγκτα σαν να την διαπερνά ρεύμα αν μη τι άλλο κάνει τους ισχυρισμούς των εκπροσώπων της γερμανικής κυβέρνησης περί «αφυδατώσεως» ή «ψυχολογικών αιτίων» να φαντάζουν περισσότερο ψεύτικοι –αν όχι εντελώς γελοίοι. Πόσες φορές πια μπορεί να πάθει «αφυδάτωση» κάποιος μέσα σε έναν μήνα; Και ποια μέταλλα στερείται ο οργανισμός της Καγκελαρίου, όπως έγραψε η Bild, ώστε να δικαιολογούν αυτήν την κατάσταση;

Η υγεία ενός ηγέτη μπορεί να είναι κρατικό μυστικό όσο… παραμένει μυστικό. Μετά τίθεται θέμα δημοκρατίας. Είναι σε θέση να εκτελεί τα καθήκοντά του ένας ηγέτης με εμφανές πρόβλημα υγείας και η κυβέρνησή του να αρνείται ουσιαστικά να δώσει εξηγήσεις; Τον 21ο αιώνα μια τέτοια αδιαφάνεια φλερτάρει επικίνδυνα με πρακτικές άλλων εποχών και καθεστώτων. Στην περίπτωση της Γερμανίας μάλιστα αυτό δεν ανήκει και τόσο στο απώτερο παρελθόν.
«Οι ισχυροί αυτού του κόσμου έχουν χάσει το δικαίωμά τους να δείχνουν αδυναμία» έγραφε χαρακτηριστικά ο Μίχελ Στούρμερ σε άρθρο του στην εφημερίδα Die Welt. Όταν αρχίζουν οι ανησυχίες για την κατάσταση της υγείας ενός ηγέτη, αρχίζουν και οι ψίθυροι για το πού οδεύει η χώρα εάν η εξουσία δεν βρίσκεται σε σταθερά χέρια, επισημαίνει. «Ως εκ τούτου, η ευθραυστότητα του ανθρώπου –το πιο προσωπικό θέμα– παύει να είναι προσωπική υπόθεση». Μήπως η αντίληψη ότι ο ηγέτης πρέπει να δείχνει «ατσάλινος» ό,τι κι αν έχει, ό,τι κι αν συμβαίνει, είναι ξεπερασμένη;
Η Γερμανία έχει την δική της (πολιτική) ιστορία απόκρυψης ασθενειών των ηγετών της: Ο Κάιζερ Βίλχελμ B΄ έκρυβε την αναπηρία που είχε από παιδί στο αριστερό του χέρι, η κακή κατάσταση της καρδιάς του Γκούσταφ Στρέσεμαν στέρησε τελικά την Δημοκρατία της Βαϊμάρης από μια πολιτική προσωπικότητα που ίσως άλλαζε την ιστορία ενώ στο Bunker όλοι έβλεπαν τον Φύρερ να παθαίνει κρίσεις και τα χέρια του που έτρεμαν αλλά δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Ήταν και αυτός «κατάλληλος» για άσκηση καθηκόντων;
«Η ασθένεια είναι μείζον ατύχημα κατά την άσκηση της εξουσίας. Είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβεί. Ωστόσο όταν συμβαίνει, είναι η αδυσώπητη υπενθύμιση του πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή» σημειώνει ο Στούρμερ. Θα συνεχίσει για πολύ ακόμη η Καγκελάριος να κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτα;
Αλέξανδρος Θεολόγου