Το φρούριο της Σιγκαπούρης παραδίδεται στις ιαπωνικές δυνάμεις του στρατηγού Γιαμασίτα. Μαζί του αιχμαλωτίζονται και 80.000 στρατιώτες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Είναι η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του Βρετανικού στρατού. Το σοκ στη βρετανική κοινωνία ήταν τεράστιο, όχι μόνο για το μέγεθος της ήττας αλλά και της ευκολία με την οποία η Ιαπωνία ξήλωσε τις άμυνες στην Άπω Ανατολή.
Για χρόνια μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η βρετανική οικονομία πάσχιζε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ανοικοδόμησης αντιμετωπίζοντας ανεργία και έλλειψη νέων αγορών, ενώ ταυτόχρονα υπερασπιζόταν τα συμφέροντά της στα τέσσερα άκρα του κόσμου. Συνήθως, το τελευταίο ήταν αποστολή του Βασιλικού Ναυτικού αλλά η άνοδος νέων ανταγωνιστών στην Ανατολή και στη Δύση, όπως των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, απαιτούσε έναν ιδιαίτερα μεγάλο στόλο που το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορούσε να διατηρήσει.
Το 1922, η συνθήκη της Ουάσινγκτον προσπάθησε να θέσει κάποια όρια στους ναυτικούς εξοπλισμούς, που, όπως είχε αποδειχθεί και στις αρχές του αιώνα, εύκολα κλιμακώνονταν. Η συνθήκη έφερε το λεγόμενο κανόνα 5:5:3. Σύμφωνα με αυτόν τα ναυτικά των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ιαπωνίας, θα περιόριζαν το τοναζ τους, σε αυτές τις μεταξύ τους αναλογίες ως μια ισορροπία δυνάμεων στη θάλασσα. Ακόμα κι έτσι όμως, η ισορροπία δεν αποκαταστάθηκε. Η Ιαπωνία κατασκεύαζε τάχιστα ένα ισχυρότατο ναυτικό επενδύοντας σε νέες τεχνολογίες ενώ η Βρετανία δεν μπορούσε να ακολουθήσει.
Η συνέχεια στο Military History
