Οι ειδικές επιχειρήσεις που διεξήχθησαν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στις περισσότερες των περιπτώσεων είχαν ιδιαίτερο έντονο το ηρωικό στοιχείο. Σίγουρα οι συντελεστές των εγχειρημάτων αυτών δεν διέθεταν ούτε τα προηγμένα μέσα αλλά ούτε και τον επαγγελματισμό, που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες μονάδες ειδικών επιχειρήσεων. Διέθεταν όμως ένα πολύτιμο στοιχείο, το οποίο σήμερα απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον στα γνωστά θέατρα των επιχειρήσεων: το ψυχικό σθένος, που πήγαζε από τον διακαή πόθο για την ελευθερία….
Pursuit Plane 51 Mustang: Το απόλυτο καταδιωκτικό P-51H και τα πειραματικά ΧΡ-51 F, G, J (E’ Μέρος)
Τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Αδόλφου Χίτλερ, που αποσκοπούσαν στην ανάδειξη της Γερμανίας ως κυρίαρχης δύναμης, αρχικά στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο κόσμο, άρχισαν να υλοποιούνται από την προσάρτηση της Αυστρίας στις 28 Μαρτίου 1938. Ο επόμενος στόχος του ήταν η Τσεχοσλοβακία, διότι αποτελούσε ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην καρδιά της Ευρώπης και κύριο στήριγμα της αντιγερμανικής πολιτικής της Γαλλίας και της Ρωσίας.
Ο βασικός μοχλός που διέθετε ο Χίτλερ για να κλονίσει την Τσεχοσλοβακία ήταν τα 3.235.000 Σουδητών Γερμανών που ζούσαν στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, και τους οποίους βέβαια χρησιμοποίησε ως πρόσχημα. Ο Χίτλερ άρχισε με διπλωματικό τρόπο να πιέζει την κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας να αναγνωρίσει τα δικαιώματα αυτής της γερμανικής μειονότητας. Παράλληλα, μέσω του «Κόμματος των Γερμανών Σουδητών», διατύπωσε παράλογες απαιτήσεις προς την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση για το θέμα της μειονότητας, με σκοπό τη δημιουργία μιας κατάστασης διαρκούς ανασφάλειας στο εσωτερικό της χώρας. Ο απώτερος στόχος ήταν η επέμβαση των γερμανικών δυνάμεων, με τη δικαιολογία της αποτροπής εμφυλίου στην Τσεχοσλοβακία και την προστασία της γερμανικής μειονότητας.
Η κατάληξη όλων αυτών των κινήσεων είχε ως αποτέλεσμα τη Συμφωνία του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1938, μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στην οποία ορίστηκε ότι τα εδάφη, που στην πλειονότητά τους κατοικούνταν από Σουδήτες της Γερμανίας, θα παραδίδονταν στη Γερμανία. Η παράδοση θα πραγματοποιούνταν σε τέσσερις φάσεις, μεταξύ 1-7 Οκτωβρίου. Η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία, ως εγγυήτριες δυνάμεις, διασφάλιζαν την ομαλή αποχώρηση των Τσέχων από τα εδάφη χωρίς καταστροφή των υφιστάμενων εγκαταστάσεων. Με τη συμφωνία αυτή η Γερμανία πέτυχε το σκοπό της, μέσω της διπλωματικής οδού, προσαρτώντας εδάφη 28.600 τ. χλμ.
Αν και με τις αποφάσεις του Μονάχου όλοι νόμιζαν ότι η ειρήνη στην περιοχή είχε εξασφαλιστεί, ο γερμανικός Τύπος εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά των Τσεχοσλοβάκων, κατηγορώντας τους για φρικαλεότητες και τρομοκρατικές ενέργειες κατά του γερμανικού στοιχείου της Μοραβίας και της Βοημίας. Με τον τρόπο αυτό, προετοιμάστηκε κατάλληλα η κοινή γνώμη και προλειάνθηκε το έδαφος, ώστε, πεντέμιση μήνες αργότερα, στις 15 Μαρτίου 1939, οι γερμανικές δυνάμεις να εισβάλουν και να καταλάβουν την Τσεχοσλοβακία. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο Χίτλερ, συνοδευόμενος από τους Ρίμπετροπ, Κάιτελ και Χίμλερ, καταφθάνει στην Πράγα και την επομένη ανακηρύσσει την Τσεχοσλοβακία προτεκτοράτο της Γερμανίας.
Τις επόμενες ημέρες αναλαμβάνει νέα κυβέρνηση, η οποία αποτελείται από ανδρείκελα ελεγχόμενα από τη Γερμανία αφού, ούτως ή άλλως, η επίσημη κυβέρνηση της χώρας ήταν επί της ουσίας… διακοσμητικό στοιχείο. Και αυτό διότι, σύμφωνα με το καθεστώς διακυβέρνησης των κατεχομένων κρατών, εξουσία ασκούσε ο ανώτατος Γερμανός διοικητής σε συνεργασία με τον αναπληρωτή διοικητή. Τις αντίστοιχες θέσεις στην Τσεχοσλοβακία κατείχαν ο διπλωμάτης Κωνσταντίν Φον Νόιρατ και ο Σουδήτης στην καταγωγή, Γερμανός στρατηγός Καρλ Χέρμαν Φρανκ.
Πολύ γρήγορα οι σχέσεις των δύο ανδρών έφθασαν σε οριακό σημείο, με αφορμή τις προσωπικές φιλοδοξίες του Φρανκ, που επεδίωκε να αναλάβει τη θέση του Νόιρατ. Πράγματι, με τον καιρό, κύκλοι στη ναζιστική Γερμανία προώθησαν στη θέση του διοικητή τον Φρανκ, ανακαλώντας τον Νόιρατ. Για την κάλυψη της κενής θέσης του αναπληρωτή διοικητή, πολύ σύντομα τοποθετήθηκε ο Γερμανός αντιστράτηγος των Ες-Ες Ράινχαρτ-Τρίσταν-Όιγκεν Χάιντριχ Reinhard Eugen Tristan Heydrich). Το περιβόητο στέλεχος των Eς-Eς, είχε γεννηθεί στις 7 Μαρτίου 1904 στο Χάλλε (Halle), κωμόπολη κοντά στη Λειψία.
Ο Ράινχαρτ, ανατράφηκε σε περιβάλλον μουσικής παιδείας, διότι ο πατέρας του μονωδός σε όπερες του Βάγκνερ και επικεφαλής του Μουσικού Ωδείου του Χάλλε και η μητέρα του διακεκριμένη πιανίστα. Ο Χάιντριχ ως νεαρός ασχολήθηκε συστηματικά βιολί, επιδεικνύοντας μεγάλο μουσικό ταλέντο. Από αυτή την νεαρή του ηλικία απέκτησε το πάθος για το βιολί, το οποίο λάτρευε μέχρι το θάνατό του. Πέρασε ασφαλή παιδικά χρόνια ως γόνος οικογενείας υψηλής κοινωνικής θέσεως, αλλά η αυταρχική συμπεριφορά της μητέρας του, η οποία που απαιτούσε αυστηρή πειθαρχία, σε συνδυασμό με τη σχολική του ζωή – οι συμμαθητές τον πείραζαν για την ιδιαίτερα λεπτή χροιά της φωνής τους – τον οδήγησαν να γίνει ένα συνεσταλμένο και βαρύθυμο αγόρι, το οποίο όμως διακρινόταν για την τελειομανία του με οτιδήποτε ασχολείτο.
Στην περίοδο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου έγινε μέλος στην τοπική οργάνωσης Freikorps, μια δεξιά, αντισημιτική οργάνωση πρώην στρατιωτικών, ειδικευμένη στις συγκρούσεις με κομμουνιστές στους δρόμους. Ο νεαρός Ράινχαρντ επηρεάστηκε τόσο από αυτήν όσο και από το κίνημα Volk αποκτώντας τις αντιλήψεις υπεροχής των Αρείων Γερμανών. Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλές οικογένειες έχασαν την οικονομική του ευμάρεια και την κοινωνική τους θέση. Η οικογένεια του Χάιντριχ δεν αποτέλεσε εξαίρεση και ο νεαρός Ράινχαρντ, μην μπορώντας να ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές, εγγράφεται στη Σχολή του Ναυτικού το Μάρτιο του 1922 σε ηλικία 18 ετών. Λόγω της ιδιομορφίας της φωνής του αποκτά το προσωνύμιο «τράγος».
Με την αποφοίτηση του από την σχολή και την ονομασία του σε ανθυποπλοίαρχο, αναλαμβάνει καθήκοντα αξιωματικού διαβιβάσεων στην υπηρεσία του Ναύαρχου Βίλχελμ φον Κανάρη, ο οποίος διετέλεσε αρχηγός της Άμπβερ (των Στρατιωτικών Μυστικών Υπηρεσιών του Γ΄Ράιχ), από το 1935 έως τη διάλυσή της. Η αγάπη του όμως για το γυναικείο φύλο, στάθηκε η αφορμή να τερματισθεί πολύ γρήγορα η καριέρα του στο Ναυτικό. Συγκριμένα ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο όταν αποκαλύφθηκε ότι διατηρούσε ερωτικές σχέσεις με την κόρη ενός διευθυντή ναυπηγείου την οποία αρνήθηκε να νυμφευθεί. Το σκάνδαλο οδήγησε τον ναύαρχο Έριχ Ρέντερ (Erich Roeder) να εξαναγκάσει τον Χάιντριχ να εγκαταλείψει το Ναυτικό.
Ο Ράινχαρντ το έπραξε και λίγο αργότερα μετά από παρότρυνση της τότε μνηστής του και μετέπειτα συζύγου του, Λίνα φον Όστεν, φανατικής θαυμάστριας του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, κατεταγεί στα SS…
Η συνέχεια στο Military History
