Space Shuttle soundtrack: Ο αληθινός ήχος μιας πτήσης προς το Διάστημα (βίντεο)

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς ακούγεται μια περιπέτεια; Ένδεκα χρόνια από την τελευταία αποστολή Space Shuttle στο Διάστημα τον Ιούλιο του 2011, ο αληθινός, χωρίς παρεμβάσεις, ήχος των πρώτων λεπτών μετά την εκτόξευση ενός διαστημικού λεωφορείου εξακολουθεί να προκαλεί δέος. Είναι το soundtrack της μεγαλύτερης ίσως περιπέτειας του σύχρονου Ανθρώπου.

Όσοι έζησαν μια τέτοια εκτόξευση είναι σίγουρο πως δεν θα την ξεχάσουν ποτέ: τις τεράστιες φλόγες, την γη να τρέμει, τον βρυχηθμό των πανίσχυρων κινητήρων και των προωθητικών πυραύλων να σκίζει την ατμόσφαιρα… Αλλά και μέσα στο Shuttle οι εντυπώσεις ήταν εξίσου έντονες, βεβαιώνουν όσοι πέταξαν με αυτά.

Η πυροδότηση των κυρίως κινητήρων έξι δευτερόλεπτα πριν την εκτόξευση έκανε ολόκληρο το συγκρότημα να σείεται και να τρέμει σαν ουρανοξύστης σε σεισμό. Καθώς οι κύριοι κινητήρες τίθεντο σε πλήρη ώση η καμπίνα δονείτο από μια υπόκωφη βροντή. Στιγμές αργότερα (T-Minus Zero) πυροδοτούντο οι πύραυλοι στερεών προωθητικών δίνοντας μια γερή «κλωτσιά» στο πλήρωμα ενώ το Shuttle άφηνε μέσα σε φλόγες και καπνούς την εξέδρα εκτόξευσης.

Η ώση των διδύμων SRB (Solid Rocket Boosters) συνέχιζε να δονεί το σκάφος το οποίο επιταχύνοντας με 2,5 g διέσχιζε την κατώτερη ατμόσφαιρα με ώση 7.000.000 λιβρών. Περίπου 45 δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση οι κινητήρες έκοβαν ισχύ προκειμένου να μειωθεί το στρες που υφίστατο η δομή του σκάφους κατά την φάση της μεγίστης δυναμικής πίεσης (maximum dynamic pressure) ή ‘Max Q’ όπως επίσης είναι γνωστή.

Μετά το σημείο αυτό, οι κινητήρες επανέρχονταν σε full thrust, με το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό του ρεύματος του αέρα έξω από την καμπίνα να ακούγεται καθαρά στο εσωτερικό –ο ήχος μιας τρομερής, μόλις και μετά βίας ελεγχόμενης ισχύος που είχε αμετάκλητα εξαπολυθεί.

Δύο λεπτά μετά την εκτόξευση οι εξαντλημένοι boosters αποχωρίζονταν από την εξωτερική δεξαμενή με ένα ηχηρό «μπανγκ» λούζοντας στιγμιαία με την λάμψη των πυραυλοκινητήρων τους το πιλοτήριο και άρχιζαν την πτώση τους προς τον ωκεανό. Οι τρείς κύριοι κινητήρες συνέχιζαν να δίνουν πάνω από 1.000.000 λίβρες ώσης αλλά χωρίς δονήσεις πλέον, ωθώντας το διαστημικό λεωφορείο με μια ανεκτή επιτάχυνση 1g.

Έχοντας αφήσει πίσω τους το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρας, ο θόρυβος του slipstream έπαυε να ακούγεται. Με την δεξαμενή να γίνεται όλο και ελαφρύτερη, το Shuttle επιτάχυνε σταδιακά μέχρι τα 3 g παραμένοντας εκεί έως ότου το σκάφος εισέλθει σε τροχιά. Η παρατεταμένη επιτάχυνση έδινε μια αίσθηση σαν να είχες δύο άνδρες να στέκονται στο στήθος σου και να… αρνούνται να φύγουν, θυμούνται βετεράνοι αστροναύτες. Το τελευταίο λεπτό οι περισσότεροι μετρούσαν νοερά τους αριθμούς Μαχ, προσευχόμενοι να μην διαλυθεί το σκάφος: 22, 23, 24, Mach 25!

«Κόβοντας» τον κύριο κινητήρα, μέσα σε μισό δευτερόλεπτο η ώση έπεφτε στο μηδέν και το πλήρωμα αισθανόταν να «πλέει» συγκρατημένο μόνο από τις ζώνες ασφαλείας. Μπαίνοντας επιτέλους σε τροχιά, μπορούσαν να ξεκινήσουν την αποστολή τους ανακουφισμένοι που η επικίνδυνη φάση της εκτόξευσης και ανόδου ολοκληρώθηκε χωρίς πρόβλημα. Ήταν ζωντανοί και ήταν στο Διάστημα!

Το τολμηρό ταξίδι προς την Γνώση θα τελείωνε απρόσμενα όταν οι λογιστές θα έπαιρναν τα ηνία εισηγούμενοι δραστικές περικοπές. Μετά την αποστολή STS-135 του Atlantis, το «τραγούδι» ενός Space Shuttle που ξεφεύγει από τα «σκαιά δεσμά της Γης» ακούγεται πια περισσότερο σαν θρήνος για τις ευκαιρίες που χάθηκαν.
Αλέξανδρος Θεολόγου