Γιατι η κατάρριψη πυρηνικών από το διάστημα παραμενει ανέφικτη υλοποίηση

Η ιδέα της κατάρριψης των πυρηνικών όπλων του αντιπάλου ήδη ενόσω βρίσκονται στο διάστημα με πορεία προς τους στόχους τους, δεν είναι κάτι καινούριο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εξετάσει την ανάπτυξη ενός διαστημικού αμυντικού συστήματος ενάντια σε διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους.
Στην θεωρία εκατοντάδες δορυφόροι οπλισμένοι με πυραύλους αναχαίτισης, θα προστάτευαν τις ΗΠΑ από επιθέσεις καταρρίπτοντας επερχόμενους βαλλιστικούς πυραύλους καθώς αυτοί θα έβγαιναν από την ατμόσφαιρα για να μπουν σε τροχιά.
Ωστόσο, η ιδέα δεν ήταν πρακτική και δεν υλοποιήθηκε ποτέ, ενώ σύμφωνα με την Ένωση των Ανησυχούντων Επιστημόνων, η μέθοδος αυτή δεν είναι σήμερα καθόλου ευκολότερη ακόμη και ενάντια σε σχετικά μικρές πυρηνικές δυνάμεις όπως η Βόρεια Κορέα.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το πρόγραμμα «Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας» (SDI) του Πενταγώνου επί προεδρίας Ρόναλντ Ρίγκαν, πιο γνωστή με την εύλωττη ονομασία “Πόλεμος των Άστρων”, είχε ως σκοπό την ανάπτυξη μεθόδων για την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών από πυρηνική επίθεση.
Η SDI διερεύνησε και μελέτησε εξωτικές για την εποχή λύσεις, όπως πύραυλους χημικής αναχαίτισης, ακτίνες σωματιδίων και ακόμη και συστήματα λέιζερ.
Τελικά η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε ότι λίγες από τις προτεινόμενες τεχνολογίες ήταν ώριμες και ότι η δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας θα ήταν απλά πάρα πολύ ακριβό.
Το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα ήταν το σύστημα Ground Based Midcourse Defense, ένα αντιπυραυλικό σύστημα εγκατεστημένο στην Αλάσκα που προοριζόταν να προστατεύει τις ΗΠΑ από μόνο μία μικρή ποσότητα πυραύλων.
Πόσα έχουν αλλάξει τρεις δεκαετίες μετά τον Πόλεμο των Άστρων επί Ρίγκαν;  Από ό,τι φαίνεται, όχι πολλά. Σε έκθεσή του στο ιστολόγιο All Things Nuclear της ανωτέρω Ένωσης, ο φυσικός Ντέιβιντ Ράιτ αναλύει ότι, παρά τα άλματα της τεχνολογίας τα τελευταία 30 χρόνια, η αντιβαλλιστική άμυνα με βάση το διάστημα είναι ακόμα κάτι ανέφικτο.
Η ίδια η ιδέα βέβαια ήταν και παραμένει έξυπνη. Ένα σύστημα τοποθετημένο στο διάστημα είναι ιδανικό αφού δορυφόροι που θα ήταν οπλισμένοι με πυραύλους αναχαίτισης θα μπορούσαν να καταρρίψουν πυραύλους στη λεγόμενη “φάση προώθησης” όταν έχουν μόλις εκτοξευθεί από το έδαφος.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το λόγο ότι όλοι οι σύγχρονοι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι φέρουν πολλαπλές κεφαλές που διαχωρίζονται από τον κυρίως πύραυλο αμέσως μετά τη φάση της εκτόξευσης. Αν λοιπόν ο πύραυλος καταρριφθεί από την αρχή, δεν θα υπάρχει η ανάγκη κατάρριψης πολύ περισσότερων στόχων αργότερα.
Ωστόσο, εξακολουθούν να παραμένουν πολλά ανυπέρβλητα προβλήματα με τα συστήματα στο διάστημα, σύμφωνα με τον Ράιτ. Για αρχή, προκειμένου να καλυφθεί σωστά ο χώρος μόνο πάνω από τη Βόρεια Κορέα, χρειάζονται 300 με 400 οπλισμένοι δορυφόροι σε μια ατελείωτη αλληλουχία που θα περνούν συνεχώς πάνω από την περιοχή ενδιαφέροντος προκειμένου αυτή να καλύπτεται επί μονίμου βάσεως.
Αυτό σε οικονομικούς όρους, ακόμα και για την αναχαίτιση του σχετικά μικρού αποθέματος πυρηνικών όπλων της Βόρειας Κορέας, μεταφράζεται σε ένα ποσό κοντά στα 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Ενάντια σε μεγαλύτερους αντιπάλους, με περισσότερους πυραύλους, χρειάζονται 1200 ή περισσότεροι δορυφόροι και πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια.
Ένα άλλο πρόβλημα με την τοποθέτηση δορυφόρων στο διάστημα είναι ότι ο εχθρός θα μπορούσε να τους εντοπίσει και θα ήξερε την θέση τους με ακρίβεια. Έτσι θα μπορούσε να τους καταρρίψει πρώτος με αντιδορυφορικά όπλα. Στην συνέχεια, κι έχοντας δημιουργήσει μία τρύπα στο αντίπαλο δορυφορικό αντιβαλλιστικό δίκτυο θα μπορούσε να εξαπολύσει μία προσεκτικά σχεδιασμένη επίθεση ώστε οι πύραυλοι να περάσουν σε χρονικό σημείο που δεν θα καλύπτονταν από τους δορυφόρους.
Στο τέλος της ημέρας, η αντιβαλλιστική άμυνα έχει το άκουσμα υψηλής τεχνολογίας, αλλά η πεζη πραγματικότητα είναι ότι εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ ακριβό και τελικά και αναποτελεσματικό στις επιθέσεις. 30 χρόνια μετά την σύλληψη του όρου, δεν έχει γίνει κάτι ιδιαίτερο για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα.