H σχεδιαζόμενη αναβάθμιση των Leopard 2A4 σε Leopard 2A7+, αλλά και των Leopard 1A5, είναι κάτι που έχει αποφασιστεί. Αυτό που δεν έχει ακόμη “κλείσει” είναι η διαθεσιμότητα των απαραίτητων πόρων για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα. Ενώ αρχικά σχεδιάζονταν μια περιορισμένη αναβάθμιση των Leo2A4 σε κάτι που θα λέγαμε Leo2A4GR, τώρα, με τις εξαιρετικές τιμές που έχει δώσει η KMW, ο ΕΣ σκέφτεται μια κίνηση ματ, με την “απόκτηση” 183 Leo2A7+.
Κάτι που έχουμε γράψει από την πρώτη στιγμή, είναι η κοινή “κάθοδος” στην Ελλάδα, για KMW και Rheinmetall. Οι δυο αυτές εταιρείες είναι ανταγωνίστριες στη χώρα τους, αλλά στην Ελλάδα ενώνουν τις δυνάμεις τους, μπροστά σε μια καλή τελική συμφωνία. Μπορούμε λοιπόν με ασφάλεια να υποθέσουμε, πως η έκδοση Leo2A7+HEL θα περιλαμβάνει πυροβόλο Rh-120/L55, με κάνη 55 διαμετρημάτων. Αυτό σημαίνει πολλά για τη φονικότητα των αρμάτων μάχης που θα δημιουργηθούν, και την ικανότητά τους να διατρήσουν εξελιγμένους θώρακες σε μεγάλες αποστάσεις.
Ίσως το μεγάλες αποστάσεις να μην λέει πολλά. Αλλά αν οι ελληνικές ΕΜΑ χρειαστεί να αντιμετωπίσουν επιθέσεις κορεσμού από υπέρτερες τουρκικές αρματικές δυνάμεις, το “πετσόκομα” θα ξεκινήσει σε μεγαλύτερες αποστάσεις, και θα τελειώσει πριν τα ελληνικά Leopard 2 μπουν σε απόσταση βολής. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει 183 επιπλέον άρματα μάχης Leopard 2A7 στο Ελληνικό οπλοστάσιο, έτσι, για λίγα δευτερόλεπτα… Μπορεί οι Τούρκοι να φαντασιώνονται 1.000 Altay, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, μιλάμε για μια δαπάνη κοντά στα 20 δισεκατομμύρια ευρώ για άρματα μόνο, που δεν μπορεί να τα δώσει ακόμη κι αν βρει κινητήρες.
Τώρα, στα σχόλια διαβάσαμε μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Οι φίλοι μας θυμήθηκαν το πολύ ενδιαφέρον Leopard 1A6, ένα Leo1A5 με το πυροβόλο των 120 χιλιοστών/44 διαμετρημάτων, που φορά το Leo2A4. H ιδέα δεν είναι καινούργια, είναι της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι Σοβιετικοί είχαν συγκεντρώσει χιλιάδες άρματα μάχης ανατολικά του Σιδηρούν Παραπετάσματος. Τότε, όλα αυτά τα άρματα ήταν λειτουργικά, και οτιδήποτε ανώτερο του T-62 ήταν ανώτερο των αμερικανικών αρμάτων M Series με πυροβόλο των 105 χιλιοστών, όπως βέβαια και των Leopard 1.
Έτσι οι Γερμανοί, μετά την επιτυχία του Rh-120/L44 της Rheinmetall, αποφάσισαν να τοποθετήσουν το όπλο δοκιμαστικά σε ένα Leopard 1A5, δημιουργώντας το Leopard 1A6. To Leopard 1A6 δεν αποκλείεται να είχε γίνει πραγματικότητα, αν δεν είχε λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος, με κατά κράτος επικράτηση της Δύσης. Οι πρώην σοβιετικές τεθωρακισμένες ταξιαρχίες αφέθηκαν να σκουριάζουν, ενώ ακόμη και τα σύγχρονα τότε Leo2A4 και Μ1Α1 Abrams έγιναν… πλεονασματικά.
Με λίγα λόγια, η ιδέα για ένα Leopard 1 με πυροβόλο L44 εγκαταλείφθηκε. Κανείς δεν χρειαζόταν επιπλέον άρματα μάχης, για ένα μέλλον που πλέον θα κυριαρχούσαν οι “ευέλικτοι” στρατοί. Πόσο λάθος θα αποδεικνύονταν αυτό 30 κάτι χρόνια μετά… Αλλά ότι και να λέμε, το πρωτότυπο υπάρχει (μάλλον, υπήρχε).
Τώρα, η όλη τεχνογνωσία είναι συγκεντρωμένη στην κατασκευάστρια KMW και στην Rheinmetall. Το πρόβλημα με το Leopard 1A5 είναι πως δεν έχει κατασκευαστεί για να φέρει πυροβόλο των 120 χιλιοστών. Αν και οι δοκιμές ήταν επιτυχείς (χωρίς να ξέρουμε πολλά για τον ορισμό της επιτυχίας) θα αναφέρουμε μερικά ζητήματα που είναι δυνατόν να υπάρξουν.
- Πρόβλημα με τη σταθεροποίηση του πυροβόλου. Το Leo1 έχει το ίδιο ΣΕΠ αλλά όχι τους ίδιους ισχυρούς μηχανισμούς σταθεροποίησης του Leo2A4
- Πρόβλημα αντοχής σε μακροχρόνια χρήση. Προφανώς, άλλες οι πιέσεις και η ανάκρουση ενός πυροβόλου των 105 χιλιοστών, κι άλλες ενός 120 χιλιοστών
- Αναχορηγία καθώς μεταφέρονται λιγότερα βλήματα
- Μεγαλύτερο βάρος στο άρμα, που θα επιβαρύνει τις όποιες επιδόσεις
Παρά τα όσα αναφέρουμε παραπάνω, δεν μπορούμε παρά να ομολογήσουμε πως η προοπτική αναβάθμισης 183 Leopard 1A5 με πυροβόλα Rh-120/L44 που θα αφαιρεθούν από ισάριθμα Leo2A4, είναι ελκυστική. Το Leo1A6 θα μπορούσε να είναι μια σημαντική δύναμη πυρός που θα προστεθεί στις αρματικές δυνάμεις του ΕΣ. Τα 183 άρματα θα όπλιζαν 2 ταξιαρχίες με πυροβόλα των 120 χιλιοστών, που θα συμπλήρωναν ιδανικά τα LeopardA6/A7 και θα πρόσφεραν μεγαλύτερη επιχειρησιακή ευελιξία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ο ΕΣ αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να στείλει άρματα μάχης Leopard 2 στην Κύπρο, αποδυναμώντας το μέτωπο του Έβρου. Έτσι, η ύπαρξη 183 αρμάτων μάχης, με πυροβόλα 120 χιλιοστών, θα ήταν ευχής έργον. Ακόμη καλύτερα, αν αυτή η αναβάθμιση συνδυάζονταν με επιπλέον κεραμική θωράκιση, που θα έλυνε και μέρος από το πρόβλημα της ελαφριάς θωράκισης του άρματος (στα πρότυπα του καναδικού Leo1C-2, με τη θωράκιση μάλιστα να κατασκευάζεται στην… Ελλάδα από την EODH).
Σε κάθε περίπτωση, η τουρκική απειλή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με λογικές Γαλλίας, Γερμανίας ή Βελγίου, αλλά λογικές Πολωνίας και Αιγύπτου. Όσο κι αν κοστίζει, ο ΕΣ οφείλει να διατηρεί πανίσχυρες τεθωρακισμένες δυνάμεις, που όχι μόνο θα αντέξουν σε μια τουρκική επίθεση, αλλά θα μεταφέρουν και τη σύγκρουση σε εχθρικό έδαφος. Αποτελεί κοινό μυστικό πως ο Έβρος θα είναι ένα πεδίο ρευστό, που δεν θα παίξει ρόλο ο όγκος, αλλά η ποιότητα μαζί με την ποσότητα. Τίποτα δεν έχει κριθεί στον Έβρο. Θα κριθεί, αν το ρισκάρουμε ακόμη περισσότερο, απαξιώνοντας την αφρόκρεμα των τεθωρακισμένων μας.
Συνεπώς, μια καλή ιδέα θα ήταν η συζήτηση με τις KMW/Rheinmetall, για “μεταμόσχευση” των L44 από τα 183 Leopard 2A4, στα Leopard 1A5, αν τελικά ο ΕΣ βρει τους πόρους για αγορά και τοποθέτηση του Rh-120/L55 στο Leo2A4. Θεωρούμε το L55 μεγαλύτερης αξίας από ένα Trophy, που εξηγήσαμε τα μειονεκτήματά του στο πεδίο της μάχης. Σε κάθε περίπτωση, ένα APS μπαίνει εκ των υστέρων, το L55 δεν μπορεί να μπει μετά.
Μετά βέβαια θα έχουμε τον αγαπητό Ακάρ να λέει πως με 183 μεταχειρισμένα εκσυγχρονισμένα άρματα μάχης δεν θα κερδίσουν οι Έλληνες, αλλά δεν πειράζει. Εμάς μας αρέσει να τα βλέπουμε με σωλήνες των 120 χιλιοστών.
