S-300, S-400, S-500, αυτή ήταν η εξέλιξη (και με σημαντικά βήματα τεχνολογίας) των μακράς εμβελείας ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων. Η οποία μάλλον διακόπτεται στην λογική σειρά της ονοματοδοσίας τους, καθώς εμφανίζεται τώρα το νέο S-550 αλλά όχι ως ικανότερο του S-500 «Προμηθέας». Αντίθετα το 550 είναι ένα πιο «ελαφρύ» S-500, όπως τουλάχιστον μεταδίδει το πρακτορείο TASS, χωρίς να δίνει λεπτομέρειες.
Από ότι φαίνεται όμως το S-550 είναι παρεμφερές με το S-500 αλλά μάλλον προορίζεται για πιο ειδικό και συμπληρωματικό ρόλο, περισσότερο προσανατολισμένο σε αντιβαλλιστική ανάσχεση πολυχητικών βλημάτων σε μεγάλες αποστάσεις.
Το σύστημα αναμένεται να μπει σε υπηρεσία το 2025 και μαζί με τα S-400/S-500 αλλά και τα S-350 (το τελευταίο είναι βελτιωμένη έκδοση των S-300 με έμφαση όμως σε αναχαίτιση σε μεσαία εμβέλεια) θα δημιουργήσουν μια σύνθετη πολυστρωματική αντιαεροπορική άμυνα για τη Ρωσία.
Αν οι πληροφορίες για αντιβαλλιστική άμυνα του S-550 είναι ορθές και μάλιστα με καλύτερες επιδόσεις από ότι τα αμερικανικά THAAD και τα βλήματα SM3-SM6 σε συνδυασμό με το ραντάρ Aegis, τότε η Ρωσία θα έχει πρώτη καταφέρει ένα τέτοιο σύστημα να μπορεί να καταρρίπτει αποτελεσματικά εισερχόμενες πυρηνικές κεφαλές, όπως και τα πιο σύγχρονα πολυηχητικά βλήματα cruise που ετοιμάζουν ΗΠΑ και Κίνα.
Το S-550 πιθανά θα γίνει έτσι ένα ευκίνητο συμπλήρωμα των αντιβαλλιστικών πυραύλων Α-135 που βρίσκονται σε ανάπτυξη (σε σταθερά σιλό) γύρω από τη Μόσχα, προστατεύοντας τη. Έτσι όμως εντείνεται περισσότερο ο ανταγωνισμός των υπερδυνάμεων γύρω από την αντιβαλλιστική άμυνα.
Θυμίζουμε ότι ΗΠΑ και ΕΣΣΔ είχαν υπογράψει το 1972 την Συνθήκη ΑΒΜ με αμοιβαίο περιορισμό τους για το πόσα τέτοια συστήματα μπορούσαν να εγκαταστήσουν. Η σημαντική αυτή συνθήκη «άντεξε» 30 χρόνια, μέχρι που επί προεδρίας Μπους νεότερου οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν από αυτή, στον απόηχο της τότε τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι ΗΠΑ είχαν τότε δηλώσει πως έπρεπε να αναπτύξουν εκ νέου αντιβαλλιστικά όπλα, ώστε να αμυνθούν σε πιθανή επίθεση τρομοκρατών και «κρατών-παριών» που θα χρησιμοποιούσαν ένα πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς.
Κάπου εκεί, δηλαδή από το 2002 και μετά, ξεκίνησε εκ νέου ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας αλλά και Κίνας στην ανάπτυξη είτε νέων πυρηνικών είτε νέων αυξημένων δυνατοτήτων βαλλιστικών και κατά συνέπεια και αντιβαλλιστικών βλημάτων.
