Γεωργία, 1993: Όταν άμαχοι και άοπλα επιβατικά αεροσκάφη γίνονταν στόχος ως «διαπραγματευτικά χαρτιά»

Η Γεωργία ήταν από τις χώρες εκείνες που δεν είχε ειρηνικό πέρασμα στην ανεξαρτησία μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Είχε από την αρχή προβλήματα με δυο περιοχές στα βόρειοδυτικά σύνορά της που αν και της παραχωρήθηκαν, οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί τους δεν επιθυμούσαν να ενταχθούν στο νεοσύστατο αυτό κράτος.

Καθώς οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν, κατέφυγαν στον ένοπλο αγώνα και δυστυχώς στα πλαίσια αυτά έβαλαν στόχο και πολιτικούς στόχους. Τις ημέρες αυτές το 1993 έλαβαν χώρα μια σειρά από ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον πολιτικών αεροσκαφών στο αεροδρόμιο του Σουκούμι, όπου δεν υπήρχε αντίστοιχη αμυντική προετοιμασία καθώς κανείς δεν περίμενε επιθέσεις στο αεροδρόμιο. Ας τις δούμε αναλυτικά:
Αρχικά, στις 20 Σεπτεμβρίου, ένα Tu-134A καταστράφηκε από βολές φορητών πυραύλους και πυροβόλων όπλων από αυτονομιστές της Αμπχαζίας, χωρίς όμως θύματα αφού δεν υπήρχε κανένας στο αεροσκάφος.
Την επόμενη ημέρα στις 21 Σεπτεμβρίου ένα αεροσκάφος ίδιου τύπου που είχε απογειωθεί από το Σότσι χτυπήθηκε από ένα φορητό πύραυλο Strela 2 ενώ προσέγγιζε για προσγείωση το αεροδρόμιο στο Σουκούμι. Το αεροπλάνο έπεσε στη Μαύρη Θάλασσα όπου βρήκαν τραγικό θάνατο τα πέντε μέλη του πληρώματος και 22 επιβάτες.
Έπειτα στις 22 Σεπτεμβρίου ένα αεροσκάφος Tu-154B που είχε απογειωθεί από την Τιφλίδα και μετέφερε πολίτες αλλά και δυνάμεις ασφαλείας, προσέγγισε για προσγείωση το ίδιο αεροδρόμιο όταν χτυπήθηκε κι αυτό από φορητούς πυραύλους ίδιου τύπου. Επρόκειτο για την πιο πολύνεκρη από όλες τις επιθέσεις, αφού το αεροσκάφος προχώρησε σε βίαιη αναγκαστική προσγείωση κατά την οποία σκοτώθηκαν 108 από τους 132 επιβάτες και τα μέλη του πληρώματος.

Τέλος, δυο ακόμα αεροσκάφη χάθηκαν στις 23 Σεπτεμβρίου. Ένα ακόμα Tu-134 στο Σουκούμι όταν χτυπήθηκε από ρουκέτες από ΠΕΠ BM-21 Grad. Στην φωτιά που ακολούθησε το αεροσκάφος καταστράφηκε ολοσχερώς με ένα μέλος του πληρώματος νεκρό. Την ίδια μέρα καταστράφηκε και πάλι στο έδαφος ένα Tu-154 από βλήματα πυροβολικού.
Ο τότε ηγέτης της χώρας Έντουαρντ Σεβαρτνάτζε και πρώην υπουργός Εξωτερικών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης χρειάστηκε υποστήριξη από τον Μπόρις Γιέλτσιν, τον τότε ηγέτη της Ρωσίας, αλλά εκείνος είχε τα δικά του προβλήματα με την αντιπολίτευση των σκληροπυρηνικών που επιθυμούσαν πιο σκληρή γραμμή απέναντι σε οποιαδήποτε αντίσταση στο νέο κράτος.
Τελικά η κρίση αποσωβήθηκε κι η εμπόλεμη σύρραξη τελείωσε, όμως η Αμπχαζία κι η Οσσετία θα παρέμεναν εστίες ανάφλεξης, όπως και όντως συνέβη τον Αύγουστο του 2008 με τον ατυχή για την Γεωργία πόλεμο με την Ρωσία, όπου αναγκάστηκε ντε φάκτο να παραχωρήσει αυτονομία στις περιοχές αυτές.