Το Ιράν, το 1941 βρισκόταν στο τέλος ενός πολυετούς εμφυλίου πολέμου (είχε ξεκινήσει το 1925), υπό τη διοίκηση ενός πρώην αξιωματικού της Περσικής Ταξιαρχίας Κοζάκων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, του Ρεζά Παχλαβί. Ο Παχλαβί ανήλθε στο αξίωμα του πρωθυπουργού και με την εκθρόνιση του Αχμάντ Καζάρ, επελέγη για Σάχης στη θέση του. Ο ίδιος ήθελε ένα σύγχρονο και ισχυρό Ιράν (άλλαξε το όνομα από Περσία) και εκκίνησε σειρά συνεργασιών με ισχυρές χώρες του εξωτερικού, για να ανατάξει τις υποδομές της χώρας του.
Οι προσπάθειες αυτές ενόχλησαν τη Μεγάλη Βρετανία, που είχε σημαντικά συμφέροντα στη χώρα, ελέγχοντας και τις πετρελαιοπηγές, που δεν ήθελε να αμφισβητηθούν από τη νέα διακυβέρνηση ή -ακόμα χειρότερα- να εμφανιστούν ανταγωνιστές, π.χ. η Γερμανία. Η τελευταία είχε κάνει μεγάλες επενδύσεις στο Ιράν μεταξύ των ετών 1935 και 1940 οπότε με την έναρξη του B΄ Παγκοσμίου πολέμου στην Ευρώπη.
Στην προσπάθεια αυτή, η Βρετανία θα συνεργαστεί με τη Σοβιετική Ένωση, καθώς δύο εβδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ, έγιναν επίσημα σύμμαχοι. Με τους Βρετανούς να ενδιαφέρονται για την τύχη των πετρελαϊκών αποθεμάτων και τους Σοβιετικούς να θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στον Υπερ-ιρανικό Σιδηρόδρομο που θα τους εξασφάλιζε επικοινωνία με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ για να λαμβάνουν βοήθεια σε υλικό, οι δύο συμμάχησαν για να ανατρέψουν τον Παχλαβί.
Η συνέχεια στο Military History
