Το 1915, έξι περίπου μήνες μετά την έναρξη του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σε μια προσπάθεια να αναστρέψουν τη δυσμενή πορεία των επιχειρήσεων στο Μέτωπο του Καυκάσου, οι Τούρκοι στρατηγοί με τη βοήθεια Γερμανών επιτελών, εκπονούν ένα σχέδιο μάχης εμπνευσμένο από τις ναπολεόντειες τακτικές ώστε να εκπορθήσουν τις ρωσικές θέσεις.
Το μέτωπο του Καυκάσου ήταν δευτερεύον για τη ρωσική ηγεσία, που έδινε μεγαλύτερο βάρος στο Ανατολικό Μέτωπο κατά των Γερμανών και των Αυστροούγγρων. Κατέχοντας την πόλη του Καρς από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877, οι δυνάμεις των Ρώσων ήταν καλά τοποθετημένες στις ορεινές διαβάσεις του νοτίου Καυκάσου. Μάλιστα, η ρωσική στρατιά του Καυκάσου των 100.000 ανδρών, είχε ήδη χάσει περίπου τις μισές δυνάμεις της μετά την καταστροφική ήττα στη μάχη του Τάνενμπεργκ, πριν μετακινηθεί στην περιοχή. Έτσι, με λιγότερους από 50.000 άνδρες, ο Ρώσος διοικητής, κόμης Βορόνωφ-Ντάντσκωφ αναγκάστηκε να καλύψει τις ελλείψεις του με βιαστικά επιστρατευμένους Αρμενίους με ελάχιστη εκπαίδευση.
Και για την τουρκική πλευρά, όμως, ο Καύκασος δεν αποτελούσε προτεραιότητα. Με μεγάλο μέρος της προσοχής του επιτελείου να εντοπίζεται στην Καλλίπολη και στη συνέχεια στο μέτωπο της Παλαιστίνης, ο Καύκασος ήταν ένα ήρεμο και κάπως αφιλόξενο σημείο του μετώπου. Η ΙΙΙ Οθωμανική Στρατιά του Καυκάσου, παρέτασσε κατ’ όνομα τρία Σώματα Στρατού και εννέα μεραρχίες, αλλά από αυτές, οι τρεις είχαν επιστρατευτεί πρόσφατα και τέσσερις ακόμα είχαν έρθει από τη Θράκη και είχαν μηδενική εμπειρία. Αλλά και πολλοί από τους 120.000 άνδρες της Στρατιάς ήταν στην ουσία στρατοχωροφύλακες, που είχαν ενταχθεί πρόσφατα στον στρατό με την έναρξη του πολέμου, έχοντας προϋπηρεσία μόνο σε αποστολές εσωτερικής ασφάλειας.
Ωστόσο, στα τέλη του 1914 η τουρκική ηγεσία συνέλαβε το φιλόδοξο σχέδιο μιας επίθεσης για την κατάληψη του Καρς και της πρόσβασης στην περιοχή του Μπακού, που προμήθευε τον ρωσικό στρατό με πετρέλαιο. Οι Γερμανοί καλοδέχτηκαν μια πρωτοβουλία των κατά τα άλλα όχι ιδιαίτερα χρήσιμων συμμάχων τους, που θα αποσπούσε την προσοχή των Ρώσων και θα ελάφρυνε πιθανότατα την πίεση στο ανατολικό μέτωπο, είτε πετύχαινε είτε όχι. Έτσι, χιλιάδες τόνοι εφοδίων κάθε είδους μεταφέρθηκαν από τη Γερμανία στην Οθωμανική πλευρά εξοπλίζοντας την ΙΙΙ Στρατιά.
Η συνέχεια στο Military History
