Τα βορειοκορεατικά An-2, εκτός από την νέα παραλλαγή που απέκτησαν πριν δύο χρόνια, έχουν αναλάβει και ρόλο προσβολής στόχων εδάφους, όπως δείχνει η πιστοποίησή τους στην εκτόξευση ρουκετών. Αλλά δεν είναι αυτό που φέρνει ξανά στο προσκήνιο το εμβληματικό αυτό αεροσκάφος, 70 χρόνια μετά την πρώτη του πτήση.
Τα Υ-5, όπως είναι γνωστά σε βορειοκορεατική υπηρεσία τα κινεζικά αντίγραφα του Αn-2 που κατασκεύασε (μεταξύ άλλων) η Nanchang, μπορούν να κάνουν και άλλα πράγματα, συνήθως… απόρρητα. Καθείς πορεύεται με ό,τι έχει. Και η Βόρεια Κορέα έχει πολλά τέτοια αεροπλάνα –περίπου 300, σύμφωνα με τις διαθέσιμες εκτιμήσεις.
Παραμένει –φυσικά– αδιευκρίνιστο πόσα από αυτά είναι επιχειρησιακά, αλλά όσα είναι αποτελούν πραγματικό «πολυεργαλείο» για τον Στρατό της Λαϊκής Δημοκρατίας της Β. Κορέας. Μπορεί να μοιάζει με τρακτέρ με φτερά και να είναι το μόνο αεροπλάνο που πετά… προς τα πίσω (όταν φυσά δυνατός άνεμος) ωστόσο ο βορειοκορεατικός Στρατός έχει εμπιστευτεί στο μεγαλύτερο διπλάνο του κόσμου μερικές από τις πιο απόρρητες αποστολές που έχουν εκπονήσει οι επιτελείς του.
Εκτός από «ταξί κατασκόπων», δολιοφθορέων και ομάδων δολοφόνων με συγκεκριμένες διαταγές, τα βορειοκορεατικά Y-5 θα αναλάβουν να ρίξουν νοτίως της Αποστρατικοποιημένης Ζώνης (DMZ) αλεξιπτωτιστές για την διενέργεια καταδρομικών επιθέσεων εναντίον στόχων υψηλής αξίας, βασιζόμενα στο χαμηλό ακουστικό τους ίχνος, την μικρή τους ταχύτητα και την δυνατότητα πτήσης σε πολύ μικρό ύψος, μέσα από χαράδρες και φαράγγια, αθέατα από τα ραντάρ. Την προστασία τους θα αναλάβει η νύχτα και… η τύχη.
Για αποστολές χωρίς την κάλυψη του σκότους, η νέα «παραλλαγή διείσδυσης» (δύο διαφορετικά πράσινα και καστανόχρουν για τις άνω επιφάνειες και μια γαλαζοπράσινη απόχρωση, όμοια με αυτή του κατασκοπευτικού drone που συνετρίβη το 2014 στο νησί Baeknyeong, για τις κάτω– υπόσχεται να τα καταστήσει πιο δυσδιάκριτα από το παλιό πράσινο, συγχέοντάς τα καλύτερα με το περιβάλλον. Με ακτίνα 845 χλμ και δυνατότητες STOL που επιτρέπουν στον τύπο να επιχειρεί σχεδόν από οπουδήποτε, τα βορειοκορεατικά Υ-5 πληρούν τα προσόντα για μυστικές αποστολές Ειδικών Δυνάμεων ενώ τα διάσπαρτα προκεχωρημένα αεροδρόμιά τους έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιβιωσιμότητας σε περίπτωση πολέμου.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον νοτιοκορεατικό ιστότοπο Chosun Ilbo, οι ασκήσεις επιλέκτων μονάδων με τα συγκεκριμένα αεροσκάφη τα τελευταία χρόνια παρουσιάζουν αξιοσημείωτη αύξηση –μόνο στα τελευταία γυμνάσια μεγάλης κλίμακας έλαβαν μέρος 10.000 με 15.000 άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στα άλματα αλεξιπτωτιστών –εξάσκηση για την ρίψη καταδρομέων πίσω από τις γραμμές του εχθρού;
Ένα άλλο σενάριο προβλέπει την διείσδυση ομάδων Ειδικών Δυνάμεων εφοδιασμένων με μικρές πυρηνικές «βρώμικες βόμβες». Η εμφάνιση στην μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της Πιόνγκγιάνγκ στρατιωτών που φορούσαν γιλέκο στο πρόσθιο μέρος του οποίου υπήρχε ένα «σακκίδιο» με το χαρακτηριστικό προειδοποιητικό σήμα της ραδιενέργειας, προκάλεσε σίγουρα αίσθηση και σε πολλούς ανησυχία.
Υποτίθεται πως η αποστολή τους είναι η διείσδυση στον Νότο και το «φύτεμα» dirty bombs για την πρόκληση ακόμη μεγαλύτερης σύγχυσης –και απωλειών– σε ενδεχόμενη σύρραξη. Βεβαίως, οι πιο ψύχραιμοι ίσως μειδιάσουν στην σκέψη ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί πρόθυμοι να πεθάνουν για τον «Υπέρτατο Ηγέτη», για να μην πούμε ότι είναι πολύ εύκολο να ράψεις το σήμα της ραδιενέργειας σε ένα γιλέκο για να σκορπίσεις τον τρόμο, χωρίς να έχεις καν πυρηνικά στο εσωτερικό του.
Και δίχως αυτά, το ενδεχόμενο και μόνο φανατισμένων κομμάντος σε αποστολή αυτοκτονίας, είναι… αρκετά αποθαρρυντικό από μόνο του. Όμως ο Κιμ Γιόνγκ Ουν έχει αποδείξει σε πλείστες περιπτώσεις ότι στην προπαγάνδα έχει ιδιαίτερη έφεση.
Πετώντας την «Άννουσκα»
Ο λόγος που τα An-2 και τα αντίγραφά τους πετούν ακόμη, είναι διότι δεν υπάρχουν πια αεροπλάνα σαν κι αυτά. «Αν θέλεις ένα αεροπλάνο που να μπορεί να μεταφέρει 10 στρατιώτες, πολίτες ή… κατσίκες, επιχειρώντας πρακτικά από οπουδήποτε και να προσγειώνεται οπουδήποτε, τότε θέλεις ή ένα τέτοιο –ή ελικόπτερο» λένε χαρακτηριστικά όσοι πέταξαν μαζί του.
«Πετώντας με το An-2 δεν μοιάζει με κανένα άλλο αεροπλάνο» τονίζει ο Bernie Leighton. «Επειδή είναι tail-dragger, με το που ανεβαίνεις στο αεροπλάνο και μπαίνεις στην καμπίνα όλα… γέρνουν προς τα πίσω! Επίσης είναι ένα πολύ σταθερό αεροπλάνο –αισθάνεσαι κάθε τράνταγμα κατά την τροχοδρόμηση στο έδαφος και την κίνηση των επιφανειών ελέγχου. Άλλωστε δεν σχεδιάστηκε για την άνεση των επιβαινόντων» σημειώνει.
Η άντωση που παρέχουν οι μεγάλες –διπλές– πτέρυγες χαρίζουν στο An-2 απίστευτα μικρές ταχύτητες. Ο χειριστής μπορεί να πετάξει το αεροπλάνο με το ταχύμετρο στα 30 μίλια (48 χλμ/ώρα) έχοντας τον πλήρη έλεγχό του. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει ταχύτητα απώλειας στήριξης γι’ αυτό και δεν αναγράφεται στο manual! H δυνατότητα να πετά αργά και σταθερά καθιστά τον τύπο ιδανικό για εκπαίδευση αλεξιπτωτιστών, τόσο σε άλματα σταθερού ιμάντα όσο και σε άλματα ελεύθερης πτώσης.
Όμως δεν είναι το μόνο προσόν της σχεδίασης του Γραφείου Αντόνοφ. Τα flaps στο An-2 εκτείνονται σε ολόκληρο το μήκος του χείλους εκφυγής των κάτω πτερύγων και τα slats στο χείλος προσβολής των επάνω ακόμη περισσότερο, κάτι που σημαίνει μεγάλη άντωση και γελοιωδώς μικρές ταχύτητες. Αν ο άνεμος είναι αρκετά δυνατός, ο πιλότος μπορεί να κάνει το αεροπλάνο να «στέκεται» στον αέρα και κατόπιν να πετά προς τα πίσω, αγαπημένο τρυκ στα airshows που πάντα εντυπωσιάζει.
«Με κατά μέτωπο άνεμο 15 με 20 κόμβους, μπορείς να φέρεις το αεροπλάνο σε αιώρηση» εξηγεί ο Bill Leary, υπεύθυνος πτήσεων του An-2 Club στο αεροδρόμιο Popham, στο Basingstoke. «Κατεβάζεις flaps και slats, στρέφεις το αεροπλάνο 40ο στον άνεμο, δίνεις πάρα πολύ ισχύ στον κινητήρα και το «κρατάς» εκεί…»
Το An-2 είναι ευχάριστο στη πτήση αλλά απαιτεί και πολλή προσοχή. Είναι πολύ ευαίσθητο στο χειριστήριο –ουσιαστικά το αεροπλάνο «θέλει» να πετάξει, γι’ αυτό και θέλει το στικ ελαφρά μπροστά. Το πώς στρίβει, είναι μια άλλη ιστορία… Επειδή οι επιφάνειες ελέγχου κινούνται μηχανικά, χωρίς υδραυλική υποβοήθηση, το αεροπλάνο θέλει μπράτσα σιδερά! Επίσης, είναι αρκετά φιλικό. «Το An-2 μπορεί να σε σκοτώσει μόνο αν κάνεις κάτι ηλίθιο με αυτό» τονίζουν πιλότοι με άπειρες ώρες πτήσης στο log book.
Η δε κατασκευή του είναι τόσο απλή που δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για κόπωση μετάλλου ενώ αν ο πιλότος χάσει κινητήρα, δεν έχει παρά να τραβήξει το στικ τελείως πίσω και να διατηρήσει επίπεδες τις πτέρυγες: στα 40 μίλια (64 χλμ/ώρα) εκτείνονται τα slats και μόλις η ταχύτητα πέσει στα 25 μίλια (40 χλμ/ω) το αεροπλάνο αρχίζει κάθοδο με ρυθμό αντίστοιχο αλεξιπτώτου μέχρι να προσγειωθεί κάπου. Μια χαρά αεροπλάνο για επιχειρήσεις ανορθοδόξου πολέμου πίσω από την DMZ.
Αλέξανδρος Θεολόγου
