Ερωτήματα δημιουργεί η πρόθεση του Αμερικανικού Ναυτικού να αντικαταστήσει πρόωρα τα ATFLIR στα F-18

Το Αμερικανικό Ναυτικό αναζητά επιλογές για τη βελτίωση ή ακόμα την πρόωρη αντικατάσταση των ατρακτιδίων ναυτιλίας / στοχοποίησης AN/ASQ-228 ATFLIR στα μαχητικά του αεροσκάφη κι ηλεκτρονικού πολέμου F/A-18E/F Super Hornet και EA-18G Growler της Boeing. Η πρόθεση αυτή εκφράζεται εν μέσω ανησυχίας για την κατάσταση ετοιμότητας του υπάρχοντος υλικού τρέχοντος υλικού και το κόστος υποστήριξης.

Ο κλάδος ανάρτηση μία προκήρυξη στην επίσημη σελίδα του βάση της οποίας αναζητά προτάσεις βελτίωσης ή και αντικατάστασης των ατρακτιδίων αυτών με άλλα ατρακτίδια που υπάρχουν ήδη στο αμερικανικό οπλοστάσιο. Τα ATFLIR κατασκευάζονται από την Raytheon.
Οι υποψήφιοι ανάδοχοι πρέπει να έχουν μια ενεργή γραμμή παραγωγής ή την ικανότητα να δημιουργήσουν μία εκ νέου με περιορισμένο κόστος εκκίνησης και ικανότητα να υποστηρίξουν την παραγωγή 250 ατρακτιδίων των οικονομικών ετών 2022 και 2029.
Το αμερικανικό Ναυτικό θέλει ένα ατρακτίδιο που θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της προβλεπόμενης επιχειρησιακής ζωής του F/A-18E/F, το οποίο υπολογίζεται ότι θα είναι μέχρι το 2045. Ο κλάδος λέει ότι κάθε ατρακτίδιο πιθανότατα θα «γράψει» κατά μέσο όρο 660 ώρες πτήσης ετησίως. Ωστόσο δεν διευκρινίζει συγκεκριμένα τι αναμένεται να υποβαθμίσει την ετοιμότητα των ATFLIR ή τι θα μπορούσε να προκαλέσει αύξηση του κόστους υποστήριξης τους.

Οι αισθητήρες των ATFLIR εντοπίζουν και ιχνηλατούν στόχους στο έδαφος ΚΑΙ στον αέρα και μπορούν να κατευθύνουν όπλα σε συνθήκες μέρας και νύχτας. Η Raytheon αναφέρει ότι το σύστημα μπορεί να εντοπίσει και να ιχνηλατίσει στόχους σε εμβέλειες άνω των 40 ναυτικών μιλίων (74 χιλιόμετρα) και σε υψόμετρα άνω των 50.000 ποδών.
Υπενθυμίζουμε ότι η Boeing την προηγούμενη δεκαετία είχε επιχειρήσει μία επιθετική προώθηση του μαχητικού της στην Πολεμική Αεροπορία για την κάλυψη της ανάγκης προμήθειας νέου μαχητικού αεροσκάφους για την αντικατάσταση παλαιότερων αεροσκαφών όπως τα Α-7 και τα F-4E.
Στο επίκεντρο της καμπάνιας της ήταν οι ισχυροί αισθητήρες του αεροσκάφους, το ραντάρ ηλεκτρονικής σάρωσης (AESA) AN/APG-79 και βέβαια και το ATFLIR και οι διαμορφώσεις του αέρος-αέρος. Η εταιρεία υποστήριζε ότι με τον συνδυασμό των δυο αυτών συστημάτων, το Super Hornet θα μπορούσε να αποτελέσει αντίπαλο δέος στα μελλοντικά τουρκικά F-35 παρά το χαμηλό τους ίχνος στα ραντάρ.
Προφανώς ακολούθησε μία παρατεταμένη οικονομική κρίση και έτσι συνεχίστηκε ακόμα πιο άγρια ή ήδη παρατεταμένη περίοδος αυτό-αφοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, κι έτσι ούτε η Πολεμική Αεροπορία μπόρεσε να προχωρήσει με τις δικές της προμήθειες.
Αν όμως είχε προχωρήσει τότε τουλάχιστον (2009) μία ενδεχόμενη προμήθεια Super Hornet, η Πολεμική Αεροπορία που σήμερα πια δεν θα είχε προλάβει καλά-καλά να σχηματίσει τις πρώτες πολεμικές μοίρες, βλέπουμε ότι θα βρισκόταν μπροστά στην πραγματικότητα ο βασικός χρήστης του τύπου να εγκαταλείπει τον έναν από τους δυο κύριους αισθητήρες του αεροσκάφους, για τις ξεχωριστές ικανότητες του οποίου υποτίθεται ότι το απέκτησε.