Στην εκπληκτική, όπως πάντα, παρουσίαση του Β. Σιταρά για τον διάσημο (για πολλούς λόγους) Curtis Le May, του διοικητή και ουσιαστικά ιδρυτή της αμερικανικής Στρατηγικής Αεροπορικής Διοίκησης (SAC), ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι τα Β-47 προηγήθηκαν κατά μία πενταετία των Β-52 και αποτέλεσαν το μέγιστο ίσως άλμα στην τεχνολογία των βομβαρδιστικών ως τότε, το αδιαμφισβήτητο σκήπτρο της αμερικανικής αεροναυτικής πρωτοπορίας και το μεγαλύτερης παραγωγής τζετ στρατηγικό βομβαρδιστικό όλων των εποχών, με σχεδόν 2000 κομμάτια. Συνυπήρξαν για αρκετά χρόνια με τα Β-36, ενώ το Β-52 αντικατέστησε κατά προτεραιότητα το Β-36 και ακολούθως και το (χαμηλότερης κλάσεως μεικτού βάρους και εμβελείας) Β-47.
Στρατηγός Curtis Le May (1906-1989) Ο «πατριάρχης» της Strategic Air Command
Ο LeMay άφησε εποχή για τις αιφνίδιες επιθεωρήσεις, στις οποίες γίνονταν επιτόπου προαγωγές έως και αποτάξεις, κατά τα έργα εκάστου. Το προσωπικό ασφαλείας των στρατηγικών βάσεων ένοιωθε κάποια αμηχανία πάντοτε στη θέα του τρομερού στρατηγού και θρύλου του Β’ ΠΠ να περιδιαβαίνει την πίστα καπνίζοντας πούρο, ένας μάλιστα – διαισθανόμενος το πράγμα ως καψόνι – του ζήτησε να το σβήσει διότι “θα αναφλεγούν τα αεροσκάφη!”. “Δεν θα τολμήσουν, μικρέ!”, απήντησε ο θρύλος, ενθουσιασμένος πάντως από τον επαγγελματισμό της αντίδρασης του σμηνίτη…
Ο LeMay ήταν πράγματι μια εκπληκτική αεροπορική προσωπικότητα, και η συμβολή του στην αμερικανική αποτροπή θεμελιώδης. Αλλά η κληρονομιά του δεν είναι αναντίλεκτη.
Στην Κρίση των Πυραύλων της Κούβας το 1962, πίεζε αφόρητα για πυρηνικό πρώτο πλήγμα, σε μια χαρακτηριστική έλλειψη κρίσεως για το πραγματικό μέγεθος του διακυβεύματος, αν και πράγματι ο συσχετισμός των δυνάμεων επέτρεπε τον ολοσχερή αφανισμό του Κομμουνιστικού Κόσμου, με επιβίωση των ΗΠΑ με απώλεια μόνο ορισμένων μεγάλων πληθυσμιακών κέντρων της Ανατολικής Ακτής, περιλαμβανομένης της πρωτεύουσας. Ποιες θα ήταν οι συνέπειες για όλον τον πλανήτη, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, μάλλον δεν απασχόλησε κανέναν.
Μετά την αποστρατεία του, πολιτεύθηκε το 1968 ως υποψήφιος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ με το ψηφοδέλτιο του σκληρού ρατσιστή, κυβερνήτη της Alabama George Wallace, ο οποίος είχε ως ατζέντα την επαναφορά των φυλετικών διακρίσεων. Το ψηφοδέλτιο συγκέντρωσε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά τρίτου κόμματος στη νεότερη ιστορία των ΗΠΑ, κερδίζοντας 5 στις 50 Πολιτείες (αυτονόητα στο Βαθύ Νότο όλες) και 13,5% της λαϊκής ψήφου σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Συχνά εξαίρεται ως “προφήτης της αεροπορικής ισχύος”, ειδικά με πλαίσιο εκφοράς το Βιετνάμ και τις απόψεις που είχε διατυπώσει περί αυτού μετά την αποστρατεία του. Ενώ ο “Πόλεμος των 11 Ημερών” του Δεκεμβρίου 1972, με τη σάρωση του Ανόι από τα Β-52 και τον εξαναγκασμό του στη Συμφωνία των Παρισίων του Ιανουαρίου 1973, κρίθηκε από πολλούς ως δικαίωσή του.
Στην πραγματικότητα, η αποτυχία των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και η ανικανότητα της USAF να διεξαγάγει τακτικό αεροπορικό αγώνα με προοπτική επικράτησης κατά ενός πολύ υποδεέστερου έθνους υπήρξε εν πολλοίς καρπός της μονομέρειας του αεροπορικού δόγματος του LeMay, που όχι απλώς απομυζούσε κάθε κονδύλιο για τη στρατηγική αεροπορία, αλλά ήθελε και την τακτική αεροπορία (TAC και τις τοπικές διοικήσεις Ευρώπης – USAFE και Ειρηνικού, PACAF) κάτι σαν mini-SAC.
Με όλα τα τακτικά αεροσκάφη κυρίως ως φορείς ατομικών βομβών, και το εκπαιδευτικό curriculum να εξαντλείται στα σχετικά με την πυρηνική κρούση αντικείμενα (ναυτιλία, καιρό, ΡΒΧ πόλεμο, τεχνικές άφεσης ατομικών όπλων, αναγνώριση κ,λπ.). Με ελάχιστη εκπαίδευση στο αντικείμενο της συμβατικής κρούσης / απαγόρευσης πεδίου μάχης / εγγύς αεροπορικής υποστήριξης και πρακτικά ανύπαρκτη στο αντικείμενο της εναέριας μάχης / αεροπορικής υπεροχής.
Μόλις στη δεκαετία του 1970, και μετά τα οδυνηρά μαθήματα του Βιετνάμ, άλλαξαν οι προτεραιότητες, με καρπούς που φάνηκαν σε πλήρη έκταση το 1991 στην Επιχείρηση “Desert Storm”.
