Άρθρο του αναγνώστη μας, Nikolaos
Σε συνέχεια επιστολής/δημοσίου διαβήματος 55 προσωπικοτήτων περί την, κατά την κρίση των, ανάγκη ανταπόκρισης της Ελλάδος σε φερομένη (πλην ατεκμηρίωτη) προσφορά συνθήκης συμμαχίας από τη Γαλλική Δημοκρατία και του άρθρου του εκλεκτού συνεργάτου σας κ. Χρήστου Γ. Κτενά υπό τον τίτλο «Υπογραφή αμυντικής συνθήκης με τη Γαλλία: Υπάρχει; Αν ναι σχετίζεται με αγορά φρεγατών;», στην οποία γίνεται, για πρώτη ίσως φορά στον ειδικό τύπο, μνεία στη ρύθμισης της παρ. 7 του άρθρου 42 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, κρίναμε σκόπιμο να συμβάλλουμε στην ερμηνεία της διατάξεως αυτής ως πιθανού ερείσματος στρατιωτικής συμμαχίας. Μεσολάβησε η σημαντική συμβολή του εκλεκτού φίλου και επιφανούς αρθρογράφου Berserker, κατά κόσμον Νικόλα Κυρίτζη, και ο διάλογος αναγνωστών που ακολούθησε και τις τρεις αναρτήσεις.
Κατ’ αρχήν, η πληρότητα και η ανάγκη συστηματικής ερμηνείας της «ρήτρας συμμαχίας» της παρ. 7 επιβάλλει την αναπαραγωγή όλου του κειμένου του άρθρου, ώστε να αναπτυχθούν επ’ αυτού ερμηνευτικά επιχειρήματα. Τα καίρια για την ερμηνεία της παρ. 7 σημεία παρατίθενται με έντονα τυπογραφικά στοιχεία:
«Άρθρο 42
- Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Εξασφαλίζει στην Ένωση επιχειρησιακή ικανότητα βασισμένη σε μη στρατιωτικά και στρατιωτικά μέσα. Η Ένωση μπορεί να κάνει χρήση των μέσων αυτών σε αποστολές εκτός της Ένωσης προκειμένου να διασφαλίζει τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη των συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας, σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Η εκτέλεση των καθηκόντων αυτών βασίζεται στα μέσα που παρέχουν τα κράτη μέλη.
- Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας περιλαμβάνει τον προοδευτικό προσδιορισμό κοινής αμυντικής πολιτικής της Ένωσης. Η κοινή αμυντική πολιτική θα οδηγήσει στην κοινή άμυνα όταν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λάβει σχετική απόφαση με ομοφωνία. Στην περίπτωση αυτή, συνιστά στα κράτη μέλη την έκδοση της απόφασης αυτής σύμφωνα με τους αντίστοιχους συνταγματικούς τους κανόνες.
Συμμετοχή της φρεγάτας «Ύδρα» στην ευρωπαϊκή επιχείρηση Agenor στην Αραβική Θάλασσα (Εικόνες)
Η πολιτική της Ένωσης κατά την έννοια του παρόντος τμήματος δεν θίγει την ιδιαιτερότητα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών και σέβεται τις υποχρεώσεις που απορρέουν για ορισμένα κράτη μέλη τα οποία θεωρούν ότι η κοινή τους άμυνα υλοποιείται στα πλαίσια της οργάνωσης της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ), δυνάμει της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού, και συμβιβάζεται με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας που διαμορφώνεται μέσα στο πλαίσιο αυτό.
- Τα κράτη μέλη θέτουν στη διάθεση της Ένωσης, για την εφαρμογή της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, στρατιωτικές και μη στρατιωτικές δυνατότητες, προκειμένου να συμβάλουν στους στόχους που καθόρισε το Συμβούλιο. Τα κράτη μέλη που συγκροτούν μεταξύ τους πολυεθνικές δυνάμεις μπορούν επίσης να θέτουν τις δυνάμεις αυτές στη διάθεση της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας.
Τα κράτη μέλη δεσμεύονται να βελτιώσουν προοδευτικά τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Ο Οργανισμός στον τομέα της ανάπτυξης αμυντικών δυνατοτήτων, της έρευνας, των προμηθειών και των εξοπλισμών (εφεξής αποκαλούμενος «Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας») προσδιορίζει τις επιχειρησιακές ανάγκες, προωθεί μέτρα για την ικανοποίησή τους, συμβάλλει στον προσδιορισμό και, ενδεχομένως, στην υλοποίηση κάθε μέτρου πρόσφορου για την ενίσχυση της βιομηχανικής και τεχνολογικής βάσης του αμυντικού τομέα, συμμετέχει στον προσδιορισμό ευρωπαϊκής πολιτικής δυνατοτήτων και εξοπλισμών και επικουρεί το Συμβούλιο στην αξιολόγηση της βελτίωσης των στρατιωτικών δυνατοτήτων.
- Οι αποφάσεις σχετικά με την κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας, καθώς και οι αποφάσεις που αφορούν την πραγματοποίηση μιας αποστολής βάσει του παρόντος άρθρου, εκδίδονται από το Συμβούλιο ομόφωνα μετά από πρόταση του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας ή πρωτοβουλία κράτους μέλους. Ο ύπατος εκπρόσωπος μπορεί να προτείνει την προσφυγή σε εθνικά μέσα καθώς και στα μέσα της Ένωσης, ενδεχομένως από κοινού με την Επιτροπή.
- Το Συμβούλιο μπορεί να αναθέτει την εκτέλεση αποστολής, στο πλαίσιο της Ένωσης, σε ομάδα κρατών μελών προκειμένου να διατηρηθούν οι αξίες της Ένωσης και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά της. Η εκτέλεση μιας τέτοιας αποστολής διέπεται από το άρθρο 44.
- Τα κράτη μέλη που πληρούν υψηλότερα κριτήρια στρατιωτικών δυνατοτήτων και έχουν αναλάβει δεσμευτικότερες υποχρεώσεις στον τομέα αυτό, ενόψει των πλέον απαιτητικών αποστολών, θεσμοθετούν μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία στο πλαίσιο της Ένωσης. Η συνεργασία αυτή διέπεται από το άρθρο 46. Δεν επηρεάζει τις διατάξεις του άρθρου 43.
- Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών.
ΘΕΜΑ: Ευρωπαϊκό μαχητικό 6ης γενιάς, Γαλλο-γερμανοί εναντίον Αγγλο-σουηδών, η Ελλάδα;
Οι δεσμεύσεις και η συνεργασία στον τομέα αυτόν εξακολουθούν να είναι σύμφωνες προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο του Οργανισμού Βορείου Ατλαντικού Συμφώνου η οποία παραμένει, όσον αφορά τα κράτη που είναι μέλη του, το θεμέλιο της συλλογικής τους άμυνας και το όργανο της εφαρμογής της.»
Κατά κρατούσα ερμηνεία, η διάταξη της παρ. 7 του άρθρου 42 εισάγει γνήσια νομική υποχρέωση, η οποία ενεργοποιείται πάντοτε, όποτε το έδαφος ενός κράτους μέλους δέχεται επίθεση με ένοπλη βία (Oppermann/Classen/Nettesheim, Europarecht, 6η έκδοση Μόναχο 2014, § 39 πλαγιάριθμος 36). Η διάταξη δεν διαλαμβάνει πρόνοια για ασύμμετρες μορφές πολέμου, π.χ. κυβερνοπόλεμο ή παρεμβολές επικοινωνιών, ούτε για το ενδεχόμενο να πληγούν πλοία ή αεροσκάφη κράτους μέλους με ένοπλη βία στην ανοιχτή θάλασσα ή στο διεθνή εναέριο χώρο, έστω και σε περιοχή όπου το κράτος μέλος ασκεί ορισμένα αποκλειστικά δικαιώματα π.χ. άνωθεν υφαλοκρηπίδος ή ΑΟΖ. Αμφίβολο παρίσταται ακόμη και αν υφίσταται επίθεση σε περίπτωση που πληγούν αεροσκάφη του κράτους μέλους εντός του ΕΕΧ του, ή και πλοία του εντός της αιγιαλίτιδος ζώνης του [Κωστόπουλος εις Σκουρή (επιμ.) Συνθήκη της Λισσαβώνας – ερμηνεία κατ’ άρθρον, Θρσσαλονίκη 2019, άρθρο 42 ΣΕΕ πλαγιάριθμος 12], πράγμα που συνάδει με την κρατούσα τάση οι ρήτρες συμμαχίας να ερμηνεύονται στενά.
Γίνεται πάντως ερμηνευτικώς δεκτό ότι η επίθεση μπορεί να εκπορεύεται και από μη κρατική οντότητα, π.χ. διεθνή τρομοκρατική οργάνωση ή μη αναγνωρισμένη ένωση προσώπων [Κωστόπουλος εις Σκουρή (επιμ.) Συνθήκη της Λισσαβώνας – ερμηνεία κατ’ άρθρον, Θρσσαλονίκη 2019, άρθρο 42 ΣΕΕ πλαγιάριθμος 12]. Επίσης, πέραν των ανωτέρω, δεν καταλαμβάνονται από το πεδίο εφαρμογής περιπτώσεις που ένοπλες δυνάμεις κράτους μέλους πληγούν στο έδαφος τρίτου κράτους [Κωστόπουλος εις Σκουρή (επιμ.) Συνθήκη της Λισσαβώνας – ερμηνεία κατ’ άρθρον, Θρσσαλονίκη 2019, άρθρο 42 ΣΕΕ πλαγιάριθμος 12].
Κράτος μέλος που παραβαίνει την κατά την παρ. 67 υποχρέωση βοήθειας και συνδρομής προς το πληττόμενο από την επίθεση στο έδαφός του κράτος μέλος παραβιάζει τη Συνθήκη (Oppermann/Classen/Nettesheim, ό.π.). Είναι ωστόσο δυνατό με επίκληση της υποπαραγρ. 1 εδ. β’ της παρ. 7 («Αυτό δεν επηρεάζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας ορισμένων κρατών μελών.»), ήτοι της λεγομένης «Ιρλανδικής Ρήτρας», το κράτος μέλος να επικαλεσθεί τν ουδετερότητά του και έτσι να εκφύγει της σχετικής υποχρεώσεως του (Oppermann/Classen/Nettesheim, ό.π.). Περαιτέρω, η διάταξη υποχρεώνει σε εναρμόνιση με τις εκ της ιδιότητος του κράτους – μέλους του ΝΑΤΟ απορρέουσες υποχρεώσεις (ακροτελεύτια διάταξη του άρθρου 42, βλ. και Oppermann/Classen/Nettesheim, ό.π.). Συνεπώς, αν η κρατούσα ερμηνεία του Οργανισμού της Βορειοατλαντικής Συνθήκης ΔΕΝ προβλέπει υποχρέωση αμυντικής συνδρομής σε κράτος μέλος όταν επιτιθέμενο είναι άλλο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, τη στάθμιση αυτή εγκολπώνεται ΚΑΙ η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα η ρήτρα συμμαχίας να μένει γράμμα κενό.
Οπωσδήποτε, και αν ακόμη δεν τίθεται θέμα απαλλαγής του υποχρέου σε συνδρομή κράτους μέλους με επίκληση της «Ιρλανδικής Ρήτρας» ή της Βορειοατλαντικής Συνθήκης, η τυχόν παραβίαση της υποχρέωσής του για συνδρομή δεν ελέγχεται, διότι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΔΕΝ έχει δικαιοδοσία για ζητήματα εφαρμογής του άρθρου 42 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε για την Κοινή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας εν γένει, όπως σαφώς προκύπτει από τη συνδυασμένη ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 24 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και 275 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης [Κωστόπουλος εις Σκουρή (επιμ.) Συνθήκη της Λισσαβώνας – ερμηνεία κατ’ άρθρον, Θρσσαλονίκη 2019, άρθρο 42 ΣΕΕ πλαγιάριθμος 12].
Οι φρεγάτες θα κυριαρχήσουν στη διεθνή αγορά μέσα στην επόμενη δεκαετία
Η «ρήτρα συμμαχίας» κλήθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή από τη Γαλλία την 13.11.2015 κατόπιν των ισλαμικών σφαγών στο Παρίσι (Stade de France, Bataclan κλπ). Το Συμβούλιο Εξωτ. Υποθέσεων της Ε.Ε. που συνήλθε 3 μέρες αργότερα εξέφρασε υποστήριξη στη Γαλλία αλλά ΑΡΝΗΘΗΚΕ την έκδοση αποφάσεως περί ενεργοποίησης της «ρήτρας συμμαχίας», και διευκρίνισε ότι οποιαδήποτε συνδρομή κράτους μέλους προς τη Γαλλία θα ήταν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΜΕΡΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και επ’ ουδενί θα αποτελούσε επιχείρηση στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας! Πράγματι, ορισμένες χώρες όπως η Βρετανία, τότε ακόμη μέλος, συνέδραμαν τη Γαλλία με βομβαρδισμούς του Ισλαμικού Κράτους στα εδάφη Συρίας και Ιράκ.
Άλλη επίκληση της ρήτρας δεν έχει γίνει.
Μπορούμε λοιπόν ευχερώς να φανταστούμε τι πιθανότητες συγκεντρώνει έχει μια ένοπλη απάντηση των μελών της Ε.Ε. κατά της Τουρκίας, ισχυρής χώρας με θέση στο πλέγμα των συμφερόντων και μέλους του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση επίθεσής της στο έδαφος της Ελλάδος, όταν δεν υπήρξε διάθεση για συνδρομή της Γαλλίας με μερικές βόμβες σε φελλάχους και καμηλιέρηδες της Ερήμου ….
Σημειωτέον ότι, στο θεσμικό επίπεδο η «ρήτρα συμμαχίας» της παρ. 7 του άρθρου 42 έχει αποδυναμωθεί έτι περαιτέρω από τα επισυνημμένα στη Συνθήκη Πρωτόκολλα, τα οποία έχουν ίση ισχύ με αυτήν και καταγράφουν επιφυλάξεις των κρατών μελών.
Ειδικότερα, με το 22ο Πρωτόκολλο «Για τη θέση της Δανίας» προβλέπεται:
«ΜΕΡΟΣ ΙΙ
Άρθρο 5
Ως προς τα μέτρα που θεσπίζει το Συμβούλιο στον τομέα, του άρθρου 26, παράγραφος 1, του άρθρου 42 και των άρθρων 43 έως 46 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Δανία δεν συμμετέχει στην εκπόνηση και την εφαρμογή των αποφάσεων και δράσεων της Ένωσης που έχουν συνέπειες στην άμυνα. Ως εκ τούτου, η Δανία δεν συμμετέχει στη θέσπισή τους. Η Δανία δεν εμποδίζει τα άλλα κράτη μέλη να αναπτύξουν περαιτέρω τη συνεργασία τους στον τομέα αυτό. Η Δανία δεν υποχρεούται να συνεισφέρει στη χρηματοδότηση των λειτουργικών δαπανών που απορρέουν από τα μέτρα αυτά ούτε να θέτει στρατιωτικές δυνατότητες στη διάθεση της Ένωσης.
Για πράξεις του Συμβουλίου οι οποίες πρέπει να εκδίδονται ομόφωνα, απαιτείται ομοφωνία των μελών του Συμβουλίου, εξαιρουμένου του αντιπροσώπου της κυβέρνησης της Δανίας.
Για τους σκοπούς του παρόντος άρθρου, η ειδική πλειοψηφία ορίζεται βάσει του άρθρου 238, παράγραφος 3 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»
Η τελική ολοσχερής ματαίωση της «ρήτρας συμμαχίας», με αντίθετη στο γράμμα της παρ. 7 του άρθρου 42 αλλά πάντως αυθεντική και απόλυτα δεσμευτική για όλα τα κράτη μέλη ερμηνεία από τα ίδια τα υψηλά συμβαλλόμενα μέρη, ήλθε με το ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ (αριθ. 38) «ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ»:
«Άρθρο 3
Η δράση της Ένωσης στη διεθνή σκηνή έχει ως γνώμονα τις αρχές της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της οικουμενικότητας και του αδιαιρέτου των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης, και τον σεβασμό των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου.
Η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας της Ένωσης αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας και παρέχει στην Ένωση την επιχειρησιακή ικανότητα να αναλαμβάνει αποστολές εκτός της Ένωσης για τη διατήρηση της ειρήνης, την πρόληψη συγκρούσεων και την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας σύμφωνα με τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Δεν θίγει την πολιτική ασφάλειας και άμυνας ενός εκάστου κράτους μέλους, περιλαμβανομένης και της Ιρλανδίας, ή τις υποχρεώσεις οιουδήποτε κράτους μέλους.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν επηρεάζει ούτε θίγει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της παραδοσιακής πολιτικής στρατιωτικής ουδετερότητας της Ιρλανδίας.
Εναπόκειται στα κράτη μέλη —περιλαμβανομένης της Ιρλανδίας, με πνεύμα αλληλεγγύης και με την επιφύλαξη της παραδοσιακής της πολιτικής στρατιωτικής ουδετερότητας— να καθορίζει τη φύση της βοήθειας ή συνδρομής που θα παρέχει σε κράτος μέλος που δέχεται τρομοκρατική επίθεση ή ένοπλη επίθεση στο έδαφός του.
Οιαδήποτε απόφαση για μετάβαση σε κοινή άμυνα θα απαιτεί ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Θα εναπόκειται στα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ιρλανδίας, να αποφασίσουν, σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας και βάσει των οικείων συνταγματικών κανόνων, αν θα υιοθετήσουν κοινή άμυνα ή όχι.
Καμία διάταξη του παρόντος τίτλου δεν επηρεάζει ούτε θίγει τη θέση ή την πολιτική οιουδήποτε άλλου κράτους μέλους όσον αφορά την ασφάλεια και την άμυνα.
Επίσης, εναπόκειται σε κάθε κράτος μέλος να αποφασίζει, σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης της Λισαβόνας και τους τυχόν εθνικούς νομικούς κανόνες, κατά πόσον θα συμμετάσχει σε μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία ή στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άμυνας.
Η Τουρκία βάζει ξανά εμπόδια στη νηοψία πλοίων με προορισμό τη Λιβύη
Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν προβλέπει τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού ούτε τη στρατολόγηση σε οιοδήποτε στρατιωτικό μόρφωμα.
Η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν θίγει το δικαίωμα της Ιρλανδίας ή οιουδήποτε άλλου κράτους μέλους να καθορίζουν τη φύση και το ύψος των δαπανών τους για άμυνα και ασφάλεια και τη φύση των αμυντικών ικανοτήτων τους.
Θα εναπόκειται στην Ιρλανδία ή οιοδήποτε άλλο κράτος μέλος να αποφασίζουν, σύμφωνα με τους τυχόν εθνικούς νομικούς κανόνες, κατά πόσον θα συμμετάσχουν σε οιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση ή όχι.»
Από τα ανωτέρω αβίαστα προκύπτει ερμηνευτικώς το συμπέρασμα:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι συμμαχία. Τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υποχρεούνται να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση, προς συνδρομή άλλου κράτους μέλους που δέχεται επίθεση, προς διατήρηση ή επιβολή της ειρήνης, προς εφαρμογή αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας κλπ.
Η υποχρέωση εκ της παρ. 7 του άρθρου 42 μπορεί να εκπληρωθεί π.χ. και με ένα φορτηγό αντίσκηνα, η μερικούς τόννους γάλα σε σκόνη για πληθυσμούς του πληγέντος από εχθρική επίθεση κράτους μέλους που κατέστησαν πρόσφυγες.
Με όλα τα ανωτέρω επιθυμούμε να διασκεδάσουμε μια ευρύτατα διαδεδομένη πλάνη, που καλλιεργείται επιτηδείως στον Ελληνικό Λαό ακόμη και από πρόσωπα που έχουν περιβληθεί στο εγγύς παρελθόν ύπατα πολιτειακά αξιώματα και των οποίων η επιστημονική πορεία και σταδιοδρομία δεν τους δίδει το άλλοθι ή ελαφρυντικό της αγνοίας: Ότι δήθεν η Ε.Ε. όχι απλώς είναι συμμαχία, αλλά έχει και επικράτεια, και τα σύνορα της Ελλάδος αποτελούν δήθεν «σύνορα της Ευρώπης», αν και η Ε.Ε., καίτοι έχει διεθνή νομική προσωπικότητα, ΔΕΝ αποτελεί Κράτος, και συνεπώς δεν έχει επικράτεια και σύνορα!
Η συστηματική καλλιέργεια αυτής της πλάνης στον Ελληνικό Λαό είναι δυσχερώς ερμηνεύσιμη ως προς τα κίνητρα. Κατ’ αποτέλεσμα, το μόνο που επιτυγχάνει πάντως είναι η καλλιέργεια του ευρωσκεπτικισμού έως και της ανοικτής εχθροπάθειας κατά της Ε.Ε. μεταξύ των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι βλέπουν καθημερινά τις (απολύτως αβάσιμες!) προσδοκίες τους περί συμμαχικής συνδρομής από την Ε.Ε. να ματαιώνονται. Η ευθύνη των παραγόντων αυτών, που θέλουν – οποία θρασύτης! – να εμφανίζονται ως επίγονοι του επισπεύδοντος την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος, Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι βαρύτατη και η επιπολαιότητά τους απολύτως ασύγγνωστη.
Η φρεγάτα «Κανάρης» συνοδεύει το αεροπλανοφόρο «Charles de Gaulle»
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και ακολούθως η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι το λαμπρότερο, πλέον φιλόδοξο, πλέον απαιτητικό και πολυσύνθετο θεσμικό οικοδόμημα στην πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας. Εξασφάλισε την ειρήνη και πρωτόγνωρη ευημερία στη σπαρασσόμενη επί αιώνες από εξοντωτικές συρράξεις ήπειρο. Αποτελεί το αδιαμφισβήτητο πρότυπο για όλες τις μελλοντικές υπό εκκόλαψη υπερεθνικές οικονομικές συσσωματώσεις σε όλη τη Γη. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ερμηνεύουν τις διατάξεις των Συνθηκών είναι αντικείμενο εντατικότατης μελέτης και επεξεργασίας στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, πιο πολύ ίσως από ότι σε εκείνα της Ευρώπης, και λογίζονται “the shape of things to come”.
Τα προβλήματα της Ε.Ε., αυτονόητα όταν 27 έθνη πρέπει να συμφωνήσουν, επιτείνονται από την πλημμελή στελέχωση των πολιτικών οργάνων της με περιθωριακά και ανεπαρκή (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) πρόσωπα των εθνικών πολιτικών σκηνών. Παρά ταύτα, κάθε πρόγνωση για λύση της Ε.Ε. είναι απολύτως επιπόλαιη και αβάσιμη. Μέσα από τον αναστοχασμό περί τα πεπραγμένα της η Ένωση προχωρεί, ακόμη και τα προβληματικά κράτη μέλη σε βάθος χρόνου εγκολπώνονται τις αρχές του δικαίου της Ένωσης, ενώ το Δικαστήριο επιτηρεί ως Κέρβερος την εφαρμογή των Συνθηκών.
Με τη διαπίστωση ότι η Ε.Ε. δεν είναι συμμαχία, δεν μειώνουμε την Ε.Ε., ούτε τη σημασία της συμμετοχής της Ελλάδος σε αυτήν. Υπογραμμίζουμε απλώς την ανάγκη να αναζητήσει η Ελλάς ερείσματα κατά της τουρκικής απειλής στην οικονομική της ισχύ, στην ισχύ των ενόπλων δυνάμεων της και στη σύναψη ουσιαστικών διμερών ή πολυμερών συμμαχιών με αξιόπιστους εταίρους, συμμαχιών που δεν έχουν κατ’ ανάγκη το περιεχόμενο ότι «άλλοι θα πολεμήσουν ανθ’ ημών», ενδεχόμενο ούτως ή άλλως πολύ απόμακρο. Ποιο το πιθανό περιεχόμενο μιας τέτοιας συνδρομής, αλλά και η ΑΔΗΡΙΤΗ ΑΝΑΓΚΗ για μια τέτοια συνδρομή υφ’ όρους σύγχρονου πολέμου υψηλής έντασης, θα εξετασθεί σε επόμενη συμβολή μας. Αυτονόητα, θα αποστούμε στο μεταξύ πλήρως από τη διάχυτη εικοτολογία για σχετικές προτάσεις, δημόσια διαβήματα και ιδίως συσχέτιση όλων αυτών με επιχειρησιακές απαιτήσεις κλάδων των ΕΔ, που πρέπει να είναι ο γνώμονας των προμηθειών.
