Τις τελευταίες μέρες έχει δημιουργήσει αίσθηση η πληροφορία πως o Ελληνικός Στρατός έχει προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις για την προμήθεια των ρουκετοβόλων PULS της ισραηλινής ELBIT Systems, εγκαταλείποντας το σχέδιο εκσυγχρονισμού των MLRS A0 σε επίπεδο MLRS A2. Μετά την απαραίτητη έρευνα, έχουμε μια καλύτερη εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει.
Οι ισραηλινοί PULS «σκοτώνουν» τους MLRS/PrSM με εναλλακτική τους SCALP Naval;
Καταρχάς, η προμήθεια νέου πυραυλικού συστήματος κατευθυνόμενων ρουκετών υψηλής ακρίβειας έχει ανέβει ψηλά στις προτεραιότητες του ΥΠΕΘΑ και του ΓΕΕΘΑ, αν και ένα από τα πρώτα προγράμματα που “καρατομήθηκαν” φέτος (2024) ήταν ο εκσυγχρονισμός των εκτοξευτών MLRS (με την έννοια ότι διολίσθησε στη λίστα προτεραιοτήτων του ΓΕΕΘΑ). Οι Αμερικανοί κάποια στιγμή το 2023, είχαν αποσύρει από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων τη λύση του εκσυγχρονισμού των MLRS σε επίπεδο Α1+. Ο λόγος ήταν ότι καθυστερήσαμε τόσο πολύ να πάρουμε απόφαση, που το πρότυπο Α1+ δεν είναι πλέον διαθέσιμο. Έτσι, έμεινε μόνο το πιο βελτιωμένο πρότυπο Α2 σαν επιλογή, που ήταν υψηλότερου κόστους και με γραμμή παραγωγής μόνο στις ΗΠΑ.
Επίσης, οι Αμερικανοί με τη ζήτηση για κατευθυνόμενες ρουκέτες τύπου GMLRS να αυξάνεται σε απίστευτα επίπεδα, δεν είχαν διάθεση να συζητήσουν τώρα για παραχώρηση υποκατασκευαστικού έργου, ούτε για συμπίεση στις τιμές.
Βέβαια ο ΕΣ έχει επενδύσει τεράστια ποσά στα MLRS, όχι μόνο στα οχήματα με τους εκτοξευτές, αλλά και στη δημιουργία ενός ικανού αποθέματος πυρομαχικών. Το πρόβλημα είναι πως τα πυρομαχικά έχουν πλέον αρκετά χρόνια στην πλάτη τους, κάποιες ποσότητες είναι ήδη “ληγμένες”, ενώ άλλες θα “λήξουν” σύντομα. Βέβαια, στις ασκήσεις που γίνονται τα MLRS συνεχίζουν να ρίχνουν κυριολεκτικά τα πάντα, ληγμένα ή μη.
Το απόθεμα αυτό των ρουκετών είναι ο λόγος που ο ΕΣ ζήτησε ως εναλλακτική να παραμείνουν σε υπηρεσία 12 παλιότερα MLRS A0 ώστε να το εκμεταλλεύονται, και παράλληλα να εκσυγχρονιστούν τα υπόλοιπα 24 οχήματα σε επίπεδο Α2. Μάλιστα στην εκτίμηση κόστους είχε ζητηθεί να περιέχεται και ικανή ποσότητα πυραύλων μεγάλης εμβελείας PrSM, ενώ υπήρχε και πρόβλεψη για option και άλλων. To κονδύλι όμως για μια τέτοια επιλογή, μετά από όλες τις καθυστερήσεις, ανέβηκε πολύ ψηλά μαζί με την προμήθεια μεγάλων ποσοτήτων πυρομαχικών.
Κάπου εκεί λοιπόν εμφανίστηκαν οι Ισραηλινοί της ELBIT Systems. Η εταιρεία έχοντας ένα αποδοτικό και σύγχρονο σύστημα εκτοξευτών με μεγάλη ποικιλία ρουκετών διαφόρων μεγεθών και επιδόσεων, το PULS, έχει καταφέρει να αποσπάσει παραγγελίες και στην Ευρώπη. Ενώ ήδη αυτό υπηρετεί στον Ισραηλινό Στρατό και έχει δοκιμαστεί αποτελεσματικά στις τρέχουσες επιχειρήσεις.
Το σημαντικό όμως για την ελληνική πλευρά, είναι πως το Ισραήλ μπορεί να μας πουλήσει τα PULS μέσω διακρατικής συμφωνίας με την ισραηλινή ΓΔΑΕΕ, τη SIBAT. Το ίδιο έχει συμβεί και με το Διεθνές Εκπαιδευτικό Κέντρο στην Καλαμάτα, αλλά και με την προμήθεια προηγμένων ισραηλινών οπλικών συστημάτων, όπως οι πύραυλοι SPIKE NLOS, αλλά και τα Rampage.
Επίσης, η ELBIT έχοντας ήδη κερδίσει συμβόλαια στην Ελλάδα, θέλει να επεκτείνει την παρουσία της εδώ, οπότε πρότεινε συνεργασία σε όλα τα επίπεδα για το PULS, φιλοδοξώντας να προσφέρει περισσότερα (ρουκετοβόλα), με λιγότερα (χρήματα) και το βασικότερο, με ελληνική συμμετοχή.
Έτσι το ΓΕΣ βλέπει πολύ θετικά τη δομημένη ισραηλινή πρόταση, αλλά πρέπει να περιμένουμε ακόμη να δούμε αν θα καταλήξουμε σε συμφωνία, καθώς η ελληνική εμπειρία δείχνει πως ακόμη και στο τελικό στάδιο μπορεί να έχουμε πισωγυρίσματα. Επίσης, με τους Αμερικανούς “θορυβημένους” από την εμφάνιση ανταγωνισμού, ίσως έχουμε come-back τους, προβάλλοντας το πλεονέκτημα του πυραύλου των 500+ χιλιομέτρων PrSM, αλλά και της νέας έκδοσης του εναντίον πλοίων (μια απειλή για το Τουρκικό Ναυτικό που δεν διαθέτει απάντηση). Δεν θα ξαφνιάσει να δούμε και προσφορά από τη Νότια Κορέα για ανάλογο σύστημα, το K239 Chunmoo, που και αυτό έχει μπει δυναμικά στην ευρωπαϊκή αγορά. Αν και η όποια τέτοια κίνηση θα εξαρτηθεί και από την ιδιαίτερη αμυντική σχέση που έχει η Σεούλ με την Άγκυρα, ειδικά σε οπλικά συστήματα Στρατού Ξηράς.
Το κρίσιμο; Να μην ξαναδούμε το γνωστό σενάριο αλλεπάληλων “κύκλων” διαπραγματεύσεων, αναθεωρήσεων, ανακοστολογήσεων, που ξεπερνά το λογικά απαραίτητο και καταλήγει στο μακρόχρονο “πάγωμα” της όποιας εξοπλιστικής προσπάθειας.
