Το γερμανικό πυρόβολο Schwerer Gustav είχε δυνατότητα εκτοξεύσεως δύο τύπων οβίδων. Η μία ήταν διατρητική, ενώ η άλλη με ισχυρά εκρηκτικά. Η διατρητική είχε μήκος 3,6 μέτρων και για την πυροδότησή της χρειάζονταν 2.100 κιλά προωστικής ύλης. Η κατασκευή της ήταν από χάλυβα χρωμίου-νικελίου, ζύγιζε 7,1 τόνους και είχε μέγιστη εμβέλεια 38 χιλιομέτρων. Το βλήμα έφτανε σε ύψος 12 χιλιομέτρων και βρισκόταν στον αέρα για περίπου δύο λεπτά.
Ο δεύτερος τύπος, με τα ισχυρά εκρηκτικά, είχε μήκος 4,2 μέτρων και η πυροδότησή του επιτυγχάνετο με 2.240 κιλά προωστικής ύλης. Ζύγιζε 4,8 τόνους και μπορούσε να γεμίσει με 700 κιλά εκρηκτικών. Το βλήμα είχε εμβέλεια 47 χιλιομέτρων και κατά την πρόσκρουση δημιουργούσε κρατήρα περίπου 10 μέτρων πλάτους και βάθους. Και οι δύο οβίδες διέθεταν κώνο από κράμα αλουμινίου που κινείτο με ταχύτητα διπλάσια από αυτήν του ήχου. Αναγνωριστικά αεροσκάφη χρησιμοποιούνταν για να δώσουν την απόσταση του στόχου και να αξιολογήσουν τα αποτελέσματα.
Η κατασκευή του Schwerer Gustav ξεκίνησε την άνοιξη του 1937, αλλά η σφυρηλάτηση της τεράστιας και περίπλοκης κάννης είχε ως αποτέλεσμα μεγάλες καθυστερήσεις. Ήδη από το 1939 όμως, ο Alfried Krupp άρχισε να παίρνει τα ηνία της εταιρείας από τον πατέρα του, του οποίου η υγεία επιδεινώνετο σταδιακά. Προς τα τέλη του έτους ξεκίνησαν και οι βαλλιστικές δοκιμές με διατρητικές οβίδες, όπου αποδείχτηκαν ικανότατες στη διαπέραση επτά μέτρων σκυροδέματος ή ενός μέτρου χάλυβος. Ήταν όμως προφανές ότι το νέο πυροβόλο δεν θα μπορούσε να καταστεί πλήρως έτοιμο έως το Μάρτιο του 1940, όπως είχε ζητήσει ο Χίτλερ.
Το Μάϊο του ιδίου έτους, η Γερμανία ξεκίνησε τη μεγάλη επίθεση. Δεδομένου ότι η γραμμή Maginot έφτανε ως το Βέλγιο αντί της Μάγχης, οι ναζιστικές μηχανοκίνητες μεραραχίες μπόρεσαν να περάσουν γύρω από τα οχυρά και να εισέλθουν ευκόλως σε γαλλικό έδαφος. Στις 25 Ιουνίου του 1940, όπως είναι γνωστό, η Γαλλία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τους κατακτητές.
Με την πτώση της Γαλλίας, το Schwerer Gustav δεν χρειαζόταν πλέον για τον σκοπό που επρόκειτο να εξυπηρετήσει. Έτσι, ακολούθησαν διαβουλεύσεις σχετικά με το πως θα μπορούσε αλλιώς να αξιοποιηθεί. Πολλοί από το επιτελείο της Βέρμαχτ θεώρησαν ότι δεν ήταν πρακτικό και γι’αυτό δεν άξιζε τους πόρους που δαπανήθηκαν για την κατασκευή του, πόσο μάλλον το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτείτο για τη μεταφορά και πυροδότησή του. Κατόπιν όμως προσωπικής επιθυμίας του Χίτλερ, το project προχώρησε. Μάλιστα, ο ίδιος ο Alfried Krupp φιλοξένησε τον Χίτλερ για να παρακολουθήσει κάποια δοκιμαστική βολή που έλαβε χώρα στις αρχές του 1941 στο Rügenwalde της Γερμανίας (το σημερινό Darłowo της Πολωνίας). Περαιτέρω δοκιμές συνεχίστηκαν μέχρι το 1941.
Στις 8 Ιανουαρίου του 1942, ιδρύθηκε η Schwere Artillerie-Abteilung (672η Μεραρχία Βαρέων Πυροβολικών) με δυναμικό 1.420 ανδρών υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Robert Böhm. Η Μεραρχία σχετιζόταν αποκλειστικά με το Schwerer Gustav, το οποίο έλαβε το προσωνύμιο «Dora» που καθιερώθηκε, υποσκελίζοντας το «Schwerer Gustav». Τα διαφορετικά ονόματα επέφεραν κάποια σύγχυση σχετικά με το πόσα πυροβόλα τελικώς κατασκευάστηκαν και πότε χρησιμοποιήθηκαν. Οι γερμανικές πηγές αναφέρουν πως υπήρξε ένα και μοναδικό. Κατά τις βρετανικές όμως, το Gustav και το Dora ήταν διαφορετικά και το δεύτερο δεν είναι προσωνύμιο που αποδόθηκε από το προσωπικό χειρισμού του υπερόπλου, αλλά έφερε, τιμής ένεκεν, το όνομα της συζύγου του Erich Müller, του επικεφαλής κατασκευαστή του πυροβόλου.
Δράση του Schwerer Gustav στην Κριμαία
Το Φεβρουάριο του 1942, η 672η Μεραρχία εστάλη στο Μπαχτσισαράϊ της Κριμαίας, έδαφος τότε της Σοβιετικής Ενώσεως. Το πυροβόλο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί τριάντα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, εναντίον του λιμένος της Σεβαστουπόλεως η οποία τελούσε υπό καθεστώς πολιορκίας ήδη από το Νοέμβριο του 1941. Πέντε τραίνα επιστρατεύτηκαν για τη μεταφορά της κάννης, των επιμέρους τμημάτων, των πυρομαχικών, λοιπών προμηθειών και των απαραίτητου τεχνολογικού εξοπλισμού για επιδιορθώσεις, ανταλλακτικά κ.λπ. Στο προορισμό τους έφτασαν τα γεμάτα τραίνα προς τις αρχές Μαρτίου, ενώ το Μάϊο τα ναζιστικά στρατεύματα και εργάτες έφτιαξαν μια διαδρομή μήκους 2 χιλιομέτρων προς το σημείο βολής, ακολουθούμενη από παράλληλες ράγες μήκους 1,2 χιλιομέτρων πριν ξεκινήσει η διαδικασία της συναρμολογήσεως.
Στις 5 Ιουνίου, το όπλο εκπυρσοκρότησε για πρώτη φορά και ακολούθησαν δεκατρείς επιπλέον βολές κατά την ίδια ημέρα. Την επομένη σημείωσε την πρώτη του σημαντική επιτυχία, πετυχαίνοντας μια αποθήκη πυρομαχικών περί τα τριάντα μέτρα κάτω από τον κόλπο της Σεβερνάγια που προστατευόταν από σκυρόδεμα πάχους δέκα μέτρων. Το διατρητικό βλήμα, προτού εκραγεί, πέρασε διαδοχικά μέσα από το νερό, το έδαφος και τέλος από το σκυρόδεμα. Τουλάχιστον ένα πλοίο βυθίστηκε επίσης, αφού υπέστη μεγάλες ζημιές από το ωστικό κύμα που προκλήθηκε.
Το Schwerer Gustav έμεινε εκεί και συνέχισε να βάλει για τρεις ακόμη ημέρες, μέχρις εξαντλήσεως των πυρομαχικών του. Έχοντας ρίξει συνολικά σαράντα οκτώ οβίδες, η κάννη παρουσίασε φθορές. Κάποιες πηγές υποστηρίζουν ότι αυτή είχε διάρκεια ζωής 300 βολών και ήταν η ίδια που είχε ήδη εκπυρσοκροτήσει άλλες 250 φορές κατά τη φάση των δοκιμών. Κατά άλλους όμως, η κάννη ήταν απολύτως καινούρια και θα έπρεπε να είχε ρίξει τουλάχιστον 100 βολές πριν τα πρώτα σημάδια φθοράς, τα οποία, μολαταύτα, παρουσιάστηκαν μόλις μετά από τις πρώτες δεκαπέντε. Ως αποτέλεσμα, η κάννη αντικαταστάθηκε και η αρχική επέστρεψε στη Γερμανία για επισκευές.
Από τις σαράντα οκτώ οβίδες που εκτοξεύτηκαν, μόνο οι δέκα εξ αυτών προσέγγισαν τον στόχο σε απόσταση που δεν υπερέβαινε τα 60 μέτρα. Η πιο κακή βολή ήταν περί τα 740 μέτρα μακρύτερα. Ωστόσο, κάθε μία προκαλούσε τεράστιες ζημιές γύρω από το σημείο πτώσεως.
Θα ολοκληρώσουμε με τα ναζιστικά πλάνα για νέα, μεγαλύτερα πυροβόλα που στόχευαν στην κάμψη των Βρετανών
