H ιστορία του αεροσκάφους ξεκινάει το 1939 με τη συμμετοχή της Junkers σε ένα διαγωνισμό για ένα μεσαίο βομβαρδιστικό υψηλών επιδόσεων και μακράς εμβελείας. Κατ’ ουσίαν, το Ju 288 ήταν εξ αρχής καταδικασμένο λόγω της εμμονής της Luftwaffe στα δικινητήρια αντί τετρακινητήρια.
Οι διάφοροι, πολλά υποσχόμενοι, κινητήρες που ήταν ακόμη υπό δοκιμή και κατασκευή, δεν κάλυπταν τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Ο Jumo 222 είχε αποτύχει (αν και τελικώς παρήχθη σε περιορισμένους αριθμούς), ενώ ο DB 604 ακυρώθηκε το Σεπτέμβριο του 1942. Τα αποτελέσματα υποχρέωσαν τη Junkers σε αναζήτηση καταλλήλων κινητήρων, ενώ έως τότε υποχρεώθηκαν να εφοδιάσουν τα πρωτότυπα με τους χαμηλής ισχύος αστεροειδείς BMW 801.
Ο σχεδιασμός του αεροπλάνου ξεκίνησε το 1939. Η κατασκευή μιας πλήρους κλίμακος μακέτας άρχισε το Δεκέμβριο του ιδίου έτους, ενώ η αξιολόγησή της πραγματοποιήθηκε το Μάιο του 1940. Ένα μήνα αργότερα δόθηκε και η επίσημη έγκριση για τη δημιουργία του πρώτου πρωτοτύπου. Στα πρώϊμα στάδια χρησιμοποιήθηκε ο σκελετός ενός Ju 88 με νέο ρύγχος και ουρά. Οι εργασίες βέβαια για το Ju 188V1 χρονολογούνται από το Φεβρουάριο του 1940. Αυτό το πρώτο πρωτότυπο έφερε τις κοντύτερες πτέρυγες από κάθε άλλο Ju 288.
Η σειρά Α πέρασε από οκτώ πρωτότυπα. Το V2 είχε μακρύτερες πτέρυγες εν συγκρίσει με τον προκάτοχό του, αλλά οι επιδόσεις του υστερούσαν σε παράλληλες δοκιμές με το Ju 88. Στο V3, που ετοιμάστηκε τον Ιούνιο του 1941, προσετέθη ο ουραίος πυργίσκος ο οποίος είχε αφαιρεθεί από τα πρώτα. Το V4 δε διέθετε καταδυτικά φρένα, διότι το Ju 288 ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος και δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε έκδοση βομβαρδιστικού καθέτων εφορμήσεων. Ακολούθησε το V5 το οποίο ήταν και το πρώτο που δοκιμάστηκε με τους Jumo 222, ισχύος 2.500 ίππων. Η ιπποδύναμη αυξήθηκε πολύ περισσότερο από όλα τα προηγούμενα, αλλά ο κινητήρας δεν ήταν ακόμη αξιόπιστος. Επαναχρησιμοποιήθηκε όμως στο V6, αλλά δεν ήταν διαθέσιμος για το V7. Το V8 υπήρξε το τελευταίο της σειράς Α, η οποία σχεδόν ξεκίνησε την παραγωγή, αλλά ακυρώθηκε εν συνεχεία ώστε να ξεκινήσει αυτή της Β.
Στη σειρά Β το πλήρωμα αυξήθηκε από τρία σε τέσσερα μέλη. Το ρύγχος φάρδυνε, αλλάζοντας ολοσχερώς την εμφάνιση του αεροσκάφους. Είχε μεγαλύτερη ουρά ενώ διατήρησε τις πτέρυγες του V6, το οποίο επρόκειτο να μικρύνει σε μέγεθος για τη δημιουργία του A-1. Τον Οκτώβριο του 1941 η Junkers έλαβε εντολή μαζικής παραγωγής της σειράς Β, αλλά την 1η Νοεμβρίου αποφασίστηκε η αρχική παραγγελία να μην υπερβεί τις 35 μονάδες. Τότε άρχισε και η αναζήτηση για πιο ισχυρούς κινητήρες.
Το V10 τροφοδοτείτο με κινητήρες BMW 810TJ, ισχύος μονάχα 1.715 ίππων. Η πιθανή λύση φάνηκε να είναι οι Daimler Benz DB 606. Αυτοί παρείχαν 2.700 ίππους μεν (και τελικά μπήκαν σε παραγωγή), αλλά στερούνταν αξιοπιστίας. Στα He 177 ήταν επιρρεπείς σε αναφλέξεις για ποικίλες αιτίες.
Παρόλα αυτά, στις αρχές του 1942 ανετέθη στη Junkers η παραγωγή ενός Ju 288C με DB 606А/8. Το πρώτο πρωτότυπο για τη σειρά Γ ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1942 και ονομάστηκε Ju 288 V101. Διέθετε φαρδύτερη άτρακτο στο μπροστινό τμήμα που αύξησε το μήκος του από 17,8 σε 18,1 μέτρα. Επιπλέον, ο αμυντικός οπλισμός του ενισχύθηκε με έναν ακόμη πυργίσκο που βρισκόταν ακριβώς πίσω από τη αποθήκη βομβών, δυνατότητος μεταφοράς 6.500 λιβρών. Η προβλεπομένη μεγίστη ταχύτητά του ήταν τα 400 μίλια την ώρα. Συντόμως ακολούθησε ένα παρόμοιο Ju 288 V102.
Αν και το Νοέμβριο του 1942 ο σχεδιαστής Hertel εγκατέλειψε τη Junkers για τη Heinkel, οι εργασίες επάνω στο αεροσκάφος συνεχίστηκαν με εντατικούς ρυθμούς. Περαιτέρω βελτιώσεις έλαβαν χώρα με βάση τα αποτελέσματα των δοκιμών των V101 και V102.
Περισσότερο ενισχύθηκαν τα αερόφρενα όπου τοποθετήθηκαν στο Ju.288 V103. Αυτό ήταν εφοδιασμένο με τους ισχυροτέρους DB 610 και με τέσσερις τηλεκατευθυνόμενους πυργίσκους. Η παρθενική πτήση του πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1943. Το V103 θεωρήθηκε ως το πρώτο πρωτότυπο για την παραγωγή του Ju.288C-1. Το Μάιο δοκιμάστηκαν τα V104 και V105, ενώ τον Ιούνιο το V106. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, τρεις τύποι σχεδιάζονταν για μαζική παραγωγή, οι C-1, C-2 και C-3 που διέφεραν κυρίως στον αμυντικό οπλισμό.
Οι εργασίες για μαζική παραγωγή ξεκίνησαν, αλλά τον Ιούνιο του 1943 το Υπουργείο Αεροπορίας αποφάσισε αιφνιδιαστικά να ακυρώσει το πρόγραμμα, αιτιολογώντας την απόφαση με την ακύρωση των προδιαγραφών του μεσαίου βομβαρδιστικού ένεκα των εξελίξεων του πολέμου. Παρά τον τερματισμό του, η εταιρεία ετοίμασε δύο ακόμη αεροσκάφη, τα V107 και V108, τα οποία πέταξαν τον Ιούλιο του 1943. Οι πτήσεις όμως διήρκησαν μέχρι το καλοκαίρι του 1944. Μέχρι τότε, 17 από τα 22 πειραματικά αεροσκάφη είχαν καταστραφεί στη διαδικασία των δοκιμών τους. Κατόπιν, τα ελάχιστα εναπομείναντα των σειρών Β και Γ παραδόθηκαν στη Luftwaffe.
Το 1944, το ενδιαφέρον για ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό αναζωπυρώθηκε. Υποψήφιο της Junkers ήταν το τετρακινητήριο Ju 488 που θα χρησιμοποιούσε την ουρά του Ju 288. Οι εργασίες όμως κατασκευής του ξεκίνησαν πολύ αργά, όταν ο πόλεμος είχε ουσιαστικώς τελειώσει, οπότε το σχέδιο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Junkers Ju-488: το… παραλίγο νέο βομβαρδιστικό μεγάλης εμβέλειας
Γενικά χαρακτηριστικά
- Πλήρωμα: 4
- Μήκος: 17,8 μέτρα
- Έκταση πτερύγων: 22,7 μέτρα
- Ύψος: 4,50 μέτρα
- Επιφάνεια πτερύγων: 64,6 τετραγωνικά μέτρα
- Μέγιστο βάρος απογειώσεως: 46.300 λίβρες
Επιδόσεις
- Μέγιστη ταχύτητα: 388 μίλια/ώρα
- Εμβέλεια: 1.678 μίλια
- Ανώτατο υψόμετρο: 9.300 μέτρα
- Ρυθμός ανόδου: 435 μέτρα/λεπτό
