Gotha Ho 229: Ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο

Ο σχεδιασμός του Ho IX και οι πρώτες κατασκευαστικές προσπάθειες ανήκαν μεν στους Horten, αλλά οι περαιτέρω βελτιώσεις και η μαζική παραγωγή του ανετέθη από το Υπουργείο Αεροπορίας στην Gothaer Waggonfabrik (Gotha, GFW), η οποία ιδρύθηκε στο τέλος του 19^ου αιώνος και αναπτύχθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με τη δημιουργία πολυκινητήριων αεροπλάνων. Έτσι το σχέδιο του ενάτου πρωτοτύπου των δύο αδελφών θα υλοποιείτο ως Gotha Ho 229 σε 53 αεροσκάφη, με την έναρξη των εργασιών να χρονολογείται το Φεβρουάριο του 1945.

Προγραμματισμένες εκδόσεις

H εταιρεία ξεκίνησε με την κατασκευή του τρίτου πρωτοτύπου V3, το οποίο θα διέθετε επανασχεδιασμένους αεραγωγούς τοποθετημένους ακόμη πιο μπροστά στα πλευρά του κόκπιτ προς διόρθωση των προβλημάτων της διαμήκους ανισορροπίας που παρουσίαζε το V2. Για την τροφοδοσία του είχαν επιλεγεί δύο εξελιγμένοι turbojet Jumo 109-004C των 2.205 ίππων.

Τα V4 και V5 θα αποτελούσαν τις διθέσιες εκδόσεις του προηγουμένου και ετοιμάζονταν με την ιδιότητα των μαχητικών. Η δομή του κεντρικού τμήματός τους από συγκολλημμένους σωλήνες χάλυβος είχε σχεδόν ολοκληρωθεί στη Friedrichroda της Θουριγγίας, μέχρι που οι Αμερικανοί κατέλαβαν το εργοστάσιο.

Το V6 σχεδιαζόταν κι αυτό ως μαχητικό, αλλά μονοθέσιο. H μακέτα του ήταν ήδη έτοιμη και αξιολογείτο στο Ilmenau της Θουριγγίας επίσης. Στην ουσία, θα αποτελούσε αεροσκάφος δοκιμής του οπλισμού που είχε οριστεί.

Στο πρόγραμμα παραγωγής υπήρχαν δύο ακόμη διθέσια Ηο ΙΧb (από τους Horten ορίζονταν ως V6 και V7) τα οποία θα διατίθονταν ως εκπαιδευτικά ή ως νυχτερινά μαχητικά. Όμως, ποτέ δεν πέρασαν στο στάδιο της κατασκευής.

Το Ηο-229Α-0 θα βασιζόταν στο V6 και ήταν αυτό που προβλεπόταν για μαζική παραγωγή, η οποία τελικώς δεν πρόλαβε να αρχίσει. Το A-0 θα διέφερε από τα προηγούμενα ως προς τον οπλισμό, με τέσσερα πυροβόλα MK 103 των 30 χλστ. (αποτελούσαν εξέλιξη των MK 101) να αντικαθιστούν τα δύο αρχικώς προτεινόμενα MK 108 του ιδίου διαμετρήματος. Και οι δύο τύποι ήταν δημιουργήματα της Rheinmetall-Borsig και διέθεταν ικανότητα ρήψεως περί των 650 βολών ανά λεπτό. Επίσης θα έφεραν και πυλώνες για μεταφορά δύο βομβών, ενός τόνου εκάστη. Εναλλακτικά, μπορούσαν να φορτωθούν ρουκέτες R4M προσβολής εναερίων αλλά και στόχων επιφανείας, που δημιουργήθηκαν από την Heber AG και ετέθησαν σε παραγωγή από το 1944 έως το πέρας του πολέμου.

Επιζήσαντα πρωτότυπα

Πλην μερικών φωτογραφιών, σχεδίων, φιλμς και κάποιων τμημάτων των Ho IV και Ho 229 V3, τα οποία έπεσαν σε συμμαχικά χέρια και μεταφέρθηκαν στην Αμερική για ενδελεχή εξέταση, τίποτε περισσότερο δεν απέμεινε στις ημέρες μας. Το ανεμοπλάνο Ho IV βρίσκεται στο Chino της Καλιφόρνια, ενώ το Ηο 229 κατέληξε από το Suitland του Maryland στο Νational Air and Space Museum. Tουλάχιστον πέντε ακόμη projects των Horten εντοπίστηκαν στις εγκαταστάσεις της Gothaer Waggonfabrik, αλλά τον Απρίλιο του 1945 καταστράφηκαν από το 3^ο Σώμα Στρατού του στρατηγού George S. Patton, ώστε να μην καταλήξουν στους Σοβιετικούς συμμάχους.

Προσπάθεια αποπερατώσεως του project με εναλλακτικό τρόπο

Παρά τον ξαφνικό «θάνατο» του Ho 229 επί γερμανικού εδάφους, o Reimar Horten επιχείρησε να αναβιώσει το σχέδιό του για το Ηο VIII στην Αργεντινή όπου βρήκε καταφύγιο μετά τον πόλεμο (να σημειώσουμε εδώ πως ο αδελφός του Walter παρέμεινε στη Γερμανία). Τελικώς, το Ηο VIII υλοποιήθηκε με το πειραματικό αεροσκάφος IA 38, την κατασκευή του οποίου ανέλαβε η αεροπορική εταιρεία DINFIA.

Το ολομεταλλικό αυτό τετρακινητήριο μεταγωγικό άνευ ουραίου ολοκληρώθηκε το 1959, αλλά μηχανολογικά προβλήματα ανέβαλαν την παρθενική του πτήση έως την 9^η Δεκεμβρίου του 1960. Το σύστημα προσγειώσεως ήταν τρίκυκλο με ανασυρόμενους και τους τρεις τροχούς. Το κόκπιτ ήταν διθέσιο και ο αποθηκευτικός χώρος των έξι τόνων καταλάμβανε ένα σημαντικό μέρος της ατράκτου και των πτερύγων. Η τελική του ταχύτητα έφτανε τα 155 μίλια την ώρα, είχε εμβέλεια 777 μιλίων και έπιανε ένα ανώτατο ύψος των 4.500 μέτρων. Οι δοκιμές δεν ικανοποίησαν λόγω της μειωμένης αποδόσεως των IA 16 «El Gaucho» αστεροειδών κινητήρων ισχύος 450 ίππων. Ως αποτέλεσμα, το όλο project ακυρώθηκε. To μοναδικό πρωτότυπο παραδόθηκε στη σχολή ανεροναυπηγικής μέχρι που καταστράφηκε λόγω πυρκαγιάς.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, προτάθηκε η σκέψη αποπερατώσεως του Ηο 229 V3 από Αξιωματούχους της USAAF, αλλά δεν υπήρξε ευνοϊκή απόκριση λόγω περικοπής κονδυλίων. Πέραν αυτού, δεν τίθεται καμία αμφισβήτηση πως το αεροσκάφος αποτελεί ένα μοναδικό κατόρθωμα που εξακολουθεί να κεντρίζει και να προκαλεί δέος, παρά το ότι κατασκευάστηκε για πολεμικούς σκοπούς. Αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο και από το γεγονός του ότι οι αδελφοί Horten ήταν αυτοδίδακτοι αεροναυπηγοί που με την εντρύφηση και εμπειρία τους έδωσαν νέα πνοή στην εξέλιξη της αεροπλοΐας. Δε θα ήταν μάλλον υπερβολή να προσθέσουμε πως το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο έπαθλο των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με μελλοντικές προεκτάσεις δεν ήταν άλλο παρά οι τεχνολογικές γνώσεις που κατάφεραν να αποκομίσουν από τα ιαπωνικά και γερμανικά projects τα οποία μετέφεραν στις χώρες τους και αξιοποίησαν προς όφελός τους.