Στον πόλεμο Πακιστάν-Ινδίας του 1971, λίγες μέρες μετά την επιτυχημένη επιδρομή ανοιχτά του Καράτσι (Operation Trident), το Iνδικό Nαυτικό επιτυγχάνει ένα ακόμα συντριπτικό χτύπημα, αυτή τη φορά κατά του χώρου εναπόθεσης καυσίμων του Πακιστανικού Ναυτικού.
Με την έναρξη του πολέμου το Ινδικό Ναυτικό αξιοποίησε το πιο προηγμένο όπλο στη διάθεσή του, τις σοβιετικής σχεδίασης πυραυλακάτους OSA. Τα πλοία αυτά είχαν τη δυνατότητα πλεύσης με 37 κόμβους και μετέφεραν τέσσερις αντιπλοϊκούς πυραύλους SS-N-2A Styx. Οι Styx μπορούσαν να καταφέρουν συντριπτικό χτύπημα σε εχθρικά πλοία, διαθέτοντας κεφαλή κοίλου γεμίσματος 454 κιλών, ενώ πετούσαν σε χαμηλό ύψος, 25 ως 100 μέτρα, σχεδόν με την ταχύτητα του ήχου. Ο πύραυλος ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστεί και να αναχαιτιστεί, με τα μέσα που διέθεταν τα πολεμικά πλοία τη δεκαετία του 1970.
Τόσο η Ινδία όσο και το Πακιστάν είχαν δεχθεί προσφορές από την ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, να αγοράσουν τις πυραυλακάτους OSA αλλά τις απέρριψαν και οι δύο. Με τα Ναυτικά και των δύο χωρών να κυριαρχούνται από τη βρετανική οπτική στην αντίληψη της θαλάσσιας κυριαρχίας, θεωρούσαν πως ελαφρά, ταχύπλοα σκάφη εκτοπίσματος 200-250 τόνων δεν είχαν θέση στον Ινδικό ωκεανό και προτιμούσαν μεγαλύτερα πλοία.
Η συνέχεια στο Military History
