Το σοβιετικό δικινητήριο Tupolev ANT-29 DIP με πυροβόλο των 102 χιλιοστών

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, τα μαχητικά αεροσκάφη ήταν συνήθως οπλισμένα με πολυβόλα των 7,62 χιλιοστών. Όμως η μετάβαση σε νέες τακτικές αερομαχιών απαιτούσε βολές από μεγάλες αποστάσεις. Αυτές πάλι, μείωναν τις πιθανότητες καταρρίψεως εχθρικών αεροσκαφών. Για να λυθεί το πρόβλημα, απαιτείτο είτε αύξηση του αριθμού των πολυβόλων είτε αύξηση του ρυθμού βολών είτε αύξηση του διαμετρήματος των όπλων.

Η εμφάνιση των πρώτων πυροβόλων χωρίς ανάκρουση (DRP) που αναπτύχθηκαν από τον Leonid Kurchevsky, έστρεψε προς νέα κατεύθυνση τις απαιτήσεις των Σοβιετικών σε μαχητικά αεροσκάφη. Οι προδιαγραφές για ένα διθέσιο μαχητικό με βαρύ πυροβόλο δημοσιεύθηκαν στις 26 Ιουνίου του 1931. Το νέο project, που ονομάστηκε ANT-29 DIP και ξεκίνησε το 1932, σχεδιάστηκε από τον Αlexander Arkhangelsky, ενώ η κατασκευή του ανατέθηκε στην εταιρεία Tupolev.

Ήταν χαμηλοπτέρυγο, εξ ολοκλήρου μεταλλικό, με ανασυρόμενο σύστημα προσγειώσεως και κλειστό πιλοτήριο. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε την τοποθέτηση δύο κινητήρων M-34. Κατά τη διαδικασία της κατασκευής του όμως αποφασίστηκαν οι γαλλικοί δωδεκακύλινδροι Hispano-Suiza, των 760 ίππων έκαστος, που συναρμολογούνταν στο εργοστάσιο του Rybinsk με την ονομασία Μ-100.

Στις αρχές του 1935 το αεροσκάφος ήταν έτοιμο. Στις 3 Φεβρουαρίου ξεκίνησαν οι εργοστασιακές δοκιμές με την παρθενική του πτήση να λαμβάνει χώρα τη 14^η του ιδίου μηνός. Οι πρώτες ξύλινες έλικες διαμέτρου 3,4 μέτρων αντικαταστάθηκαν από τρίφυλλες μεταλλικές «Ratier» μεταβλητού βήματος.

Στο αεροσκάφος εγκαταστάθηκε ένα πυροβόλο APK-8 των 102 χιλιοστών που περνούσε κατά μήκος ολοκλήρου της κοιλιάς της ατράκτου. Ο ατσάλινος διαχυτήρας κατέληγε στην ουρά του. Διέθετε επιπλέον δύο πυροβόλα των 20 χιλιοστών (ένα σε κάθε πτέρυγα), ενώ είχε προβλεφθεί  και ένα ακόμη ραχιαίο πολυβόλο ShKAS των 7,62 χιλιοστών.

Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό, πέρα από το ισχυρό πυροβόλο του, ήταν η εντελώς λεία επιφάνειά του χωρίς εμφανή πριτσίνια συνδέσεως των καλυμμάτων της δομής. Το ANT-29 υπήρξε ένα από τα πολύ πρώτα σοβιετικά αεροσκάφη με τη συγκεκριμένη καινοτομία για βελτίωση της αεροδυναμικής του.

Οι δοκιμές συνεχίστηκαν ως την 28^η Μαρτίου του 1936. Οι απαραίτητες μετατροπές ήταν να μεγαλώσει το κάθετο ουραίο, να μικρύνουν τα πηδάλια ανόδου-καθόδου και να βελτιωθεί η λειτουργία του πηδαλίου διευθύνσεως. Αναγκαία θεωρήθηκε επίσης και η εγκατάσταση αντισταθμιστών στις πτέρυγες. Ακόμη, υπήρχε πρόβλημα με τη ψύξη των κινητήρων που προκαλούσε διαρροές μετά από κάθε προσγείωση, ενώ δεν είχαν πραγματοποιηθεί ποτέ πτήσεις για την ανάσυρση των τροχών, τη λειτουργία των όπλων και τη χρήση ραδιοεξοπλισμού.

Η κρατική αξιολόγηση είχε προγραμματισθεί να αρχίσει κατά το πρώτο μισό του 1936, αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ λόγω νέων προβλημάτων με το χειρισμό του. Με την ακύρωση των εργασιών επάνω στο πυροβόλο APK-8, έσβυσε κάθε ενδιαφέρον για το ANT-29. Το αποτέλεσμα ήταν το πρόγραμμα να διακοπεί, αφού προτεραιότητα δόθηκαν σε άλλα τρέχοντα και πιο υποσχόμενα projects.