Υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας που τερματίζει τον «ατυχή» πόλεμο του 1897, που κράτησε μόλις 30 ημέρες. Τοποθετημένος στο πλαίσιο της “Μεγάλης Ιδέας”, δηλαδή της αντίληψης πως υπέρτατος εθνικός στόχος ήταν να ενσωματωθούν στο ελληνικό κράτος όλοι οι ελληνικοί πληθυσμοί που βρίσκονταν εκτός των συνόρων, ο πόλεμος με την Οθωμανική Τουρκία εκκίνησε με αφορμή την χρόνια ένταση γύρω από το Κρητικό Ζήτημα.
Διαρκείς επαναστάσεις στην Κρήτη αποτελούσαν επαναλήψεις του ίδιου σεναρίου: οι Κρητικοί επαναστατούσαν, οι Οθωμανοί αντιδρούσαν με αποστολή ισχυρού στρατού, οι επαναστάτες συντρίβονταν αφού ούτε σχέδιο ούτε εφόδια διέθεταν και ακολουθούσαν σφαγές και καταφυγή προσφύγων στην ελεύθερη Ελλάδα. Οι πρόσφυγες με τη σειρά τους ανακινούσαν το λαϊκό αίσθημα, το οποίο αναμοχλευόταν από αριβίστες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Που είτε εξανάγκαζε την κυβέρνηση σε παραίτηση με την κατηγορία της εθνικής απάθειας και μειοδοσίας, είτε προκαλούσε πολεμικές ιαχές και δράσεις παραστρατιωτικών σωμάτων.
Το 1895, η κατάσταση στην Κρήτη είχε εκτραχυνθεί, αφού οι συμφωνίες με την Οθωμανική κυβέρνηση για ισότιμη μεταχείριση των Χριστιανών και Μουσουλμάνων υπηκόων (Σύμβαση της Χαλέπας, 1878), παραβιάζονταν συστηματικά ενώ συγκρούσεις και κλίμα τρομοκρατίας επικρατούσαν στο νησί.
Η συνέχεια στο Military History
