ΑΝΑΛΥΣΗ: Ανακατάληψη νησίδων και καταδρομικές ενέργειες με υβριδικά υποβρύχια

Την περασμένη Κυριακή γράψαμε ένα άρθρο σχετικά για τη μεγάλη πλέον δυσκολία εφαρμογής καταδρομικών επιχειρήσεων ανακατάληψης ελληνικής βραχονησίδας ή νησίδας. Καθώς τα μέσα εντοπισμού του αντιπάλου είναι τόσα πολλά, όσο και τα επιθετικά του “εργαλεία”, που μπορεί να ακυρώσουν αιματηρά μια τέτοια ενέργεια στο πιο ευαίσθητο σημείο της, στην διαδικασία της μεταφοράς-απόβασης.

ΑΝΑΛΥΣΗ: Ανακατάληψη βραχονησίδας, το μεγάλο “πως” για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις

Δυστυχώς, η μόνη λύση που έχουμε αυτή τη στιγμή, σε περίπτωση κατάληψης βραχονησίδας, είναι η “ισοπέδωσή της” από την Πολεμική Αεροπορία. Βέβαια, μια τέτοια κίνηση, θα μπορούσε να είχε γίνει θεωρητικά και το βράδυ των Ιμίων. Αλλά δεν έγινε, γιατί τότε μάλλον θα μιλούσαμε για τον Πόλεμο των Ιμίων.

Δεν συζητάμε για άλλες αποστολές, όπου οι ειδικές δυνάμεις μας θα πρέπει να χτυπήσουν στόχους υψηλής αξίας στην εχθρική ενδοχώρα, ή έστω, να αποβιβαστούν εκεί και να κάνουν αποστολές αναγνώρισης. Αντίθετα με την Ελλάδα, που έχουμε ανακαλύψει βέβαια τα UAV αλλά τα κρατάμε για το… μέλλον, οι Τούρκοι παράγουν και θέτουν σε υπηρεσία μεγάλους αριθμούς ικανών drones σήμερα. To πρόβλημα λοιπόν της αδυναμίας προσέγγισης σε ακτή που επιτηρείται, παραμένει.

Η λύση που σήμερα συζητάμε, και μπορεί να δώσει απάντηση στο επιχειρησιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΔΕΠ, προέρχεται από αρκετά παλιά. Και την εφάρμοσαν πρώτοι οι Ιταλοί το Δεκέμβριο του 1941, όταν υποβρύχιο τους προσέγγισε το λιμένα της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, βατραχάνθρωποι μπήκαν σε “ανθρώπινες τορπίλες”, δηλαδή μίνι υποβρύχια μεταφοράς τους, και έκαναν αρκετή ζημιά στον αγκυροβολημένο Βρετανικό στόλο.

Βέβαια, τα τότε Siluro a Lenta Corsa (SLC, τορπίλη χαμηλής ταχύτητας), γνωστά κι ως Maiale (γουρούνι), είναι πλέον “αρχαία” ιστορία. Έκτοτε, κατασκευάστηκαν δεκάδες μικρά υποβρύχια, που μεταφέρουν καταδρομείς. Η διαφορά των περισσοτέρων, εκτός από το μέγεθος και το εκτόπισμα, είναι η ακτίνα δράσης. Αλλά υπάρχει και μια ακόμη ειδοποιός διαφορά. Αν χρειάζονται ή όχι κάποιο υποβρύχιο για να μεταφερθούν κοντά στην ακτή.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 19 Δεκεμβρίου 1941: Η επιδρομή των Ιταλών δυτών στην Αλεξάνδρεια

Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει το SEAL Delivery Vehicle (SDV), φτιαγμένο από την Columbia Group, ένα μικρό εξαθέσιο υποβρύχιο ανοικτού τύπου (δηλαδή οι επιβαίνοντες φέρουν καταδυτικό εξοπλισμό), που μεταφέρεται κοντά στις εχθρικές ακτές στερεωμένο σε μεγάλο υποβρύχιο. Το πρώτο έγινε επιχειρησιακό το μακρινό 1972, και αγοράστηκε και από τη μονάδα ειδικών αποστολών SBS του Βρετανικού Ναυτικού. Το σκάφος έχει δει και επιχειρησιακή χρήση στους πολέμους του Κόλπου.

Ο αντικαταστάτης των SDV, είναι το Shallow Water Combat Submersible (SWCS) της αμερικανικής Teledyne Brown Engineering. Πολύ πιο εξελιγμένο από τον πρόγονό του, αλλά έχει και μεγάλο κόστος, που πλησιάζει τα 30 εκ. δολάρια το ένα (ή και τα ξεπερνά). Το πρόβλημα με τα σκάφη αυτά είναι πως χρειάζονται και ένα υποβρύχιο για υποστήριξη και μεταφορά, κι αυτό είναι το αδύνατο σημείο τους.

Οι Αμερικανοί SEALs δοκιμάζουν τώρα και ένα νέου τύπου μικρό υποβρύχιο, το Dry Combat Submersible (DCS), της Lockheed Martin. Το σκάφος έχει δείξει τη δυνατότητά του να μεταφέρει τους SEALs χωρίς να φέρουν στολές κατάδυσης, μιας και έχει εσωτερικό “στεγνό” χώρο φιλοξενίας. Όμως η κατασκευή 3 DCS κόστισε σχεδόν… 250 εκ. δολάρια! Συνεπώς, καλό αλλά απλησιάστο.

Άλλη προσέγγιση πλέον ειναι το -λεγόμενο- υβριδικό υποβρύχιο ή υβριδικό σκάφος. Το οποίο σχεδιαστικά είναι ένα ταχύπλοο (σαν το Mark V ειδικών αποστολών που έχει το ΠΝ μας), αλλά όταν πλησιάσει τις εχθρικές ακτές, μπορεί να καταδύεται ή να ημι-καταδύεται. Έτσι, είναι ικανό να αποφεύγει εντοπισμό από κάμερες και συσκευές υπέρυθρης απεικόνισης, καθώς το ίχνος του μικραίνει πάρα πολύ ή και εξαφανίζεται κάτω από το νέρό, άρα και να αποφεύγει επιθέσεις από UAVs ή περιφερόμενα πυρομαχικά, ή άλλα όπλα.

Ένα τέτοιο, είναι το Carrier Seal της σουηδικής JFD. Το οκταθέσιο σκάφος (2 πλήρωμα συν 6 καταδρομείς) κινείται με κινητήρα ντίζελ με περίπου 30 κόμβους στην επιφάνεια, ενώ καταδύεται με ηλεκτροκινητήρα και φθάνει έως τα 10 μέτρα βάθος. Έτσι μπορεί να προσεγγίσει μια εχθρική ακτή απαρατήρητο. Η κατασκευάστρια εταιρεία το έχει επιδείξει και με ικανότητα βολής από θυρίδα στο πάνω μέρος. Πάντως δεν καταγράφεται έως σήμερα κάποιο σχέδιο αναβάθμισης ή εκσυγχρονισμού του αρχικού σχεδίου. Η συγκεκριμένη εταιρεία ειδικεύεται πάντως σε άλλες δραστηριότητες, σε συστήματα διάσωσης υποβρυχίων, θαλάμους αποσυμπίεσης και ιατρικό εξοπλισμό για δύτες.

Το κορεατικό SDV 1000W της Romas Industries είναι κι αυτό της ίδιας φιλοσοφίας, σχεδιασμένο…

Η συνέχεια στο Naval Defence

Ακολουθήστε μας, στο Facebook, στο Twitter, στο YouTube και στο Viber!