Πριν περίπου τρεις εβδομάδες δημοσιεύσαμε στα ελληνικά μία πρωτότυπη πρόταση-σενάριο για την δυνατότητα χρηματοδότησης εξοπλιστικών προγραμμάτων για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Το συγκεκριμένο σενάριο, βασισμένο σε ένα συγκεκριμένο οικονομικοτεχνικό μοντέλο, προέβλεπε την σύσταση μίας εταιρείας από το κράτος, που θα αναλάμβανε να αγοράσει κι έπειτα να νοικιάσει οπλικά συστήματα στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις προκειμένου αφενός να περιοριστεί το άμεσο δημοσιονομικό κόστος, κι αφετέρου να παρακαμφθούν οι υποχρεώσεις της χώρας ως προς την εξυγίανση του χρέους της, που θα την απέτρεπε από άλλα παραδοσιακά μοντέλα προμηθειών.
Απροσδόκητα, ή ίσως κι όχι, η συγκεκριμένη ανάρτησή μας γνώρισε πρωτοφανές ενδιαφέρον, σπάζοντας κάθε ρεκόρ. Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον του αναγνωστικού μας κοινού για κάτι νέο που θα έδινε την δυνατότητα στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να αποκτήσουν με κάποιο τρόπο τα συστήματα που τόσο χρειάζονται, ήταν τεράστιο. Και μάλλον όχι άδικα.
Από το σενάριο εκείνο προέκυψαν διάφορες εύλογες απορίες από τους αναγνώστες μας, αλλά και κάποια επιμέρους ζητήματα που συζητήθηκαν περαιτέρω στα σχόλια. Ο συντάκτης του κ. Fabrice Wolf μας έκανε την τιμή να μας στείλει ένα νέο αναλυτικό κείμενο όπου αναλύει πιο διεξοδικά αρκετές πτυχές του μοντέλου που προτείνει.
Όπως και στο παρελθόν, στην ιστοσελίδα μας δεχόμαστε και δημοσιεύουμε κάθε άποψη, ειδικά όταν είναι εμπεριστατωμένη και στοιχειοθετημένη. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουν όλοι μ’ αυτήν και κάποιες φορές δεν είναι καν το ζητούμενο εφόσον με αυτήν την αφορμή προκύψει ένας γόνιμος και ουσιαστικός διάλογος.
Ακολουθεί απόδοση στα ελληνικά του κειμένου του κ. Wolf:
Του Fabrice Wolf, Αμυντικού Αναλυτή, Ειδικού επί της Οικονομίας της Άμυνας (https://www.linkedin.com/in/fabricewolf/)
«ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, ένα εργαλείο για την ανασυγκρότηση της ελληνικής άμυνας»
Από την εποχή της κρίσης του 2008, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν μειώσει στο μισό την χρηματοδότηση τόσο για τα λειτουργικά έξοδα όσο και τις προμήθειες υλικού. Σήμερα, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν ετήσιο προϋπολογισμό ύψους 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο είναι πολύ χαμηλότερο από τις ανάγκες για την αντιμετώπιση των πραγματικών προκλήσεων στην ασφάλεια της χώρας. Ταυτόχρονα, τα δάνεια για εξοπλιστικά έχουν μειωθεί σε όχι πάνω από τα 500 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα για τον εκσυγχρονισμό και την αντικατάσταση του υλικού τους, συμπεριλαμβανομένων μείζονων συστημάτων όπως τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και τα μαχητικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς και τεθωρακισμένα οχήματα και ελικόπτερα του Ελληνικού Στρατού.
Σε αυτό το πλαίσιο, μπορεί να σχεδιαστεί ένα οικονομικό μοντέλο που θα ξεφεύγει από αυτό το αδιέξοδο του προϋπολογισμού και θα ανοικοδομεί τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας;
Η τουρκική στρατιωτική άνοδος
Η κύρια απειλή για την Ελλάδα και τα συμφέροντά της παραμένει η Τουρκία, το ίδιο όπως ήδη εδώ και πολλές δεκαετίες. Πέρα από εδαφικές διαφορές και την υπόθεση της Κύπρου, οι φιλοδοξίες του Τούρκου προέδρου Ερντογάν να επιστρέψει στα σύνορα του 1912 απειλούν άμεσα ακόμα και την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Μετά την εκλογή του ως αρχηγού κράτους το 2002, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανέλαβε να αυξήσει σημαντικά τους διαθέσιμους πόρους των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας του καθώς και την βιομηχανία της. Σε λιγότερο από 20 χρόνια, ο στρατιωτικός προϋπολογισμός αυξήθηκε από 7 σε 19 δισεκατομμύρια δολάρια. Χάρη σε αυτό, οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν αναλάβει την προμήθεια υπερσύγχρονου εξοπλισμού, όπως τα εκατό F-35A – στο πρόγραμμα παραγωγής των οποίων η Τουρκία είναι ένας από τους βασικούς εταίρους – ή τα έξι υποβρύχια AIP κλάσης Type 214 που παραγγέλθηκαν από τη Γερμανία. Επιπλέον, διαφοροποίησε και τους προμηθευτές της προσεγγίζοντας την Κίνα και ιδιαίτερα τη Ρωσία, από την οποία παρηγγειλε 4 συντάγματα S-400, ενώ παράλληλα εξοπλίζεται και με το αμερικανικό σύστημα Patriot PAC-3 για να κατευνάσει τους συμμάχους της στις ΗΠΑ
Επιπλέον, κι η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας έκανε τεράστια πρόοδο, έχοντας εξελιχθεί σε έναν σημαντικό παράγοντα στη διεθνή αγορά. Το 2018 η Τουρκία εξήγαγε εξοπλισμό άμυνας αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η δυναμική αυτή επέτρεψε στις τουρκικές αρχές να δρομολογήσουν πολύ φιλόδοξα αμυντικά προγράμματα, όπως το μαχητικό αεροσκάφος νέας γενιάς TFX, το οποίο υλοποιείται με εκτενείς μεταφορές τεχνολογίας από τις BAE Systems και Rolls Royce του Ηνωμένου Βασιλείου ή το ναυτικό πρόγραμμα MILGEM, το οποίο υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη γερμανική βιομηχανία.
Στην πραγματικότητα, κατά την δεκαετία 2020-2030, η Τουρκία θα προμηθευτεί μείζον αμυντικό εξοπλισμό αξίας 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σχεδόν δεκαπλάσιο του προβλεπόμενου προϋπολογισμού των ελληνικών δυνάμεων την ίδια περίοδο, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της αποτρεπτικής ικανότητας της Ελλάδας απέναντι στην γείτονά.
Θετική Αξιοποίηση της Άμυνας, μια καινοτόμος οικονομική προσέγγιση στις αμυντικές επενδύσεις
Επομένως, φαίνεται ότι η Ελλάδα εξαναγκάζεται υποχρεωτικά να αυξήσει ταχέως τις διαθέσιμες αμυντικές επενδύσεις της, ιδίως όσον αφορά την προμήθεια σύγχρονου εξοπλισμού ικανού να αντιταχθεί στον αντίστοιχο τουρκικό.
Η λύση θα μπορούσε να προέλθει από ένα νέο οικονομικό δόγμα που έχει αναπτυχθεί στη Γαλλία, τη Θετική Αξιοποίηση της Άμυνας. Αυτή η θεωρία προτείνει την αντικατάσταση της διαχείρισης των επενδύσεων στον τομέα της άμυνας με μοναδικό κριτήριο αυτό των δαπανών, λαμβάνοντας υπόψη το δημοσιονομικό υπόλοιπο των γινόμενων επενδύσεων.
Είναι γεγονός ότι όταν το κράτος επενδύει σε αμυντικό εξοπλισμό που κατασκευάζεται στην Ελλάδα, δημιουργεί θέσεις εργασίας, οι οποίες είτε δημιουργούν έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό, από τις επιβαρύνσεις και τους φόρους που καταβάλλονται στους μισθούς και από τους μισθωτούς στις νέες θέσεις εργασίας, είτε εξοικονομούν έξοδα για κοινωνικές δαπάνες υπέρ άνεργου εργατικού δυναμικού σε ετήσια βάση.
Έτσι, στην Ελλάδα, όταν το κράτος επενδύει 1 εκατομμύριο ευρώ στην αμυντική του βιομηχανία, δημιουργεί 53+ θέσεις εργασίας, αντιπροσωπευτικό αριθμό από το άθροισμα των άμεσων θέσεων εργασίας στις ανάδοχες και υπεργολάβους εταιρείες καθώς και από την κατανάλωση που απορρέει από την επένδυση αυτή. Κάθε μισθωτή εργασία δημιουργεί, κατά μέσο όρο, στη χώρα, 16.000 ευρώ σε έσοδα από φορολογικές και κοινωνικές αποταμιεύσεις κάθε χρόνο. Ως αποτέλεσμα, επενδύσεις 1 εκατομμυρίου ευρώ δημιουργούν 848 εκατομμύρια ευρώ έσοδα και εξοικονόμηση εξόδων στον κρατικό προϋπολογισμό, απόδοση ύψους 85%.
Είναι βέβαια κατανοητό ότι υπάρχει ένα τεράστιο ενδιαφέρον για μια χώρα με βιομηχανικές δυνατότητες να αναπτύξει και την αμυντική της βιομηχανία όσο το δυνατόν περισσότερο. Επιπλέον, το δίκτυο αξιολόγησης που βασίζεται αποκλειστικά στην αξιολόγηση του κόστους, το οποίο παραδοσιακά χρησιμοποιείται από τις αρχές όλων των ευρωπαϊκών χωρών, δεν καθιστά εφικτή την κατανόηση του δημοσιονομικού υπολοίπου που αντιπροσωπεύει το πραγματικό κόστος αυτής της επένδυσης για το κράτος.
ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, ένα μοντέλο προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας
Ενώ το δόγμα της Θετικής Αξιοποίησης της Άμυνας ρίχνει νέο φως στο σχεδιασμό της προσπάθειας των αμυντικών προμηθειών, δεν μπορεί να εφαρμοστεί απ’ ευθείας στο ελληνικό πρόβλημα, λόγω των καθυστερήσεων μεταξύ της αρχικής επένδυσης και των πραγματικών αποδόσεων στον προϋπολογισμό, ένα διάστημα που θα διαρκέσει αρκετά χρόνια. Ωστόσο, η χώρα δεν έχει την ικανότητα να καταβάλει μια αρχική προσπάθεια προμήθειας για τόσο μακρά περίοδο, χωρίς εν τω μεταξύ να αποσταθεροποιήσει θεμελιωδώς τις τρέχουσες προσπάθειες αναδιάρθρωσης της οικονομίας και του χρέους της.
Το οικονομικό μοντέλο του ΣΤΥΛΟΒΑΤΗ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ θα έλυνε αυτή την εξίσωση.
Το μοντέλο αυτό βασίζεται σε μια κρατικά ελεγχόμενη εταιρεία, που θα ανήκει κυρίως στο ελληνικό κράτος, η οποία θα προμηθευόταν αμυντικό εξοπλισμό για λογαριασμό των Ενόπλων Δυνάμεων και θα τους τον ενοικίαζε για περίοδο 25 ετών. Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος έχει την υποχρέωση να πληρώνει μόνο τα μισθώματα (ενοίκια) του εξοπλισμού που βρίσκεται σε υπηρεσία, με αποτέλεσμα να εξομαλύνονται οι δαπάνες για όλη την περίοδο παραγωγής (του εξοπλισμού), επιτρέποντας στο κράτος να βελτιστοποιήσει τα έσοδα του προϋπολογισμού του.
Επιπλέον, αυτή η προσέγγιση, υπό την προϋπόθεση ότι συμμορφώνεται με ορισμένους κανόνες υπολειμματικής αξίας καθώς και με το εύρος της μίσθωσης, καθιστά εφικτό το να μην συμπεριληφθεί το χρέος αυτό στο δημόσιο χρέος του κράτους. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτή η ιδιαιτερότητα είναι κρίσιμη.
Με το πέρας της περιόδου ενοικίασης, ο εξοπλισμός μπορεί είτε να αγοραστεί από την Ελλάδα σε πολύ ελκυστική τιμή, ειδικά εφόσον θα πρόκειται για την αξία υλικού που αγοράστηκε πριν από 25 χρόνια, είτε να προωθήσει τον εξοπλισμό αυτόν για πώληση στη διεθνή αγορά. Αυτή η τελευταία λύση είναι ίσως κι η καλύτερη, καθώς η βιομηχανική δυναμική που δημιουργείται καθιστά δυνατή την ισορροπία του μοντέλου με την πάροδο του χρόνου.
Το παρακάτω γράφημα απεικονίζει το μοντέλο της Άμυνας Βάσης με τις ακόλουθες παραδοχές:
– Χρηματοδότηση 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ετήσια βάση, διατηρούμενη με την πάροδο του χρόνου
– το 60% των εργασιών παραγωγής στην Ελλάδα, το 40% στη χώρα εταίρο
– 20% αύξηση της αξίας του μεριδίου της χώρας εταίρου
– 1ο ενοίκιο 10%, υπολειμματική αξία 20%, διάρκεια 25 χρόνια
Τα έξοδα αυξάνονται για 2 χρόνια και στη συνέχεια σταθεροποιούνται στο ονομαστικό τους επίπεδο.
Τα ενοίκια που πληρώνει το κράτος έχουν γραμμική ανάπτυξη μέχρι να φθάσουν τα επίπεδα εξαρτήσεων μετά από 25 χρόνια.
Τα κρατικά έσοδα αυξάνονται για 6 χρόνια και στη συνέχεια σταθεροποιούνται στο 75% των δαπανών, κατ’ αντιστοιχία στις αρχικές μας υποθέσεις. Τέλος, το ισοζύγιο του προϋπολογισμού είναι θετικό για 17 έτη, στη συνέχεια σταθεροποιείται γύρω στα -500 εκατ. € / έτος, όσο δηλαδή και το τρέχον επίπεδο δαπανών.
Στο μοντέλο αυτό, η δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα θα φθάσει τις 82.000, που αντιστοιχεί σε μια πτώση πάνω από 1,7% στο σημερινό ποσοστό ανεργίας. Ας σημειωθεί ότι αυτό το επίπεδο επενδύσεων αντιπροσωπεύει ακριβώς 50% του προγραμματισμένου επιπέδου επενδύσεων της Τουρκίας κατά την ίδια χρονική περίοδο.
Και πλέον παραμένει ένα κρίσιμο πρόβλημα: Πώς να χρηματοδοτηθεί η κρατική εταιρεία που θα πραγματοποιήσει τις προμήθειες;
Για το σκοπό αυτό, ο ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ προτείνει τη δημιουργία ενός εξειδικευμένου προϊόντος αποταμίευσης, που θα προορίζεται για τους ίδιους τους Έλληνες με την εγγύηση του κράτους. Αυτός ο τύπος προϊόντος αποταμίευσης χρησιμοποιείται στη Γαλλία για τη χρηματοδότηση της κατασκευής εργατικών κατοικιών, ενώ έχει και το πλεονέκτημα ότι δεν θα ενσωματωθεί στο δημόσιο χρέος της χώρας. Με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα θα έχει ένα εντελώς αυτόνομο εργαλείο χρηματοδότησης, ενισχύοντας τη σχέση μεταξύ των πολιτών και του στρατού. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται για επιχείρηση χρηματοδότησης τύπου «Crowdfunding», αλλά για ένα προϊόν αποταμίευσης που προσφέρει ετήσια απόδοση επένδυσης 3% βάσει πληθωρισμού μικρότερου του 2%. Θα είναι δε απαραίτητο να περιοριστούν οι δυνατότητες καταθέσεων. Υπερβολικές καταθέσεις θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν την κερδοφορία του μοντέλου.
Γαλλία, ένας προνομιακός εταίρος για την Ελλάδα
Απομένει να καθοριστεί ποιος εταίρος θα ήταν ο πλέον κατάλληλος για την Ελλάδα. Επιπρόσθετα με τις τεχνολογικές λύσεις, η χώρα εταίρος πρέπει να είναι σε θέση να δεχτεί τις συνθήκες του οικονομικού μοντέλου, όπως την κατανομή σε ποσοστό 60% / 40% στην παραγωγή και την συνεισφορά του κράτους σε ποσοστό 20%.
Η Γαλλία πληροί πλήρως αυτά τα κριτήρια.
Από οικονομική άποψη, η Γαλλία έχει την εμπειρία της οικονομικής συμμετοχής υπέρ του εταίρου. Στην περίπτωση του διαγωνισμού για την αντικατάσταση των βελγικών F-16, η Γαλλία προσέφερε την εγγύηση των 5.000 θέσεων εργασίας σε διάστημα 20 ετών, ένα αντισταθμιστικό όφελος της τάξης του 75%.
Από τεχνολογική άποψη, είναι σε θέση να καλύψει αυτόνομα όλες τις στρατιωτικές ανάγκες της χώρας, από μαχητικά αεροσκάφη μέχρι τεθωρακισμένα οχήματα, υποβρύχια και δορυφόρους.
Η Γαλλία έδωσε το πράσινο φως για την ανάπτυξη του «υπέρτατου» Rafale (F4)
Στην περίπτωση του προηγούμενου παραδείγματός μας, με δαπάνες ύψους 30 δισεκατομμυρίων ευρώ σε διάστημα 12 ετών, η Γαλλία θα ήταν σε θέση να προσφέρει:
- 5 μοίρες μαχητικών αεροσκαφών Rafale της έκδοσης F3R / F4, για σύνολο 100 αεροσκαφών
- Μια εξειδικευμένη μοίρα Rafale ηλεκτρονικού πολέμου αποτελούμενη από 16 αεροσκάφη για την Πολεμική Αεροπορία.
- Τέσσερεις φρεγάτες αεράμυνας FREMM της έκδοσης Alsace
- Έξι ενδιάμεσες φρεγάτες κλάσης Belh@rra για το Πολεμικό Ναυτικό. Η τιμή περιλαμβάνει εξοπλισμό, πυρομαχικά, εκπαιδευτικά βοηθήματα και μεταφορά τεχνογνωσίας.
- Επιπλέον, 2 δισεκατομμύρια ευρώ θα διατεθούν για έρευνα κι ανάπτυξη της έκδοσης ηλεκτρονικού πολέμου του Rafale, για την προσαρμογή των φρεγατών FREMM και FTI στις ειδικές απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού και για την έναρξη εργασιών ανάπτυξης μελλοντικού εξοπλισμού, όπως για παράδειγμα ένα γαλλό-ελληνικού αεροχήματος μάχης (UCAV) βασισμένο στο nEUROn.
- Τέλος, 500 εκατομμύρια ευρώ θα αφιερωθούν στην αποκατάσταση και τον εκσυγχρονισμό του υπάρχοντος στόλου αεροσκαφών Mirage 2000 κατά τα 2 πρώτα έτη της σύμβασης,
- καθώς και στην αγορά και εκσυγχρονισμό 2 μεταχειρισμένων ελαφρών φρεγάτων χαμηλού ίχνους για την άμεση ενίσχυση των ναυτικών ικανοτήτων της χώρας.
Για τον Ελληνικό Στρατό, αυτό το επίπεδο επένδυσης περιλαμβάνει:
- 120 ελαφρά άρματα μάχης EBRC, 300 τροχοφόρα τεθωρακισμένα οχήματα τύπου VBCI εξοπλισμένα με πύργο IF40,
- 1200 ΤΟΜΠ τύπου VBMR,
- 120 αυτοκινούμενα πυροβόλα 155 χλστ. CAESAR επί τροχοφόρου οχήματος 8×8,
- καθώς και τον εκσυγχρονισμό των 183 Leopard 2A4 του Ελληνικού Στρατού στο πρότυπο E-MBT, εξοπλισμένο με τον πύργο του άρματος μάχης Leclerc.
- Επιπλέον, διατίθενται 1.000 αντιαρματικοί πύραυλοι νέας γενιάς MMP με 150 εκτοξευτές,
- 400 αντιαεροπορικοί πυραύλοι Mistral NG.
- Τέλος, το ποσό αυτό περιλαμβάνει 25.000 συλλογές εξοπλισμού μάχης πεζικάριου FELIN.
Eurosatory 2018: σκάφος Leopard 2A7 + πύργος Leclerc = «ευρω-τανκ»!
Όλα αυτά τα συστήματα διαθέτουν ολοκληρωμένο σύστημα εντολών και διαχείρισης μάχης SCORPION.
Αυτή είναι μόνο η πρώτη φάση του εκσυγχρονισμού, με βάση το προηγουμένως παρουσιασθέν μοντέλο των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε 12 χρόνια. Πέρα από αυτά τα 12 χρόνια, θα παραλαμβανόταν μια νέα παρτίδα εξοπλισμού, για να αντικαταστήσει προγενέστερο ξεπερασμένο εξοπλισμό και να ενισχύσει ανάλογα τις απαραίτητες ικανότητες. Ένας κύκλος εκσυγχρονισμού θα αποτελούνταν ιδανικά από δύο παρτίδες εκσυγχρονισμού 12 ετών η καθεμία, καθώς κι ένα μεταβατικό έτος από την μία στην άλλη.
Επιπλέον, η Γαλλία συμμετέχει πολύ ενεργά στην προώθηση ευρωπαϊκών αμυντικών λύσεων. Ένα τέτοιο πρότζεκτ από την Ελλάδα θα έπειθε τις αρχές της χώρας να καταβάλουν τις απαραίτητες προσπάθειες για να προωθήσουν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Άμυνας.
ΤΟΥΡΚΙΑ: απειλές κατά της Γαλλίας για… «υποστήριξη στους τρομοκράτες»
Τέλος, και σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, η Γαλλία συνεργάζεται ελάχιστα με την Τουρκία σε αμυντικά θέματα, και έχει επανειλημμένα δείξει ότι δεν διστάζει να παρέμβει προκειμένου να στηρίξει τους συμμάχους της. Μια ισχυρή αμυντική συνεργασία με το μοναδικό μοναδικό πυρηνικό έθνος της ηπειρωτικής Ευρώπης αποτελεί σημαντικό αποτρεπτικό παράγοντα.
Συμπέρασμα
Ο ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ και το δόγμα Θετικής Αξιοποίησης της άμυνας θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να αποκαταστήσει στις ένοπλες δυνάμεις επιχειρησιακές ικανότητες επαρκείς για να αποτρέψει οποιαδήποτε επιθετικότητα από την Τουρκία. Επιπλέον, το μοντέλο αυτό θα δημιουργούσε πολλές θέσεις εργασίας και θα ενίσχυε τη στρατηγική εταιρική σχέση της Ελλάδας με μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις.
Το παρόν άρθρο παρουσιάζει μόνο τις βασικές αρχές του μοντέλου και πολλές πτυχές δεν αποσκοπούν στο διευκολύνουν την προσβασιμότητά του. Σε κάθε περίπτωση, η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου θα απαιτήσει προπαρασκευαστική φάση αρκετών μηνών και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις με τον επιλεγμένο εταίρο.
Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση ανταποκρίνεται επακριβώς στους πολλούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, παρέχοντας ταυτόχρονα μια θετική απάντηση από οικονομική και κοινωνική άποψη.
Fabrice Wolf
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ως Π&Δ θα θέλαμε απλώς να παρατηρήσουμε όπως και την προηγούμενη φορά πως θεωρούμε πως το συγκεκριμένο μοντέλο όσο και αν ακούγεται ιδανικό από πολλές απόψεις, αλλά σίγουρα θα συναντούσε πολλά εμπόδια. Εϊναι όμως σενάριο που θα μπορούσε να μελετηθεί.
Στην παρούσα φάση όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν αντιμετωπίσει κι αντιμετωπίζουν ακόμα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και την ίδια την ασφάλεια της χώρας όχι όπως θα έπρεπε, δηλαδή ως ένα σοβαρό θέμα μείζονος σημασίας που πρέπει να διαχειριστεί με την δέουσα σοβαρότητα και ομοψυχία, αλλά ως ένα όργανο μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Σίγουρα θα υπάρξουν ενστάσεις από τους αναγνώστες μας, σε κάτι τόσο πρωτοποριακό. Επίσης, πρέπει να πούμε πως δεν αποτελεί άποψη της Π&Δ.
Ωστόσο το μόνο βέβαιο είναι ότι μοντέλο αυτό αξίζει τον κόπο να μελετηθεί εις βάθος τόσο από τις πολιτικές δυνάμεις όσο και από τους επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς στο τέλος της ημέρας η μαύρη αλήθεια είναι ότι πράγματι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν μείνει πολύ πισώ σε πολλούς τομείς με τα περισσότερα κρίσιμα κύρια συστήματά τους να είναι απαρχαιωμένα ή να απαξιώνονται μέρα με την μέρα. Με λίγα λόγια έτσι ή αλλιώς οι διαθέσιμες επιλογές μας για λύσεις χρηματοδότησης αμυντικών προμηθειών δεν είναι πολλές, συνεπώς αν εμφανιστεί κάποια νέα, τότε πρέπει να εξεταστεί πολύ προσεκτικά.
Η συνέχεια στον παρόν σχολιασμό και στο Facebook της Π&Δ.
