Του αντιναυάρχου ε.α. Σπύρου Κονιδάρη (ΠΝ), επίτιμου υπαρχηγού Στόλου – ΜSEE, πρώην εθνικού στρατιωτικού αντιπροσώπου στο NATO/SHAPE
Όσοι παρακολούθησαν τη «Φρεγατιάδα», θα διαπίστωσαν ότι ένα από τα κύρια θέματα που αναδείχθηκαν ήταν η «διάσταση απόψεων» στις απαιτήσεις οπλισμού και εξοπλισμού ανάμεσα στις FDI του Γαλλικού Ναυτικού και αυτές του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού για τις ημέτερες FDI-HN, με τη γαλλική πλευρά μάλιστα να θεωρεί κάποια στιγμή τις ελληνικές αξιώσεις… υπερβολικές. Ήλθε όμως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία με συμβάντα που ήδη επηρεάζουν τους ναυτικούς (και όχι μόνο) εξοπλισμούς και… τις γαλλικές Fregate de Defense et d’Intervention κλάσης Amiral Ronarc’h.
Το τι ακριβώς συνέβη στα νερά της Μαύρης Θάλασσας στις 14 Απριλίου 2022 όταν το καταδρομικό Moskva («121») κλάσης Slava του Ρωσικού Ναυτικού βυθίστηκε με άγνωστες ακόμη απώλειες ανάμεσα στα 396 μέλη του πληρώματός του, ίσως δεν μαθευτεί ποτέ. Σύμφωνα με τους Ρώσους, η απώλειά του είναι το αποτέλεσμα ανεξέλεγκτης φωτιάς, χωρίς όμως η Μόσχα να έχει δώσει πειστικές πληροφορίες για τον τρόπο που αυτή ξέσπασε και εξελίχθηκε. Η πιθανότητα όμως η βύθιση (τελικά από φωτιά) να προκλήθηκε από τα πλήγματα δυο ουκρανικών πυραύλων κατά πλοίων R-360 Neptune τάραξε τα νερά για τα Ναυτικά σε όλο τον πλανήτη, μη εξαιρουμένου και του Γαλλικού (βλέπε σχετικό πλαίσιο).
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ναύαρχος Κονιδάρης, η άγνωστη δυνατότητα των ΤΠΚ Super Vita!
Από το 2020 που άρχισε να συζητείται στην Ελλάδα η γαλλική πρόταση για τις φρεγάτες Belh@rra ως τα πλοία αεράμυνας που θα μας εξασφάλιζαν τις αεροναυτικές μας επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, τοποθετήθηκα απέναντι στην ιδέα πώς ένα τέτοιο πλοίο με μόλις 16 κατευθυνόμενα βλήματα επιφανείας-αέρος (Κ/Β Ε-Α), είτε ASTER 15 είτε ASTER 30, χωρίς σημαντικές δυνατότητες αυτοπροστασίας του, που εξασφαλίζονται με συνδυασμό ενεργητικών και παθητικών μέσων (ήτοι με CIWS, εναλλακτικά συστήματα διεύθυνσης βολής-ΣΔΒ των πυροβόλων του, παρεμβολείς και δολώματα Η/Ν πολέμου), θα μπορούσε ποτέ στα σοβαρά να αναλάβει αυτόν τον ρόλο και να επιβιώσει σε πόλεμο μακριά από την κάλυψη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Στη δημόσια συζήτηση που επακολούθησε και στην υπερτονισμένη παρουσίαση της εμβέλειας του σύγχρονου ραντάρ αέρος του πλοίου (SeaFire), για να γίνω πιο κατανοητός, επεσήμανα ότι αεράμυνα γίνεται μόνο με όπλα, καθώς μόνο με καλό ραντάρ (και ελάχιστα βλήματα) κάνεις απλώς… έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας. Μπορεί να βοηθάς έτσι την… Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και τα αεροδρόμια της χώρας σου, αλλά δεν συμβάλλεις στην Εθνική Άμυνα και δεν προσθέτεις πολλά στον κρίσιμο παράγοντα που λέγεται αποτροπή, ενώ ξοδεύεις -όχι σοφά- τεράστια, σε σχέση με το ΑΕΠ σου, ποσά, τα οποία τα χρειάζονται όλοι οι κλάδοι των ΕΔ αλλά και η οικονομία της Ελλάδας.
ΑΠΟΨΗ: Γιατί κάνουμε τελικά εκσυγχρονισμό των 4 ΜΕΚΟ200ΗΝ (Reload); (του Ναυάρχου ε.α Σπ.Κονιδάρη)
Κάποιοι (όχι όλοι επώνυμα και όχι όλοι αθώα) απομόνωσαν την έκφραση μου εκείνη και ακόμη και σήμερα την επαναφέρουν κατά το δοκούν, είτε γιατί δεν έχουν ακόμη (!) καταλάβει τι εννοούσα ή επειδή έτσι τους εξυπηρετεί.
Ευτυχώς όμως η ηγεσία του ΠΝ είχε την ίδια γνώμη με εμένα και όχι με αυτούς, και έτσι επέμεινε και παρήγγειλε ένα πλοίο με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες, και πάλι όμως με περιορισμούς εντός των πλαισίων τού τι επιπλέον του προσφέρθηκε, πότε αυτό θα ήταν διαθέσιμο (επιπλέον Κ/Β και CIWS), σε ποιες τιμές, όπως και με συγκεκριμένο και ανελαστικό (μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας την 28ης Σεπτεμβρίου 2021) κόστος.
Για παράδειγμα, όταν δεν προσφέρθηκε για τα πλοία εξοπλισμός ηλεκτρονικού πολέμου (παρεμβολείς κ.λπ.), το ΠΝ δεν μπορούσε να τον επιβάλει (καθώς δεν φαντάζομαι ότι ήταν χαρούμενο με την πρόταση), ενώ για το σύστημα STRALES στο κύριο πυροβόλο Leonardo 76/62 η μη επιλογή του ήταν πιθανότατα αποτέλεσμα της υψηλής τιμής στην οποία αυτό προτάθηκε. Τουλάχιστον έγινε επιλογή αναβαθμισμένης έκδοσης του πυροβόλου, ώστε να δύναται να βάλει αποτελεσματικότερα διαφορετικούς τύπους πυρομαχικών για προσβολή/αναχαίτιση ποικιλίας στόχων χωρίς καθυστερήσεις ή λάθος αναλώσεις.
Moskva: Ένα ακόμη “αβύθιστο” πλοίο στο βυθό, του Αντιναυάρχου ε.α Σπ. Κονιδάρη
Σε ό,τι αφορά στα φερόμενα από τα πλοία Κ/Β Ε-Α, ο αριθμός των 32 ASTER 30 σε συνδυασμό με το σύστημα RAM (όταν βεβαίως και οι δυο αρχικές φρεγάτες θα έχουν μετασκευαστεί και εξοπλιστεί με αυτά) θα προσφέρουν σημαντικά ανώτερες δυνατότητες σε σχέση με την αρχική γαλλική πρόταση για το ΠΝ και φυσικά με τα αντίστοιχα πλοία (FDI) του Γαλλικού Ναυτικού, όπως αυτά παραγγέλθηκαν στα ναυπηγεία της Naval Group στη Γαλλία.
Θα πει κάποιος, «Τόσο πιο έξυπνοι είμαστε εμείς οι Έλληνες από τους Γάλλους και τα δικά τους πλοία είναι γυμνά και τα δικά μας πάνοπλα;». Φυσικά αυτό είναι λάθος, καθώς τις δικές μας επιλογές δεν τις καθόρισε ούτε η εξυπνάδα μας ούτε ο μεγαλύτερος επαγγελματισμός μας. Ο αποφασιστικός παράγων που επέβαλε τις επιλογές μας είναι η απειλή που εμείς έχουμε και που η Γαλλία δεν είχε -τουλάχιστον μέχρι «χθες». Γιατί, αν και εμείς δεν είχαμε την τουρκική απειλή, δεν θα παραγγέλναμε ούτε καν τα πλοία, ενώ, αν η Γαλλία δεν έβλεπε την απειλή να αναδύεται πλέον γι’ αυτή, δεν θα εξέταζε σήμερα την αναβάθμιση των δικών της FDI με επιπλέον όπλα.
Ναύαρχος Κονιδάρης: Οι νέες κορβέτες πρέπει να έχουν άνω των 100 στελεχών πλήρωμα!
Αναδρομή σε Γεωγραφία-Ιστορία-Διπλωματία
Η Γεωγραφία, από την οποία υπέφερε για αιώνες η Γαλλία με καταστρεπτικούς πολέμους με τους γείτονές της, μετά τη λήξη του Β΄ΠΠ και τη δημιουργία του ΝΑΤΟ, αποτέλεσε έναν μεγάλο σύμμαχό της.
Με τα εξωτερικά της σύνορα εξασφαλισμένα και το μόνο κίνδυνο, τη Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ), να είναι πολύ μακριά (εξασφαλίζοντας το απαραίτητο στρατηγικό βάθος), η Γαλλία δεν είχε τα τελευταία 75 χρόνια καμία σοβαρή στρατιωτική απειλή να αντιμετωπίσει. Οι εμπλοκές της στην Ινδοκίνα-Βιετνάμ και τη Βόρεια Αφρική μπορεί να την κράτησαν σε εμπόλεμη κατάσταση για 15-20 ακόμη χρόνια, όμως δεν αποτελούσαν απειλή για την ασφάλεια της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, δεν άφησε στην τύχη την άμυνά της. Οχυρώθηκε μεν πίσω από την πυρηνική της αποτροπή, αλλά ανέπτυξε πυρηνική και διαστημική βιομηχανία και εξαιρετική τεχνολογία τόσο σε πολιτικές εφαρμογές (αεροπορία, δορυφόρους, ενέργεια, επικοινωνίες, μεταφορές/αυτοκίνηση, οικιακές συσκευές), όσο και σε στρατιωτικές και οπλικά συστήματα, τα οποία με εξαιρετική διπλωματία και άριστες διεθνείς σχέσεις προωθεί και πουλάει στο εξωτερικό. Έτσι εξασφαλίζει τα κονδύλια για τη δημιουργία και διατήρηση θέσεων εργασίας των Γάλλων πολιτών και τα κέρδη των γαλλικών επιχειρήσεων για τη συνεχή εξέλιξη και ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους και τη διατήρηση του αέναου κύκλου ανανέωσης και εμπλουτισμού αυτών.
Ναύαρχος Κονιδάρης: Καιροί σε ζοφερούς προϋπολογισμούς – «Δει δη χρημάτων…»
Σε ό,τι δε αφορά στο ΝΑΤΟ, η επαναφορά της στη στρατιωτική δομή (σκέλος) του ΝΑΤΟ το 2009, 43 χρόνια μετά την αποχώρησή της επί Προέδρου Ντε Γκωλ, αφενός μεν την ενίσχυσε αφετέρου δε απέδειξε ότι η Γαλλία αξιολογεί, επανεξετάζει και αναθεωρεί, όταν απαιτείται, τις επιλογές της και τις συμμαχίες της ανάλογα με τα εθνικά της συμφέροντα και τις εκάστοτε προκλήσεις ασφαλείας.
Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα της Γαλλίας στην προσπάθειά της για παγκόσμια επιρροή και ιδιαίτερες σχέσεις με μικρότερες χώρες -εν δυνάμει πελάτες των γαλλικών προϊόντων υψηλής τεχνολογίας- εκπορεύεται από το γεγονός ότι είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (ΣΑ/ΟΗΕ) από την ίδρυση του το 1945 (άρθρο 23 του Χάρτη του ΟΗΕ). Το γεγονός αυτό της δίνει μια μεγάλη διπλωματική ισχύ, με την οποία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντισταθμίζει την πολύ μεγαλύτερη οικονομική ισχύ της Γερμανίας.
Έτσι, μπορεί η Γερμανία να θεωρείται η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας αλλά της είναι απαραίτητη η γαλλική διπλωματική ισχύς, τόσο αυτής όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διεθνή σκηνή. Και αν αυτή ήταν σημαντική από το ξεκίνημα των προσπαθειών τής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), είναι ακόμη σημαντικότερη σήμερα, μετά την αποχώρηση (Brexit) του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς η Γαλλία είναι το μόνο μέλος της ΕΕ, παράλληλα και μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ.
Ναύαρχος Κονιδάρης: Ο Εκσυγχρονισμός των ΜΕΚΟ200ΗΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, υπερέχουν των κορβετών
Σε συνέχεια των παραπάνω ιστορικών/πολιτικών/διπλωματικών στοιχείων, προχωρώ -με ασφάλεια θεωρώ- στη διαπίστωσή μου πως η Γαλλία και επομένως το Γαλλικό Ναυτικό δεν αντιμετώπιζε καμία απειλή από οργανωμένο κράτος. Επιπρόσθετα, δεν αντιμετωπίζει κινδύνους ακόμη και από κράτη-«παρίες» (κατά καιρούς έτσι έχουν χαρακτηρισθεί το Ιράκ, το Ιράν, η Β. Κορέα), εφόσον η ίδια φροντίζει να μην επεμβαίνει και να μην προκαλεί σε τέτοιες «θερμές» περιοχές.
Επομένως, τα όπλα που φέρουν τα γαλλικά πολεμικά πλοία είναι για εξασφάλισή τους έναντι μιας μικρής και όχι υψηλής έντασης ή διάρκειας απειλής. Εξού, κατά την άποψή μου, και ο μικρός αριθμός των Κ/Β Ε-Α επί των πλοίων τους, ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με σύγχρονα συστήματα (π.χ. ραντάρ) δικής της παραγωγής, αυτά τα εγκαθιστά σε πλοία της προκειμένου και να τα εξελίξει και να τα επιδείξει σε εν δυνάμει αγοραστές.
Παρέμβαση Ναυάρχου Κονιδάρη: Ελληνικές Φρεγάτες FDI και η Ελληνική Βιομηχανική Συμμετοχή
Για τη Γαλλία το σημαντικότερο είναι να έχει πολεμικά πλοία στη θάλασσα όχι για να πολεμήσει κάποια «αρμάδα» ή να επιβάλει την τάξη σε μεγάλη περιοχή μακράν της Ευρώπης, αλλά για επίδειξη της σημαίας της και υποστήριξη της διπλωματίας της με συμμετοχή της σε επιχειρήσεις που έχουν αποφασίσει μεγάλοι διεθνείς Οργανισμοί (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) προς διασφάλιση και επέκταση των πολιτικών, οικονομικών και εμπορικών της συμφερόντων παγκοσμίως.
Έχουμε άλλωστε ιδίαν αντίληψη από τα πολλαπλά μηνύματα που στέλνονται με τον κατάπλου μιας Μοίρας ή ακόμη και ενός πολεμικού πλοίου ξένης χώρας σε ένα λιμάνι μιας άλλης που απειλείται. Ή από την παρουσία ναυτικής δύναμης, έστω και περιστασιακά, σε περιοχή που διεκδικείται -με ή χωρίς σοβαρά νομικά ερείσματα- από άλλη χώρα.
Αντιναύαρχος (ε.α.) Σπύρος Κονιδάρης: Φρεγάτες και πανηγυρισμοί στις εξέδρες
Όλα αυτά βεβαίως για τα πλοία του Γαλλικού Ναυτικού αφορούσαν το «χθες». Με την εισβολή της στην Ουκρανία, η Ρωσία «διέβη τον δικό της Ρουβίκωνα». Και όσο και αν την εισβολή αυτή την χρεώνουν στον «διαβολικό», κατά τα Δυτικά ΜΜΕ, πρόεδρό της Βλαντιμίρ Πούτιν, αυτή η σοβαρή εκδήλωση αναθεωρητισμού με όπλα και αίμα και όχι μόνο με λόγια είναι μια πραγματικότητα η οποία θα δεσμεύει κάθε επόμενο ηγέτη της Ρωσίας. Αυτό ισχύει όσο νουνεχής, συνετός ή ειρηνοποιός και αν είναι ο διάδοχος του Πούτιν, αν θέλει βεβαίως να κυβερνήσει και να μην αντικατασταθεί σύντομα από πιο σκληροπυρηνικά στοιχεία.
Επομένως, τώρα πλέον η Γαλλία διαπιστώνει πως έχει μια απειλή, ακόμη βεβαίως μακριά από τα σύνορά της, αλλά πραγματική και με ενδεχόμενη κλιμάκωσή της στο εγγύς μέλλον. Και έτσι έρχονται στην επιφάνεια και οι ελλείψεις και οι ανάγκες για επιπλέον συστήματα και όπλα γενικά στις Γαλλικές ΕΔ και ειδικά στα πλοία του Γαλλικού Ναυτικού και τις φρεγάτες FDI.
Η απειλή αυτή είναι που σπρώχνει τους Γάλλους προς καλύτερα εξοπλισμένα πολεμικά πλοία και όχι η ελληνική σοφία ή κάποια επιφοίτηση. Βεβαίως το Παρίσι θα χρειαστεί να «ξοδέψει» περισσότερα, αλλά όχι κατ’ ανάγκη να σπαταλήσει τα χρήματα αυτά, όπως αναλυτικά είχα αναφέρει και σε σχετικό με τη Γερμανία και τους νέους εξοπλισμούς της άρθρο στον ιστότοπο της «Πτήσης» τον Απρίλιο.
Αντίθετα με την Ελλάδα, στη Γαλλία το μεγαλύτερο ποσό που θα χρησιμοποιηθεί για εξοπλισμούς και υποδομές των ΕΔ της θα δαπανηθεί εντός της χώρας με αναθέσεις (είτε νόμιμες είτε νομότυπες) αποκλειστικά σε γαλλικές εταιρείες, καθώς οι Δυτικοί δεν έχουν τις ελληνικές ευαισθησίες και την επιτήρηση (κακοπροαίρετων και ενίοτε δολίων-βλέπε ελληνικά ναυπηγεία) φίλων, συμμάχων και εταίρων τους.
Έτσι, τα χρήματα που θα ξοδευτούν θα είναι κατά κανόνα επενδύσεις σε γαλλικές εταιρείες και θα παραμείνουν εντός Γαλλίας ως μισθοί, μερίσματα στους μετόχους των εταιρειών και φόροι. Την ίδια στιγμή θα ελαφρώσουν το κράτος από επιδόματα ανεργίας και θα περιορίσουν το κόστος τήρησης της τάξης και της ασφάλειας (καθώς η εργασία, η ανάπτυξη και η πρόοδος περιορίζουν την παρανομία, τις κοινωνικές αναταραχές κτλ.).
Ένα ακόμη όφελος για τη γαλλική οικονομία θα έλθει από τη μεγάλη τεχνολογική πρόοδο και τις συνέργειες που θα προκύψουν από τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα, καθώς όλη αυτή η νέα τεχνολογία (προϊόν των μεγάλων ποσών που θα επενδυθούν στους τομείς της έρευνας και ανάπτυξης) θα διαχυθεί πολύ σύντομα στον πολιτικό τομέα, τις επιχειρήσεις και την παραγωγή αγαθών υψηλής τεχνολογίας και αξίας. Αυτά γρήγορα θα αρχίσουν να εξάγονται δημιουργώντας επιπλέον θέσεις εργασίας και συσσώρευση πλούτου για τη χώρα και εξασφαλίζοντας ταχεία απόσβεση της όποιας «δαπάνης» της γαλλικής κυβέρνησης, η οποία είναι πραγματική επένδυση.
Δεν είναι μάλιστα μόνο το ύψος του ποσού που συνολικά θα ξοδέψει ένα κράτος για την άμυνα και την ασφάλειά του, αλλά και το μέγεθος της οικονομίας του και το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο θα το ξεπληρώσει και -κυρίως- ο τρόπος που θα το αναλώσει/διαθέσει (με όλο το ποσό σε ξένες χώρες ή με το μεγαλύτερο μέρος επενδυμένο εντός της χώρας). Επίσης, το τι έσοδα θα του αποφέρουν οι εν συνεχεία εξαγωγές της επένδυσης (προϊόντων, παραγώγων, υπηρεσιών) καθώς και το τι υποδομή, τεχνογνωσία και τεχνολογία θα έχει το κράτος αυτό διαθέσιμα την «επόμενη» μέρα για τα νέα εθνικά του προγράμματα τόσο στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας όσο και σε όλο το φάσμα του πολιτικού τομέα.
Με βάση τα παραπάνω, η όποια αύξηση των δαπανών της γαλλικής κυβέρνησης για την αναβάθμιση του οπλισμού των γαλλικών πολεμικών πλοίων να είστε σίγουροι ότι, λίαν συντόμως, θα φέρει πολλαπλάσια έσοδα στη Γαλλία με σοβαρές παραγγελίες πλοίων, όπλων και συστημάτων από το εξωτερικό.
Οι όποιοι όμως γαλλικοί προβληματισμοί δεν παύουν να αποκαλύπτουν μια θετική για αυτούς πραγματικότητα. Οι Γάλλοι ξεκίνησαν την κατασκευή των φρεγατών αυτών (FDI) με συγκεκριμένες επιχειρησιακές απαιτήσεις (προ 3-4 ετών οπότε και παραγγέλθηκαν), οι οποίες και ήταν χαμηλότερες από τις σημερινές (και αυριανές) ανάγκες, όπως τις υποδεικνύει η εξέλιξη των απειλών. Όμως, έχουν σήμερα στις ναυπηγικές τους κλίνες πλοία να κατασκευάζονται (το 2ο και 3ο της σειράς τα πούλησαν στην Ελλάδα και το ΠΝ), ενώ τα υπόλοιπα θα πάρουν σύντομα σειρά κατασκευής σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα ή αν το θελήσουν και ακόμη γρηγορότερα.
Έχουν, λοιπόν, οι Γάλλοι σήμερα έτοιμα σχέδια και παραγωγή και σύντομα θα έχουν και πλοία, ήτοι σύγχρονες πλατφόρμες για ό,τι νέο σύστημα παραχθεί ή εξελιχθεί για να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις και απειλές. Υπάρχει δηλαδή το μείζον (πλοίο), που θέλει και πολλά χρόνια και πολλά χρήματα να σχεδιαστεί και να παραδοθεί, και το έλασσον (επιπλέον συστήματα και όπλα), που θα αναπτυχθούν/παραχθούν γρήγορα σε άλλες εταιρείες εκτός ναυπηγείου, παράλληλα και χωρίς να καθυστερεί η κατασκευή των πλοίων. Η δε εγκατάσταση των νέων συστημάτων στα πλοία σε ενέργεια θα είναι της τάξης ολίγων μηνών και στο πλαίσιο της προγραμματισμένης συντήρησής τους.
Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία ενός ναυτικού προγράμματος, όταν έχοντας ένα καλό σχέδιο αναβαθμίζεις συνεχώς τα συστήματα και τα όπλα του όσο σου επιτρέπει το αξιόπλοο του σκάφους αυτού. Και εξελίσσεις τα σχέδιά του με τη χρήση και την επιχειρησιακή του εκμετάλλευση, ώστε στην επόμενη γενιά των πλοίων σου να έχεις ενσωματώσει όλες τις εμπειρίες και τα διδάγματα από τη χρήση της προηγούμενης (βλέπε Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία).
Ελλάδα και ναυτικά προγράμματα
Για να γίνει αυτό, απαιτείται σχεδιασμός, συνέχεια και συνέπεια, πράγματα τα οποία στην Ελλάδα και στον τομέα των ναυπηγήσεων πολεμικών πλοίων έχουν προ πολλού εγκαταλειφθεί. Όμως οι κυβερνητικές αποφάσεις του τελευταίου έτους για το μέλλον των ναυπηγείων στην Ελλάδα αφήνουν κάποιες ελπίδες. Εάν δε αυτές επιταχυνθούν και βελτιωθούν και συνδυαστούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον σοβαρών επιχειρηματιών, τότε υπάρχει ελπίδα να δούμε και σχετικά αποτελέσματα πριν από το τέλος της τρέχουσας 10ετίας. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι η δέσμευση με τις αρχικές συμβάσεις (και όχι με ευχολόγια και εκ των υστέρων, όπως γίνεται μέχρι σήμερα) των ξένων ναυπηγείων -αναδόχων των επομένων εξοπλιστικών προγραμμάτων του ΠΝ- για σοβαρό και συγκεκριμένο κατασκευαστικό έργο και μεταφορά τεχνογνωσίας στην Ελλάδα.
Έτσι και η εκτέλεση του εκσυγχρονισμού παλαιότερων πλοίων θα πρέπει να γίνει στην Ελλάδα και σε περίπτωση παραγγελίας νέων μεγάλων πλοίων (π.χ. κορβέτες) ο μεγαλύτερος αριθμός εξ αυτών θα πρέπει να κατασκευαστούν στη χώρα μας, κατά το πρότυπο των φρεγατών ΜΕΚΟ, στις οποίες μετά τη Φ/Γ ΥΔΡΑ που κατασκευάστηκε στη Γερμανία οι λοιπές 3 (ΣΠΕΤΣΑΙ, ΨΑΡΑ, ΣΑΛΑΜΙΣ) έγιναν στα Ελληνικά Ναυπηγεία (Σκαραμαγκά) και 25 χρόνια αργότερα αποδεικνύουν την άριστη ελληνική εργασία.
Αφήνοντας το Γαλλικό Ναυτικό στις δικές του ανησυχίες και σκέψεις και επιστρέφοντας στα του οίκου μας και το δικό μας Πολεμικό Ναυτικό, θα αναφερθώ σε δύο θέματα, το ένα που μας ανακουφίζει και το άλλο που μας στοιχειώνει:
Το πρώτο είναι ότι έχουμε πλοία, όπως…
Η συνέχεια στο Naval Defence
