(Ο αγαπητός φίλος της ιστοσελίδας μας Nikolaos, έκανε ένα ακόμη σχόλιο, αυτή τη φορά για τις θεωρίες συνομωσίας που αφορούν τη Lockheed Martin και τα προϊόντα της. Έχουμε διαβάσει πολλά κατά καιρούς, όπως για παράδειγμα πως η Lockheed Martin ζει και επιβιώνει χάρη στην… Ελλάδα. Βλέπουμε πολλούς σχολιάστές να την αναφέρουν σαν Εθνικό Προμηθευτή. Δεν είναι έτσι, και το ξέρουν. Αλλά το σχόλιο του Nikolaos ήταν To The Point. Δεν μπορούμε, παρά να το δημοσιεύσουμε!)
Επειδή λίγο πολύ σε κάθε άρθρο αναπτύσσεται – ίσως και από κεκτημένη ταχύτητα, συχνά και από χιούμορ, ενίοτε όμως στα σοβαρά – μια παραφιλολογία περί Lockheed Martin, που ίσως δεν υστερεί ούτε σε σχέση με τη Μασονία, τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών κ.λπ., είναι ίσως χρήσιμες κάποιες λεπτομέρειες:
Η Lockheed υπήρχε ήδη κατά το Β’ ΠΠ, με περιθωριακούς τύπους α/φ όπως το βραχείας εμβελείας περιπολικό ναυτικής συνεργασίας Ventura. Μεταπολεμικώς εκτοξεύθηκε σε φήμη χάρις σε δύο κλάδους, των εμπορικών αεροσκαφών με το θρυλικό Constellation, και των μαχητικών με τα P/F-80/T33/F-94, και φυσικά με τα προϊόντα του Skunk Works, F-104, U-2, A-11/YF-12/SRJ-71. Εκείνη την εποχή αποκρυσταλλώνονται οι δύο διακριτές οντότητες Lockheed Georgia (Marietta, Ga.), με τα C-130 Hercules/C-141 Starlifter/C-5 Galaxy, και η Lockheed California (Burbank, Ca.) με τα μαχητικά και αναγνωριστικά. Ο κλάδος εμπορικών φθίνει, το Electra αποτυγχάνει, αλλά γνωρίζει νέα καρριέρα ως P-3 Orion. Κύκνειο άσμα το ευρείας ατράκτου τρικινιτήριο L-1011 Tristar (ως -100 μέσης εμβελείας αυξημένης χωρητικότητας και -500 μεγάλης εμβελείας μειωμένης χωρητικότητας, αντίστοιχα των Α330-300 και Α330-200 σήμερα), μια εμπορική αποτυχία με παραγωγή 250 τεμαχίων.
Το F-16 δεν είναι Lockheed. Είναι προϊόν της πάλαι ποτέ κραταιάς Convair (Β-24, B-36, B-58, F-102, F-106), που είχε καταστεί στο μεταξύ τμήμα του γιγαντιαίου ομίλου General Dynamics και είχε ήδη δώσει υπό τη νέα ταυτότητα το θρυλικό F-111.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1989-91, οι παραγγελίες συρρικνώνονται σε αμελητέο κλάσμα, ενώ αντίστοιχα τα κόστη εξέλιξης νέων τύπων ή και απλώς νέας σκευής αισθητήρων για υπάρχοντα α/φ εκτοξεύονται (αντικειμενικά, λόγω στάθμης της τεχνικής, και σχετικά, λόγω κατανομής του κόστους R&D σε πολύ μικρότερο όγκο παραγωγής, άρα με δυσχερέστερη απόσβεση). Αυτό οδηγεί αναπόδραστα σε συγχωνεύσεις και εξαγορές.
Το τμήμα μαχητικών αεροσκαφών της General Dynamics αγοράζεται από την Lockheed, όπως και η Martin-Marietta (LANTIRN κλπ). Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η General Dynamics είχε κλάδους μαχητικών, υποβρυχίων και αρμάτων, και παρήγε όλα τα βασικά συστήματα των ΕΔ των ΗΠΑ (F-16. M1, Los Angeles SSN). Η Grumman, σχεδόν αποκλειστικός προμηθευτής του Ναυτικού σε αεροσκάφη και πάντως πυλώνας του από το Β’ ΠΠ, χωρίς συμβόλαια πλέον πλην του Ε-2, απορροφάται από τη Northrop.
Η κραταιά Hughes χάνεται, το τμήμα ε/π (ΑΗ-64, ΑΗ-6) εξαγοράζεται από τη McDonnel Douglas και τα τμήματα ραντάρ (AN/AWG-9, APG-63/70, AN/APG-65/73, σχεδόν μονοπώλιο στα μαχητικά των ΗΠΑ) και πυραύλων (Phoenix, Maverick, Hellfire) από τη Raytheon. Η κραταιά McDonnell – Douglas (F-15, Hornet, Super Hornet, AV-8B Harrier, AH-64 Apache) απορροφάται από τη Boeing (επιβατικά, τάνκερ και Chinook).
H Sikorsky, αρχαιότερος, πλέον καινοτομικός και πλέον σεβάσμιος κατασκευαστής ελικοπτέρων στην ιστορία (τρέχουσα παραγωγή UH-60/MH-60/HH-60 Hawk, CH-53K King Stallion, S-92 και πολιτικά), επί δεκαετίες ανήκουσα στον κολοσσιαίο όμιλο United Technologies (ιδιοκτήτη και της Pratt & Whitney!), πωλείται πρόσφατα στη Lockheed Martin.
Επομένως, δεν τρέχει η Ελλάς πίσω από τη Lockheed Martin. Η Lockheed Martin έχει αποκτήσει βασικούς προμηθευτές των ελληνικών ΕΔ.
Πολλά από τα είδη που πωλεί δεν έχουν ανταγωνισμό στον κόσμο. Αντικειμενικά, αλλά κατά μείζονα λόγο αν τα έχεις ήδη σε υπηρεσία.
Τα οπλικά συστήματα δεν είναι είδη του σούπερ μάρκετ. Κάθε τύπος έχει πίσω του ορισμένη εκπαιδευτική φιλοσοφία (τα πληρώματα των αεροσκαφών και ελικοπτέρων πρέπει να κάνουν όλα τα πράγματα μηχανικά, δεν υπάρχει η πολυτέλεια εκείνου που από ένα Στάρλετ βρέθηκε ξαφνικά σε μια 7άρα BMW και ξεφυλλίζει υπομονετικά το manual των 700 σελίδων για να δει πώς θα ξεκινήσει ή που είναι τα φώτα και ο κλιματισμός), ορισμένα διαστήματα συντήρησης (που προκαταλαμβάνουν και το ρυθμό επιχειρησιακής πτητικής εκμετάλλευσης), απαιτεί παρακαταθήκη ανταλλακτικών, δικούς του εξομοιωτές, εκπαίδευση εκατοντάδων τεχνικών κλπ.
Το F-16 δεν έχει ανταγωνιστή σε παραγωγή (σχετικώς προσιτό μονοκινητήριο με απόβαρο κάτω των 10 τόνων) πλην του JAS-39E, που προφανώς είναι ακριβότερο, υστερεί σε εμβέλεια και φορτίο και φυσικά είναι απλά αδιανόητο για κάποιον που είναι ήδη χρήστης του F-16.
Το C-130 δεν έχει ανταγωνιστή σε παραγωγή στην κλάση ωφέλιμου φορτίου των 20 τόνων πλην του βραζιλιάνικου δικινητήριου τζετ EMBRAER C-390, που σίγουρα δεν είναι σοφή επιλογή για μια χώρα που έχει ήδη σε υπηρεσία τον Ηρακλή (και δεκάδες εκπαιδευμένα πληρώματα και τεχνικούς), αλλά και τον κινητήρα του νέου μοντέλου του Ηρακλή στα C-27J της.
Τα MH-60R Sea Hawk δεν έχουν ανταγωνιστή στην κλάση των βαρέων ελικοπτέρων ναυτικής συνεργασίας (το Lynx AW159 Wildcat είναι κατώτερης κλάσεως βάρους, άρα και φορτίου/εμβέλειας) πλην των ΝΗ90 ναυτικής έκδοσης (ουδέν σχόλιον…) και των πολύ βαρύτερων και εξωτικών ΕΗ101 & S-92. Και υπηρετεί ήδη σε μας ως S-70B6 Aegean Hawk!
Συλλογή αεροσκαφών και ελικοπτέρων διαφόρων τύπων κάνουν μόνο χώρες χωρίς ουσιαστικό αμυντικό πρόβλημα, αλλά με βαθύτατη κουλτούρα διαφθοράς ή μοναρχίες με ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη χώρα και χόμπυ την αεροπορία (Βενεζουέλα, Ταϊλάνδη κλπ). Ακόμη και αραβικές χώρες του Κόλπου δείχνουν πλέον έναν σχετικό ορθολογισμό (πλην Κατάρ, που αγοράζει προστασία).
Από κει και πέρα, στο θέμα μας, προφανώς τα βρετανικά αεροσκαφών θα πρέπει να εξετασθούν κατά προτεραιότητα, ασφαλώς έχουν 20 χρόνια στη ράχη τους, αλλά αντίστοιχη θα είναι και η τιμή τους, αυτονόητα αρκετά κάτω του ημίσεος της τιμής νέων αεροσκαφών. Θα πρέπει να συνυπολογισθεί βέβαια το κόστος FOS, ενδεχόμενα μη παραγόμενα πλέον απάρτια που θα πρέπει να αντικατασταθούν, πόσο χρόνο έχουν μέχρι το επόμενο D-check κλπ. Αλλά ας θυμίσουμε ότι υπηρετούν στην ΠΑ C-130B 60 ετών, που έχουν σκεπασθεί από το κοκκινόχωμα επαρχιακών δρόμων της Καμπότζης στην εισβολή του 1970!
Το ζήτημα είναι ότι έχουν μαζευτεί, λόγω 10ετούς αδρανείας, τόσες πολλές εκκρεμότητες, ώστε να μην ξέρουμε από πού να αρχίσουμε. Αλλά οι ευκαιρίες θέλουν άμεση εκταμίευση ρευστότητας, πάντα έτσι ήταν στη ζωή.
