Η γενική αξιολόγηση του αεροσκάφους ήταν αρκετά θετική, κάτι που ενθάρρυνε το Υπουργείο Αεροπορίας να προβεί σε επίσημη παραγγελία των επομένων πρωτοτύπων.
Έτσι, ακολούθησε το V7 όπου σχεδιάστηκε για αναγνωριστικές αποστολές μεγάλου υψομέτρου. Πέταξε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1942 με δύο DB 605Α, ισχύος 1.475 ίππων, οι οποίοι ενεργοποιούνταν με μείγμα νερού και μεθανόλης για αύξηση της απόδοσής τους. Ο οπλισμός του αποτελείτο από δύο MG 17, τοποθετημένων στις βάσεις των πτερύγων, και ένα αμυντικό τηλεχειριζόμενο MG 151/20. Μπορούσε επίσης να μεταφέρει δύο βόμβες των 110 λιβρών εκάστη. Είχε αυτονομία πτήσης 1.900 χλμ, ενώ διέθετε ικανότητα ανόδου στα 20.000 πόδια περίπου εντός δέκα λεπτών.
Το V8 ήταν πανομοιότυπο με το προηγούμενο, ενώ το V9 δημιουργήθηκε ως βαρύ μαχητικό (Zerstörer) με επανασχεδιαζόμενες μακρύτερες πτέρυγες και άτρακτο. Τροφοδοτείτο από τους DB 603A, όπου επίσης λειτουργούσαν με νερό και μεθανόλη. Ο οπλισμός του ήταν τέσσερα εμπρόσθια και δύο οπίσθια MG 151/20. Η συγκεκριμένη έκδοση έτυχε ιδιαιτέρας προσοχής και κέντρισε το ενδιαφέρον για μαζική παραγωγή. Το πλάνο όμως δεν υλοποιήθηκε ποτέ, λόγω έλλειψης συγκεκριμένων εξαρτημάτων. Κάποιοι πρεσβεύουν πως το project έμεινε ανολοκλήρωτο, ενώ άλλοι μιλούν για ολική καταστροφή του σε κάποια προσγείωση.
Ο τύπος νυχτερινού μαχητού του Ar.240 ήταν το V10 με δύο Jumo 213. Οι δοκιμαστικές πτήσεις ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1943 και συνεχίστηκαν μέχρι τα τέλη του 1944. Επάνω σε αυτόν βασίστηκε η εταιρεία για να κατασκευάσει κατόπιν το πιο προηγμένο Αr.440.
Το V11 προοριζόταν για μαχητικό-βομβαρδιστικό, αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, όπως και το όμοιό του, V12. Ήταν οπλισμένο βαρύτερα από κάθε άλλο, με εμπρόσθια MG 151/30 και MK 103, καθώς και οπίσθια MG 151 και MG 131 των 13 χιλ. Ταυτοχρόνως, είχε δυνατότητα μεταφοράς βομβών συνολικού βάρους 1.800 λιβρών. Ανολοκλήρωτα έμειναν επίσης και τα υπόλοιπα τρία, V13, V14, V15.
Η σειρά Α
Κατόπιν η Arado δημιούργησε τη σειρά Α, εφοδιάζοντας τις πρώτες εκδόσεις με τους πανίσχυρους DB 603A-1 των 1.750 ίππων που περιέστρεφαν τετράφυλλες έλικες. Το Ar 240A εξοπλίστηκε με δύο MG 151/20 στη βάση της ατράκτου και δύο ακόμη, ιδίου τύπου, στις πτέρυγες. Στους δύο αμυντικούς πυργίσκους είχαν τοποθετηθεί MG 151/20. Το αεροσκάφος είχε δυνατότητα μεταφοράς από μια βόμβα των 2.200 λιβρών έως 288 των πέντε λιβρών εκάστη. Επειδή ποτέ δεν δόθηκε έγκριση για μαζική παραγωγή, μόνο λίγα τελικά κατασκευάστηκαν.
Το Α-01 πρωτοπέταξε στις 28 Ιουνίου του 1942 και οι δοκιμαστικές φάσεις επεκτάθηκαν έως το Σεπτέμβριο, πριν τελικώς αποσταλεί για υπηρεσία στην Κρακοβία προς το τέλος του έτους. Το Φεβρουάριο του 1943 έπεσε λόγω μηχανικής βλάβης, ενώ κανείς από το διμελές πλήρωμα δεν επέζησε.
Το Α-02 ολοκληρώθηκε μόλις τελείωσαν οι δοκιμές του προηγουμένου. Υπέστη κάποιες ζημιές σε μία προσγείωσή του περί τα τέλη Ιανουαρίου του 1943. Η κατοπινή τύχη του είναι παντελώς άγνωστη.
Αν και το Α-03 ξεκίνησε πτήσεις με τους DB 601, αυτοί κατόπιν αντικαταστάθηκαν με τους BMW 801 TJ. Στο συγκεκριμένο τύπο, η θέση του πλοηγού/ασυρματιστού στράφηκε προς το εμπρός. Αργότερα εστάλη σε Μοίρα αναγνωριστικών στην Ιταλία, αλλά καταστράφηκε ολοσχερώς κατά τη διάρκεια κάποιας προσγείωσής του.
Το Α-04 επιτέλεσε την παρθενική του πτήση προς το τέλος Σεπτεμβρίου του 1942. Οι αρχικοί DB 601Ε αλλάχτηκαν με τους DB 603. Μετά την τελική αξιολόγησή του, μεταφέρθηκε στην Ιταλία, στην ίδια Μοίρα αναγνωριστικών. Από ειρωνεία της τύχης, είχε ακριβώς την ίδια κατάληξη με το Α-03, αλλά αυτό τουλάχιστον επισκευάστηκε και παραδόθηκε στην Arado.
Για το τελευταίο της σειράς, το Α-05, επιλέχθηκαν από την αρχή οι BMW 801 TJ, ενώ προστέθηκε επίσης και ένας υπερσυμπιεστής τύπου Rateau. Πιθανότατα ήταν μεταξύ όσων λίγων μεταφέρθηκαν σε Μοίρες αναγνωριστικών στη Σοβιετική Ένωση.
Επιχειρησιακή δράση
Παρά τη διακοπή της γενικής παραγωγής, όσα Ar.240 κατασκευάστηκαν, μεταφέρθηκαν συντόμως σε μάχιμες μονάδες. Τον Δεκέμβριο του 1942, συμμετείχαν σε αναγνωριστικές αποστολές στο Στάλινγκραντ, όπως και στο σιδηρόδρομο του Murmansk, ενώ άλλα παραδόθηκαν στην 5η Μοίρα στα βόρεια της Φινλανδίας κοντά στο Petsamo. Είναι επίσης καταγεγραμμένη δράση τους στο Ostland από κοινού με Junkers Ju.88, όπως και στο Don κατά τον Ιούλιο του 1943. Άλλα μεταφέρθηκαν στην Ιταλία, όπως προαναφέραμε, και κάποια εστάλησαν στο νότιο τομέα του Ανατολικού Μετώπου, στη 10η Μοίρα αναγνωριστικών μακράς εμβελείας.
Αν και ο αριθμός των Ar.240 στα μέτωπα μάχης ήταν λίαν περιορισμένος, ένα εξ αυτών αιχμαλωτίστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις κατά την προέλασή τους προς τα δυτικά το 1944-1945. Το πόρισμα του πιλότου τον δοκιμών, σμηναγού Eric Brown, έκανε λόγο για εξαιρετικό αεροσκάφος του είδους του, αλλά δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περαιτέρω χωρίς εκτενείς τροποποιήσεις, λόγω των προβλημάτων χειρισμού και ασταθείας του. Μετά την αξιολόγησή του, παραδόθηκε στους Γάλλους αλλά είναι άγνωστο τι τελικώς απέγινε.
Οι όποιες εντυπωσιακές τεχνολογικές καινοτομίες του Ar.240 υποσκελίστηκαν από τα φοβερά προβλήματα χειρισμού του, και δη κατά την προσγείωση, που είχε ως αποτέλεσμα τη συντριβή αρκετών εξ αυτών. Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν κατέστη ποτέ δυνατόν να επιλυθεί σε κανέναν από τους τύπους που κατασκευάστηκαν, κάτι που είχαν αντιληφθεί πλήρως οι Γερμανοί, γιαυτό και δεν προχώρησαν σε άδεια μαζικής παραγωγής του. Έτσι, η αρχική παραγγελία κατασκευής 40 μονάδων ακυρώθηκε και το όλο πρόγραμμα διεκόπη οριστικά.
