To «νέο», «εγχώριο» και «εθνικό» άρμα μάχης της Τουρκίας Altay έχει ένα πρόβλημα: Μετά από δέκα και πλέον χρόνια σχεδίασης και ανάπτυξης, πολλά στατικά προπλάσματα και ατελείωτες γραφικές απεικονίσες και βίντεο, δεν έχει ακόμα κινητήρα.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Τούρκου επικεφαλής της κρατικής υπηρεσίας αμυντικής βιομηχανίας Ισμαήλ Ντεμίρ, «Έχουμε ένα συμβόλαιο που περιλαμβάνει T0 + 18 μήνες αρχικής παραγωγής για το άρμα μάχης Altay. Δύο φάσεις μετά τις απαραίτητες διαδικασίες έχουν ολοκληρωθεί κι η παραγωγή είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Αυτή τη στιγμή, η εταιρεία δεν μπορεί να ξεκινήσει την παραγωγή όμως αν δεν έχουμε πρώτα στα χέρια μας τους κινητήρες.»
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτήν την στιγμή, σύμφωνα πάντα με τον Ντεμίρ, η Τουρκία έχει στην διάθεσή της 4 (ολογραφώς: Τέσσερεις) κινητήρες που έχουν ξεμείνει από την φάση ανάπτυξης του πρωτότυπου. Όμως ακόμα κι έτσι δεν έχει νόημα να ξεκινήσει η παραγωγή των αρμάτων με αυτούς τους τέσσερεις κινητήρες, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα για το ποιος θα είναι ο στάνταρ κινητήρας που θα τοποθετηθεί στα άρματα παραγωγής.
Σύμφωνα πάντα με τον Ντεμίρ, η υπηρεσία του βρίσκεται σε αναζήτηση εναλλακτικών για τον κινητήρα του άρματος.
Πρέπει να επισημανθεί ότι η Τουρκία έχει μέχρι σήμερα πλησιάσει σχεδόν όλους τους διεθνείς κατασκευαστές που κατασκευάζουν κινητήρες βαρέων οχημάτων υψηλής ιπποδύναμης, στην Γερμανία, Αυστρία, Ουκρανία, Ιαπωνία, Νότια Κορέα.
Οι διαπραγματεύσεις υπήρξαν πάντα αποτυχία παρά τις σχετικές αισιόδοξες προβλέψεις σε αρχικό στάδιο πάντα για τον ίδιο λόγο: Διότι η Τουρκία απαιτούσε μεταφορά τεχνογνωσίας για να μπορεί να κατασκευάζει μόνη της τους κινητήρες, πράγμα που φυσικά οι αρχικοί κατασκευαστές που είχαν επενδύσει δεκαετίες και δισεκατομμύρια σε έρευνα κι ανάπτυξη, δεν ήταν διατεθειμένοι (διάβαζε: ηλίθιοι) για να το δεχτούν.
Πλέον υπάρχουν και πολιτικοί λόγοι που καθιστούν την εξαγωγή στην Τουρκία τέτοιων στρατηγικού χαρακτήρα υποσυστημάτων αδύνατη, ακόμα κι αν τώρα η Τουρκία θα ήταν πρόθυμη να πληρώσει παραπάνω ή να δεχτεί και μη μεταφορά τεχνογνωσίας.
Διαβάστε την σχετική ανάλυση για την «φούσκα» των υποτιθέμενων τουρκικών βιομηχανικών προϊόντων που είχαμε αναρτήσει πριν λίγες μέρες κι η οποία εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, τάραξε τα νερά προκαλώντας αρκετές αντιδράσεις αφού -φυσιολογικά, κατανοητά κι αναμενόμενα- σε κανέναν δεν αρέσει να του αναδεικνύεται ότι… πιάστηκε κορόιδο, εν προκειμένω καταπίνωντας αμάσητη την τουρκική προπαγάνδα:
Για να τελειώνουμε μ’ αυτό το ζήτημα: Συστήματα υψηλής τεχνολογίας για στρατιωτική χρήση δεν είναι… στραγάλια και δεν μπορεί να τα φτιάξει ο κάθε τυχόντας. Δηλαδή μπορεί, θεωρητικά τουλάχιστον, αφού πρώτα διαθέσει ποταμούς χρήματος και δεκαετίες προσπάθειας προκειμένου να έχει τελικά ένα μέτριο προϊόν που και πάλι δεν θα είναι 100% εγχώριο.
Το έργο αυτό το βλέπουμε στην Τουρκία κάθε μέρα, με την μεγαλύτερη βιομηχανία φασόν και αντιγραφών να αναπτύσσεται δεύτερη μόνο πίσω από την Κίνα, ίσως και την Ινδία. Αυτό για μερικούς είναι θαύμα. Το πρόβλημα όμως είναι το τι συμβαίνει στην πράξη κι όχι στις κάθε λογής καλλιτεχνικές απεικονίσεις και wishful thinking του κάθε στελέχους της κυβέρνησης Ερντογάν που αναμεταδίδεται με ευλάβεια και στην Ελλάδα.
