Το P.100 ήταν ένα πρωτοποριακό σχέδιο του 1942, που υποβλήθηκε από την βρετανική εταιρεία Boulton Paul ως απάντηση στην προδιαγραφή F.6/42 του Υπουργείου Αεροπορίας του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία ζητούσε ένα μονοθέσιο αεροσκάφος για επιθέσεις σε χαμηλό ύψος και σε ρόλους εγγύς υποστήριξης.
Το σχέδιο ήταν πολύ ασυνήθιστο και περιλάμβανε ένα σύστημα πτερυγίων canard μπροστά από τις οπισθοκλινείς πτέρυγες και κινητήρα στο πίσω μέρος της ατράκτου, σε διάταξη ώσης (pusher), το οποίο επέτρεπε στον πιλότο άριστη ορατότητα.
Αυτή η διάταξη του κινητήρα όμως ανάγκασε την εταιρεία να ενσωματώσει μια καινοτόμα μέθοδο διαφυγής, με απόσπαση του κάτω μέρος του ρύγχους, ώστε ο χειριστής να αποφύγει τους έλικες.
Το P.100 θα κινούνταν με έναν κινητήρα Rolls Royce Griffon II που κινούσε δύο αντιπεριστρεφόμενες έλικες, προσφέροντας μέγιστη ταχύτητα 430 κόμβων την ώρα. Το αεροσκάφος θα είχε εκπέτασμα 12,2 μέτρα και μήκος ατράκτου 10,4 μέτρα.
Ο προτεινόμενος οπλισμός ήταν εντυπωσιακός καθώς προβλεπόταν η χρήση τεσσάρων πυροβόλων των 20mm ή δύο των 40mm σε συνδυασμό με δύο 20mm, ή ακόμα και ενός πυροβόλου Vickers των 47mm! Επιπρόσθετα, θα μπορούσε να μεταφέρει οκτώ ρουκέτες RP3 και δύο βόμβες των 500 λιβρών, κάνοντάς το ιδιαίτερα αποδοτικό για εγγύς υποστήριξη.
Τελικά το πρόγραμμα ακυρώθηκε από την RAF, καθώς ο ρόλος για τον οποίο προοριζόταν το P.100 ήδη καλυπτόταν από άλλα αεροσκάφη, όπως τα πολύ ικανά Hawker Typhoon, Tempest και Hurricane, ενώ θεωρήθηκε και πολύ προωθημένο για την εποχή.
Παρόλο που το P.100 δεν έφτασε ποτέ στην παραγωγή, η φόρμα του ενέπνευσε άλλα σχέδια. Για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η British Aerospace σχεδίασε το P1233 SABA (Small Agile Battlefield Aircraft), το οποίο είχε πολλές ομοιότητες με το P.100, το οποίο όμως επίσης δεν προχώρησε.
Αν το P.100 είχε μπει σε παραγωγή, θα είχε παραμείνει σε υπηρεσία μέχρι τον Πόλεμο της Κορέας και πιθανώς μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όπως συνέβη με το αμερικανικό Douglas Skyraider.
