Το βαρύ μαχητικό Arado Ar.440 που υποσκελίστηκε από το Dornier Do.335

Ήδη από το 1942, η τύχη του γερμανικού μαχητικού πολλαπλών ρόλων Ar.240 έδειχνε προδιαγεγραμμένη όπως έχουμε αναλύσει σε διπλό άρθρο στο κοντινό παρελθόν. Πρβλ. www.ptisidiastima.com/arado-ar-240 και www.ptisidiastima.com/arado-ar-240-b. Το Αrado με τα πολλά προβλήματα – και δη κατά τη φάση της προσγείωσης που επέφερε τη συντριβή αρκετών πρωτοτύπων – θα αντικαθίστατο, όπως συζητείτο εκτενώς, από το Μesserschmitt Me.210.

Messerschmitt Me 210: η παταγώδης αποτυχία της γερμανικής βιομηχανίας

Απόφαση επανασχεδιασμού του Ar.240

Η διοίκηση της εταιρείας δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να αποδεχτεί την άδοξη κατάληξη της προσπάθειάς της, γι’αυτό επέμεινε, προβαίνοντας σε ριζικό επανασχεδιασμό του βαρέως μαχητικού της. Το Ar.440 θεωρήθηκε ως ένα εντελώς νέο project, αν και μεταφέρθηκαν σε αυτό τα πιο σημαντικά συστήματα του προγενεστέρου Ar.240, όπως το καινοτόμο αερόφρενο που βρισκόταν στην κατάληξη της ουράς της ατράκτου και άνοιγε σαν ομπρέλα κατά τη βύθιση του αεροσκάφους.

Κινητήρες

Αντί για τους τους DB-603Α ή τους αστεροειδείς αερόψυκτους δεκατετρακύλινδρους BMW 801 TJ (οι τελευταίοι τροφοδοτούσαν το πέμπτο και τελευταίο Arado Ar.240 της σειράς «A») αποφασίστηκαν τώρα οι Daimler-Benz DB-603G με στροβιλοσυμπιεστή που ανέβαζε την ισχύ τους στους 1.900 ίππους κατά την απογείωση. Θα διέθεταν επιπροσθέτως και συσκευή εκχύσεως μονοξειδίου του αζώτου GM-1, η οποία προσέφερε μεγαλύτερη ταχύτητα περί τα 40 με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Οι προηγούμενες έλικες αντικαταστάθηκαν επίσης με νέες VDM, διαμέτρου 3,40 μέτρων.

Να αναφέρουμε συμπληρωματικά πως είχαν επίσης προταθεί και οι DB 627, οι οποίοι αποτελούσαν νεότερη έκδοση των DB 603 με στροβιλοσυμπιεστή δύο ταχυτήτων και ανάλογο σύστημα ψύξεως που αύξανε την ισχύ στους 2.000 ίππους κατά την απογείωση. Η συγκεκριμένη πρόταση δεν είχε εμφανώς θετικό αντίκτυπο, αφού ποτέ δεν υλοποιήθηκε.

Δομή

Η άτρακτος και οι πτέρυγες επανασχεδιάστηκαν, βελτιώνοντας σημαντικά την όλη απόδοση πτήσεως. Οι αισθητές εμφανισιακές διαφορές του νέου μαχητικού, εν συγκρίσει με το Ar.240, ήταν το μακρύτερο διθέσιο κόκπιτ που τοποθετήθηκε σαφώς πιο πίσω από το ρύγχος, όπως και η επιμήκυνση της ουράς. Μετατροπές επιτελέσθηκαν και στο κεντρικό τμήμα της ατράκτου, με αποτέλεσμα τα ατρακτίδια των κινητήρων να επιμηκυνθούν επίσης και να τοποθετηθούν ακόμη πιο έξω από τις βάσεις των πτερύγων.

Οπλισμός και εξοπλισμός

Οι αλλαγές επεκτάθηκαν και στον οπλισμό, ώστε το Ar.440 να ανταποκριθεί επιτυχώς στους βασικούς ρόλους του ως βαρέως μαχητικού και ελαφρού βομβαρδιστικού. Τον επιθετικό οπλισμό αποτελούσαν δύο πυροβόλα MK-108 των 30 χιλιοστών στις βάσεις των πτερύγων και άλλα δύο MG-151 των 20 χιλιοστών στο ρύγχος. Προβλέφθηκε επίσης και η αλλαγή των πυροβόλων MK-108 με τα MK-103, του ίδιου διαμετρήματος, αναλόγως της αποστολής που επρόκειτο να αναλάβει. Προτάθηκε ακόμη και ένα πυροβόλο των 75 χιλιοστών για την προσβολή τεθωρακισμένων στόχων εδάφους.

Για την άμυνά του, διέθετε δύο πυργίσκους εξοπλισμένους με δύο τηλεχειριζόμενα πολυβόλα MG-131 των 13 χιλιοστών, 900 φυσιγγίων, και ενός επιπλέον πυροβόλου MG-151 των 20 χιλιοστών προς το οπίσθιο τμήμα της ατράκτου.

Είχε δυνατότητα μεταφοράς βομβών συνολικού βάρους ενός τόνου, ενώ κάτω από το κεντρικό τμήμα της ατράκτου μπορούσαν να τοποθετηθούν ράγες βομβών ETS 500, μεσαίου διαμετρήματος.

Στην αναγνωριστική του έκδοση, έφερε δύο κάμερες προς τα άκρα των κινητήρων. Διέθετε επίσης τον πιο τεχνολογικά σύγχρονο ασύρματο HF, ραδιοπυξίδα και αναμεταδότη αναγνωρίσεως εχθρικών η φιλίων αεροσκαφών.

Πρωτότυπα και δοκιμαστικές πτήσεις

Το πρώτο πρωτότυπο ονομάστηκε Ar.440A-01 και οι πρώτες πτήσεις ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1942. Τα αποτελέσματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά, αφού εξαλείφθηκαν όλα τα σοβαρά προβλήματα του προγενεστέρου Ar.240. Τρία επιπλέον A-0 κατασκευάστηκαν και εντάχθηκαν στο πρόγραμμα δοκιμών μεταξύ Νοεμβρίου του ιδίου έτους και Ιανουαρίου του 1943.

Το A-04 δοκιμάστηκε προσωπικά από τον άσσο της Luftwaffe, Werner Thierfelder, ο οποίος εξέφρασε την ικανοποιήσή του από το αποτέλεσμα. Η σταθερότητα βελτιώθηκε, όπως και ο χειρισμός του είτε στο έδαφος είτε στον αέρα.

Παρά όμως τη γενική θετική αξιολόγηση από τις δοκιμές που έλαβαν χώρα στο αεροδρόμιο του Rechlin-Lärz (κάπου 100 χιλιόμετρα μακρυά από το Βερολίνο), το τεχνικό επιτελείο του Υπουργείου Αεροπορίας του Ράϊχ αρνήθηκε να δώσει την επίσημη άδεια της μαζικής παραγωγής του εξελιγμένου μαχητικού.

Το συγκεκριμένο ζήτημα πάντως τέθηκε εκ νέου επί τάπητος 18 μήνες αργότερα, διότι το επέβαλαν οι ανάγκες επιστρατεύσεως οποιουδήποτε μέσου που θα μπορούσε να αναχαιτίσει τη νικηφόρα και ταχεία προέλαση των συμμαχικών δυνάμεων. Τότε όμως ήταν που εμφανίσθηκε το πολλά υποσχόμενο Dornier Do.335, οπότε το Ar.440 πέρασε οριστικά στη λήθη της ιστορίας. Συν τοις άλλοις, η ανάγκη κατασκευής και παραγωγής εμβολοφόρων αεροσκαφών είχε πλέον παρέλθει, αφού η έμφαση είχε πλέον περάσει στην κατασκευή νέων με Jet κινητήρες.

Τεχνικά χαρακτηριστικά