Έναν περίπου αιώνα μετά την καταστροφική μάχη του Ματζικέρτ, ο βυζαντινός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό κυκλώνεται σε ενέδρα του στρατού του σελτζουκικού Σουλτανάτου του Ρουμ. Αν η ήττα στο Ματζικέρτ άνοιξε την πύλη της Μικράς Ασίας για τους Σελτζούκους, η ήττα στο Μυριοκέφαλο τη γκρέμισε, αφήνοντάς την αυτοκρατορία έκθετη στις διαθέσεις των φύλων από την Ανατολή, που πλέον εισέβαλαν και εγκαθίσταντο ανενόχλητα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 26 Αυγούστου 1071: Μάχη του Ματζικέρτ, η δύση της Βυζαντινής Ανατολής
Ο αυτοκράτορας Μανουήλ ο Α΄ είχε αποφασίσει να φράξει τη τουρκική επεκτατικότητα και το έκανε με τον τρόπο που μόνον ένας Ρωμαίος ηγεμόνας ήξερε: συστηματικά και με όπλο πρώτα τη διπλωματία και τις τιμές ενώ ετοίμαζε τη στρατιωτική απάντηση. Μετά από μια σειρά πολέμων, οι δύο πλευρές έφτασαν το 1158 σε συνεννόηση. Οι τουρκικές επιδρομές σταμάτησαν και ο σουλτάνος αναγνώρισε μια μορφή υποτέλειας που όφειλε στον αυτοκράτορα. Η φαινομενική ηρεμία μεταξύ επέτρεψε και στους δύο να προετοιμαστούν για την επόμενη σύγκρουση, ενώ έκλειναν λογαριασμούς στο εσωτερικό καταβάλλοντας αντιπάλους και εξασφαλίζοντας την εξουσία τους.
Όταν ο Σελτζούκος ηγεμόνας Κιλίτζ Ασλάν αρνήθηκε να παραδώσει περιοχές που απέσπασε από το επίσης τουρκικό φύλο των Δανισμενδίδων, ο πόλεμος ξέσπασε και πάλι. Ο Μανουήλ συγκέντρωσε έναν εντυπωσιακό στρατό 30-40.000 ανδρών και βάδισε στα ανατολικά χωρίζοντας τον σε δύο τμήματα. Ο στρατός πέρασε στα εδάφη που ήλεγχε το σουλτανάτο του Ρουμ μέσα από στενωπούς και πυκνά δάση και έπεσε σε διαδοχικές ενέδρες υφιστάμενος μεγάλη φθορά. Στις 17 Σεπτεμβρίου, το κύριο σώμα κυκλώθηκε σε ένα τέτοιο πέρασμα στο Μυριοκέφαλο, κοντά στη λίμνη Κάραλλη (σημερινή Beyşehir) της Φρυγίας, με τους Τούρκους να βάλλουν εναντίον του βέλη, ακόντια και βράχους από ψηλά.
Η συνέχεια στο Military History
