Οι Οθωμανοί τσακίζουν τις ενωμένες δυνάμεις της Πολωνο-Λιθουανικής Συνομοσπονδίας και των Μολδαβών αταμάνων, κοντά στον ποταμό Προύθο.
Τον 15ο αιώνα, η Οθωμανική αυτοκρατορία υπό τη διοίκηση ισχυρών σουλτάνων και αξιωματούχων, είχε παγιώσει πλέον την παρουσία της στα δύσκολα εδάφη της Βαλκανικής χερσονήσου και πλέον εξαπέλυε επιδρομές πέραν του Δουνάβεως προετοιμάζοντας το έδαφος για νέες εισβολές στην κεντρική Ευρώπη. Οι επιδρομές αυτές των Οθωμανών στα εδάφη της Πολωνο-Λιθουανικής Συνομοσπονδίας, πυροδότησαν εκδικητικές λεηλασίες από Κοζάκους και Τατάρους.
Διαισθανόμενη τον επερχόμενο πόλεμο, η Πολωνο-Λιθουανική Συνομοσπονδία αποφάσισε να αντιδράσει, βοηθώντας τους αταμάνους (τοπικούς αρχηγούς φυλών) της Μολδαβίας. Η Συνομοσπονδία είχε συγκροτηθεί 50 περίπου χρόνια πριν (με την Ένωση του Λιουμπλίν), με την ισότιμη ένωση του δουκάτου της Λιθουανίας με το βασίλειο της Πολωνίας, κράτη που βρίσκονταν σε άγαστη συνεργασία και αλληλοβοήθεια ήδη από τα τέλη του 14ου αιώνα, δημιουργώντας την ισχυρότερη επικράτεια της ανατολικής Ευρώπης. Ωστόσο, η Συνομοσπονδία μην συμφωνώντας σε ανώτατο επίπεδο για το πραγματικό μέγεθος της απειλής, παρείχε στοιχειώδη μόνο μέσα στους αταμάνους, οπότε πολλοί αδιαφόρησαν και αποφάσισαν να μην εκτεθούν έναντι των Οθωμανών, με τόσα λίγα ανταλλάγματα.
Ο 70χρονος τότε αρχηγός του στρατού, Πολωνός Στανισλάβ Ζολτιέβσκυ, οδήγησε τελικά λιγότερους από 10.000 άνδρες κατά των υπερδιπλάσιων Οθωμανών. Λόγω διαφωνιών ο στρατηγός διοικούσε στην ουσία έναν συνασπισμό μικρών στρατών, καθένας από τους οποίους ήταν πιστός πρώτιστα στους αρχηγούς του. Ο ίδιος μπορούσε να υπολογίζει σε 2.000 περίπου πεζούς και 1.600 Κοζάκους ιππείς, ενώ το υπόλοιπο στράτευμα ήταν προσωπικές φρουρές ευγενών και συντάγματα ατάκτων.
Η συνέχεια στο Military History
