Ξεκινά η μάχη του Πελελίου στον Ειρηνικό ωκεανό κατά τον Β’ Παγκόσμιο. Μέρος της μεγαλύτερης επιχείρησης “Forager”, η αμερικανική απόβαση είχε σκοπό την κατάληψη του κοραλιογενούς νησιού και του μικρού αεροδρομίου του. Την επιχείρηση ανέλαβαν η 1η Μεραρχία Πεζοναυτών και η 81η Μεραρχία Πεζικού (συνολικά 47.500 άνδρες).
Με την εκστρατεία στις Μαριάννες να εξελίσσεται ικανοποιητικά για τους Αμερικανούς, εμφανίστηκε ένα σημαντικό δίλημμα στρατηγικής. Οι αμερικανικές δυνάμεις, στόλος και στρατός, είχαν ξεκάθαρα την πρωτοβουλία των κινήσεων, καταβάλλοντας ή παρακάμπτοντας νησιωτικές ιαπωνικές φρουρές. Ενώ η αεροπορία ήταν ήδη σε εμβέλεια βομβαρδισμού των μητροπολιτικών νησιών της Ιαπωνίας.
Το δίλημμα που παρουσιάστηκε ήταν είτε να ολοκληρώσουν την κατάληψη των Φιλιππινών, περνώντας στη συνέχεια στην απόβαση στην Οκινάουα και από εκεί στα μεγάλα ιαπωνικά νησιά, άποψη που υποστήριζε ο στρατηγός ΜακΆρθουρ, ή σε μια πιο τολμηρή κίνηση, να παρακάμψουν τις υπόλοιπες Φιλιππίνες και να επιτεθούν στην Οκινάουα και στην Ταϊβάν θέτοντας άμεσα τα μητροπολιτικά νησιά της Ιαπωνίας σε κίνδυνο. Αυτή την πρόταση υποστήριζε το Ναυτικό με τον ναύαρχο Νίμιτς. Και οι δύο όμως περιελάμβαναν την κατάληψη του Πελελίου που βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο.
Ο πρόεδρος Ρούζβελτ πέταξε στην περιοχή για να συνομιλήσει απευθείας με τους πρωταγωνιστές των επιτελείων και αφού τους άκουσε, προέκρινε την πρόταση Μακάρθουρ. Το Πελελίου χαρακτηριζόταν το απώτατο και πλέον απόμακρο πεδίο μάχης στο οποίο πολέμησαν ποτέ οι αμερικανικές δυνάμεις. Η φρουρά του αποτελείτο από 11.000 περίπου ιάπωνες, τμήμα της 14ης Μεραρχίας, περιλαμβανομένων και υποχρεωτικά στρατολογηθέντων “εθελοντών” Κορεατών εργατών.
Η συνέχεια στο Military History
