Ο ενωμένος βυζαντινός και γεωργιανός στρατός νικά τους Σελτζούκους στο Καπετρόν ή Σκούταρι (σημερινό Χασάνκαλε στη Βορειοανατολική Τουρκία, το αρχαίο ελληνικό Φασιανοί). Η νίκη των Βυζαντινών, ήρθε ως απάντηση της επίθεσης του Σελτζούκου Ιμπραήμ Ινάλ, που εξαπέλυσε μια δύναμη 100.000 ανδρών εναντίον της βυζαντινής Αρμενίας, ημιαυτόνομο τότε βασίλειο με ιδιαίτερες σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη.
Η επιδρομή του Ινάλ ερχόταν ως τιμωρητική εκστρατεία στην καταστροφή μιας δύναμης 20.000 ανδρών του το προηγούμενο έτος. Οι Βυζαντινοί όμως ήταν σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση. Οι θεματικοί στρατοί είχαν διαλυθεί στο πλαίσιο αναδιοργάνωσης και οι τοπικοί διοικητές είχαν απομείνει με ελάχιστα τακτικά στρατεύματα, λόγω της συγκέντρωσης του αυτοκρατορικού στρατού στα Βαλκάνια, για να καταστείλουν την στάση του στρατηγού Λέοντος Τορνικίου.
Ακόμη, οι διοικητές της περιοχής, στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος και πατρίκιος Ααρόν διαφωνούσαν για την στρατηγική που έπρεπε να ακολουθήσουν. Ο πρώτος ευνοούσε ένα δυναμικό, προληπτικό χτύπημα ενώ ο δεύτερος προτιμούσε μια προσεκτική, επιβραδυντική τακτική μέχρι την άφιξη ενισχύσεων. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Μονομάχος προέκρινε τη δεύτερη, δίνοντας στους Τούρκους το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας κινήσεων και επιτρέποντάς τους να καταστρέψουν τη σημαντική εμπορικά πόλη του Άρτζε.
Η συνέχεια στο Military History
