Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης
Μα γιατί δεν γράφεται κάτι για το Oruc Reis; Είναι η ερώτηση πολλών από τους αναγνώστες μας οι οποίοι παρακολουθούν με αγωνία στα δελτία ειδήσεων την πορεία του και αγανακτούν. Μα έχουμε γράψει και δεν έχει αλλάξει κάτι ιδιαίτερα.
Όπως επίσης έχουμε γράψει ότι η αγανάκτηση είναι κακός σύμβουλος.
Το Oruc Reis βρίσκεται σε διεθνή ύδατα. Έχει δικαίωμα να βρίσκεται εκεί; Ναι. Όπως ακριβώς έχει δικαίωμα ο οποιοσδήποτε από εμάς, και από τους Τούρκους και τους Κονγκολέζους.
Παραβιάζει την AOZ μας. Όχι, γιατί η Ελλάδα δεν έχει ΑΟΖ στην περιοχή. Λίγο πιο δυτικά που πρόσφατα απέκτησε ΑΟΖ κατόπιν της συμφωνίας με την Αίγυπτο, οι Τούρκοι δεν μπήκαν. Όπως επίσης δεν παραβίασαν και τα οικόπεδα που έχει παραχωρήσει η Κύπρος προς εκμετάλλευση. Κάποιος μπορεί να υποθέσει ότι είτε σέβεται αυτές τις ρυθμίσεις ή πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν τόσο πολύ προκλητικό που θα της προκαλούσε περισσότερα προβλήματα από κέρδη.
Παραβιάζει την υφαλοκρηπίδα μας. Τεχνικά, αν δεν ακουμπάει τον βυθό δεν παραβιάζει. Επίσης η δική τους υφαλοκρηπίδα επικαλύπτεται με τη δική μας. Που σημαίνει ότι πρέπει να γίνει οριοθέτηση. Το πως γίνεται αυτή ή το πως είναι το σωστό δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί από οποιονδήποτε. Ακόμα και στα δικαστήρια που αποφασίζουν αυτές τις οριοθετήσεις οι αποφάσεις δεν είναι ομόφωνες, συνεπώς αν ο ταξιτζής σας πει ότι ξέρει που είναι ή που πρέπει να είναι τα όρια της υφαλοκρηπίδας… μάλλον θα πρέπει να χαμογελάσετε με συγκατάβαση.
Αν κάποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τη διαδικασία και έχει διαθέσιμο χρόνο, ας κοιτάξει αυτό το βιβλίο.
Τότε, αν οι Τούρκοι δεν κάνουν τίποτα, γιατί λέμε ότι προκαλούν; Η πρόκληση έγκειται στο γεγονός ότι σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει οριοθέτηση, όπως στην περίπτωση μας, οι δύο πλευρές πρέπει να διαπραγματευτούν καλή τη πίστη (in good faith) και να απέχουν από έρευνες.
Προφανώς οι Τουρκικές κινήσεις είναι προκλητικές, αλλά είναι τόσο πολύ καλά σχεδιασμένες ώστε να προκαλούν αρκετά αλλά να μη δικαιολογούν ριζικά αντίμετρα. Ναι είναι πρόκληση, αλλά τέτοια που δεν δικαιολογεί άσκηση βίας εκ μέρους μας. Υπάρχει η αρχή της αναλογικότητας της βίας. Κάποιος μπορεί να έρθει έξω από το σπίτι μας και να βρίζει να προσβάλει, να βανδαλίζει. Αν εμείς βγούμε και τον γαζώσουμε με ένα πολυβόλο, μπορεί να νιώσουμε καλύτερα αλλά θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον νόμο και θα χάσουμε το δίκιο μας…
Αν όμως παραβιάσει τα χωρικά ύδατα ή την ΑΟΖ, τότε είναι μια διαφορετική ιστορία. Τότε η Ελλάδα θα έχει περισσότερες επιλογές, αλλά και πάλι θα πρέπει να τις ζυγίσει καλά.
Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν τα ύδατα μας. Προφανώς, σε αυτή την περίπτωση δεν το κάνουν. Το κάνουν όμως τα αλιευτικά τους.
Υπάρχει μία άποψη που λέει ότι πρέπει να τους βουλιάξουμε γιατί είναι προκλητικοί. Να υποθέσουμε ότι και στην προσωπική τους ζωή βγάζουν τα μαχαίρια και τα πιστόλια απέναντι σε όσους είναι προκλητικοί;
Η Τουρκία έχει την κουλτούρα και τα όπλα για να κάνει την περιοχή far west. Εμείς έχουμε κάποιο συμφέρον να παίξουμε το παιχνίδι της; Αν έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως είμαστε σε τροχιά σύγκρουσης η οποία είναι αναπόφευκτη, τότε τουλάχιστον μπορούμε να παίξουμε με το χρονόμετρο; Αν οι ομάδες μας το κάνουν με επιτυχία, θα ήταν λάθος να το κάνει και η κυβέρνηση;
Αν κάνουμε τώρα το κορόιδο, δεν θα είναι περισσότερες οι πιθανότητες επιτυχίας μας του χρόνου τέτοια εποχή; Που θα έχουμε τα Rafale, και τορπίλες, και τα Mirage επιχειρησιακά, και τους πυραύλους επαναπιστοποιημένους, και τα kiowa επιχειρησιακά, και Μ1117 και…
Ποιος βιάζεται; Μήπως ο αντίπαλος που κινδυνεύει σε μερικούς μήνες να χάσει τις πλάτες του Τραμπ; Που η οικονομία του βουλιάζει; Που το Κογκρέσο δεν του εξάγει όπλα εδώ και δύο χρόνια; που δεν του εκπαιδεύουν οι ΗΠΑ πιλότους; που μέχρι και η Γερμανία του κάνει εμπάργκο όπλων; που έχει και την επιδημία του Κορωνοϊού; που έχει τους Γκιουλενιστές και τους Κούρδους μέσα στο σπίτι του και είναι έτοιμοι να του πάρουν το κεφάλι στην πρώτη ευκαιρία; Γιατί να του κάνουμε τη χάρη;
Εμείς σε αντίθεση, έχουμε επιπλέον των νέων εξοπλισμών, κάποια δις από την ΕΕ να έρχονται, και ήδη δανειζόμαστε με λιγότερο από 1% στο δεκαετές ομόλογο. Τι είναι πιο έξυπνο; Να ακολουθήσουμε το ένστικτο της αγανάκτησης που τροφοδοτούν κάποια μέσα γιατί παραβιάστηκαν κάποια δυνητικά δικαιώματα μας και να το ρισκάρουμε ή να παίξουμε μυαλομένα και να κερδίσουμε;
Οι κόκκινες γραμμές, πορτοκαλί, πράσινες, πολύχρωμες κτλ είναι ιστορίες να συζητάμε μεταξύ μας. Ούτε στους χάρτες υπάρχουν, ούτε στο διεθνές δίκαιο, οπότε καλό είναι να περιορίζονται στις κινηματογραφικές ταινίες. Από τη κυβέρνηση έχουμε την απαίτηση να προστατεύει το εθνικό συμφέρον και να υπερασπίζεται τα σύνορα, εναέρια, θαλάσσια και χερσαία.
Ψυχραιμία, και καθαρό μυαλό. Οι ένοπλες δυνάμεις είναι εκεί που πρέπει να είναι και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αν εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε την πίεση και το βομβαρδισμό από πληροφορίες, τότε ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και τα social media, να κάνουμε έναν περίπατο, να διαβάσουμε ένα βιβλίο.
