Αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι υπέρ της συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία και την επιβολή οικονομικών κυρώσεων εις βάρος της Τεχεράνης. Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι αυτής της απόφασης;
Σύμφωνα με το BBC, τρεις μπορεί να είναι οι βασικοί λόγοι αυτής της απόφασης.
- Ο Ντόναλντ Τραμπ επιθυμεί πιθανότατα να αποστασιοποιηθεί πλήρως από τη προσεγγιστική προς το Ιράν διπλωματία που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρεί κάτι τέτοιο, δεδομένου πως η τωρινή κυβέρνηση (μεταξύ άλλων), αποχώρησε από τη κλιματική συμφωνία των Παρισίων, την εμπορική συμφωνία Trans-Pacific Partnership και ακολούθησε εντελώς διαφορετική πολιτική στο θέμα της μετανάστευσης.
- Ενδέχεται να έχει συμφωνήσει να ακολουθήσει τη σκληρή γραμμή του Ισραήλ στο θέμα των πυρηνικών του Ιράν, δεδομένου πως ο πρωθυπουργός Μπ. Νετανιάχου, κατηγορεί ευθέως το Ιράν για καταπάτηση της όποια συμφωνίας υπήρχε μέχρι σήμερα. Ο Ντ. Τραμπ έχει μάλιστα επικαλεστεί τα στοιχεία που έχει παρουσιάσει το Νετανιάχου σχετικά με τις παράνομες πυρηνικές δραστηριότητες της Τεχεράνης.
- Οι αλλαγές προσώπων στο στενό κύκλο του Αμερικανού προέδρου, φαίνεται πως έχουν παίξει κάποιο ρόλο. Θυμίζουμε πως πρόσφατα, ο πρώην ΥΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον (ισχυρός υποστηρικτής της Συμφωνίας), “απολύθηκε” μέσω ενός tweet, για να αντικατασταθεί από τον “σκληροπυρηνικό” Μάικ Πομπέο. Την ίδια τύχη είχε και ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Χέρμπερντ Μακ Μάστερ, ενώ ο μοναδικός που έχει “επιβιώσει” είναι ο νυν υπουργός άμυνας Τζέιμς Μάτις, με την επιρροή του ωστόσο να συρρικνώνεται.
Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία δε σημαίνει την αυτόματη κατάρρευσή της, δεδομένου πως υποστηρίζεται από πέντε χώρες (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Κίνα, Γερμανία και Ρωσία). Αν ωστόσο οι εναπομείνασες χώρες δεν μπορέσουν να κρατήσουν μια κοινή γραμμή και πορεία, δεν θα υπάρχει κανένα εμπόδιο για τη Τεχεράνη να βγάλει από το “σκώρο” της μηχανές φυγοκέντρισης και να ξεκινήσει εκ νέου να παράγει εμπλουτισμένο ουράνιο.
Το καλύτερο μαχητικό συνοδείας βομβαρδιστικών ναι, αλλά ο τίτλος του καλύτερου καταδιωκτικού ανήκει βάσει επιδόσεων στο Spitfire. Η τεράστια εμβέλεια του P-51 και η απόδωση του κινητήρα των τριών βαθμίδων υπερσυμπίεσης στα μεγάλα ύψη το κάνουν ξεχωριστό, αλλά του προσθέτουν και βάρος σε σύγκριση με τα ευέλικτα Spitfire, Bf-109 και Yak-1/9/3.
Ήταν το μόνο συμμαχικό μαχητικό που μπορούσε να συνοδεύσει τα βομβαρδιστικά μέχρι βαθιά μέσα στη Γερμανία, λόγω της εξαιρετικής ακτίνας δράσης του. Μείωσε κατά πολύ τις απώλειες των βομβαρδιστικών και έκανε τους βομβαρδισμούς εφικτούς και κατά την ημέρα, με σημαντική αύξηση της (χαμηλής τότε) ακρίβειας. Συνέβαλε έτσι ουσιωδώς στην καταστροφή της βιομηχανικής βάσης της Γερμανίας και στην συνεπακόλουθης μείωση της μαχητικής ικανότητάς της.
Ταλαιπώρησε άσχημα την Luftwaffe μέσα στην έδρα της, καταστρέφοντας αεροπλάνα της και στον αέρα και στο έδαφος. Στην ουσία την καθήλωσε στην “περιοχή” της από το 1943 και μετά που απέκτησε σημαντικούς αριθμούς. Σα να την έπαιζε μονότερμα. Tο Spitfire ήταν το αναχαιτιστικό-θρύλος για την αμυντική φάση των Συμμάχων και αυτό το μαχητικό-θρύλος για την επιθετική φάση.
Μόλις μπήκε ο μαγικός κινητήρας Μέρλιν μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά.
Είμαι σίγουρος ότι όπως όλα τα αεροσκάφη, έτσι και το Mustang, είχε τα δικά του μηχανολογικά και σχεδιαστικά προβλήματα. Πάντα κάτι υπάρχει που θα χαλάσει πρώτο ή πιο συχνά. Ποιο ήταν αυτό; Ποια ήταν τα αδύναμα σημεία του; Κάποια αεροσκάφη, πχ, ήταν επιρρεπή σε flat spin (ονόματα δεν λέμε).