Η ίδια η συντήρηση των τάφρων ήταν επίπονη και συχνή. Απαιτούνταν επισκευές των σημείων που είχαν καταστραφεί από οβίδες πυροβολικού, αφαίρεση των λιμναζόντων υδάτων, δημιουργία νέων αποχωρητηρίων και μεταφορά προμηθειών. Εξαιρούνταν από αυτές οι τραυματιοφορείς, οι ελεύθεροι σκοπευτές και οι πολυβολητές. Κατά τη διάρκεια των συντόμων περιόδων αναπαύσεως, οι στρατιώτες είχαν το ελεύθερο να κοιμηθούν, να διαβάσουν ή να γράψουν γράμματα, προτού τους ανατεθεί κάποια νέα άλλη εργασία.
Οι φρικτές συνθήκες διαβιώσεως
Η ζωή στα χαρακώματα αποτελούσε έναν αληθινό εφιάλτη, πέραν της σκληρότητας της μάχης. Οι δυνάμεις της φύσεως δεν ήταν μικρότερη απειλή από τον αντίπαλο στρατό, καθώς οι έντονες βροχοπτώσεις έριχναν τα τοιχώματα και πλημμύριζαν το χώρο, κάνοντας τις τάφρους αδιάβατες. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου στρατιώτες παγιδεύονταν στην παχιά βαθιά λάσπη και ανίκανοι να απεγκλωβιστούν, πνίγονταν. Τα τουφέκια μπλόκαραν, ενώ οι ίδιοι οι άνδρες κινδύνευαν να γίνουν θύματα των «ποδιών της τάφρου». Αυτή η ασθένεια ήταν το αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να αφαιρέσουν τις βρεγμένες μπότες και κάλτσες, αν οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, μένοντας έτσι μουλιασμένοι από μερικές ώρες ή ακόμη και ημέρες ολόκληρες (παρόμοιο πρόβλημα προκαλείτο και από τα κρυοπαγήματα). Σε ακραίες περιπτώσεις, θα εμφανιζόταν γάγγραινα και θα έπρεπε να ακρωτηριαστούν τα δάχτυλα ή ακόμα και ολόκληρο το πόδι.
Από την άλλη, οι ραγδαίες βροχοπτώσεις καθαυτές δεν ήταν αρκετές για να ξεπλύνουν την οσμή σάρκας σε αποσύνθεση, καθώς το χώμα που ήταν θαμμένοι νεκροί στρατιώτες υποχωρούσε. Τέτοιες ανθυγιεινές συνθήκες συνέβαλαν στην εξάπλωση σοβαροτάτων ασθενειών, ενώ προσήλκυσαν και αρουραίους που τρέφονταν από πτώματα και πολλαπλασιάζονταν ταχύτατα. Οι άνδρες υπέφεραν επίσης από τις ψείρες του κεφαλιού και του σώματος, τα ακάρεα, τη ψώρα, καθώς και τεράστια σμήνη μυγών.
Σε αυτά όλα ερχόταν να προστεθεί και ο διαπεραστικός ήχος δεκάδων ανά λεπτό οβίδων του εχθρικού πυροβολικού, οι οποίες μπορούσαν να καταλήξουν μέσα στις τάφρους σκορπίζοντας στον αέρα κομμάτια σαρκός συστρατιωτών. Απειροελάχιστοι μπορούσαν να παραμείνουν σχετικώς ήρεμοι κάτω από τέτοιες συνθήκες, γι’αυτό πάμπολλοι υπέφεραν από μετατραυματικό στρες.
Διεξαγωγή περιπολιών ή επιδρομών
Όπως προαναφέρθηκε, περιπολίες και επιδρομές λάμβαναν χώρα στο σκότος. Μικρές ομάδες ανέβαιναν επάνω από τις τάφρους και εισέρχονταν στη νεκρή ζώνη ερπόμενοι με αγκώνες και γόνατα προς τα εχθρικά χαρακώματα, ανάμεσα από πυκνά συρματοπλέγματα. Βασικός στόχος τους ήταν η συλλογή πληροφοριών ή η ανίχνευση δραστηριοτήτων πριν από κάποια επίθεση.
Η συνέχεια στο Military History
