Από το ιστορικό αρχείο της ΠΤΗΣΗΣ
Αν και δεν μπορεί να συναγωνιστεί άλλα αεροσκάφη στην αισθητική και στην αεροδυναμική, το Vought A-7 Corsair II δεν παύει να είναι ένα αεροσκάφος σίγουρο και αποτελεσματικό. Σε πολλές περιπτώσεις το A-7 έδειξε ότι μπορεί να επιτεθεί σε στόχους με εξαιρετική ακρίβεια, αποδείχνοντας έτσι ότι πολλές φορές, η αξία δεν εξαρτάται από την εξωτερική εμφάνιση.
Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η Vought άρχισε τη σχεδίαση του A-7, η ομάδα των μηχανικών, υπό την επίβλεψη του J. Russell Clark, χρησιμοποίησε τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις για να κατασκευάσει ένα αεροσκάφος δίωξης-βομβαρδισμού (ΔΒ) με σύστημα ελέγχου βολής και σύστημα πλοήγησης, των οποίων η ακρίβεια ήταν πρωτόγνωρη.
Το αεροσκάφος αυτό δεν ήταν υπερηχητικό και η αισθητική του ήταν λίγο περίεργη. Την εποχή εκείνη όμως, οι Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνονταν κατά χιλιάδες στο Βιετνάμ, και το A-7 ήταν το μόνο αεροσκάφος του οποίου η σχεδίαση είχε λάβει υπ΄όψη της τα μαθήματα του πολέμου στη Νότιο-ανατολική Ασία.
Μπορούσε να μεταφέρει ένα μεγάλο φορτίο, να παραμείνει πάνω από το στόχο για μεγάλο χρονικό διάστημα και να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα Βορειο-βιετναμικά MiG και τους αντιαεροπορικούς πυραύλους.
Το A-7A Corsair II (Αρ. M. 152580) πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στα χέρια του δοκιμαστή πιλότου John W. Konrad στις 27 Σεπτεμβρίου 1965 πάνω από το Ντάλας και τις δοκιμές σε αεροπλανοφόρο πάνω στο USS America (CVA-66) στις 15 Νοεμβρίου 1966 στα χέρια του πλωτάρχη Fred Hueber.
Τίποτα δεν έδειχνε εκείνη την εποχή ότι αυτό το αεροσκάφος, που δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερα εντυπωσιακό, θα παρέμενε στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Όλοι όσοι έχουν πετάξει με το A-7, έχουν εκτιμήσει τη σιγουριά και τη δυνατή κατασκευή του και το αεροσκάφος έχει κερδίσει το σεβασμό των πιλότων του. Οι θιασώτες του A-7, αν και αναγνωρίζουν ότι το ξεκίνημα της ζωής του αεροσκάφους δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό, εκτιμούν ότι τα τωρινά σχέδια για την αντικατάστασή του είναι πρόωρα.
Εξαιρετική ακρίβεια
Στην USAF, το A-7 χαίρει πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης ανάμεσα στους πιλότους και μηχανικούς απ_ όσο είναι γενικά παραδεκτό. Αυτοί που πετούσαν παλιότερα με πιο γρήγορα αεροσκάφη, όπως το Republic F-105 Thunderchief ή το F-100 Super Sabre έμεναν έκπληκτοι όταν άρχιζαν τη μετεκπαίδευση σε A-7. Αυτό το υποηχητικό αεροσκάφος ήταν χοντρό και είχε πολύ κοντή μύτη. O ίδιος ο Sol Love, διευθυντής του προγράμματος του A-7 δεχόταν άλλωστε, ότι του έλειπε η χάρη.
Αλλά οι εντυπώσεις των χειριστών άλλαζαν όταν συνειδητοποιούσαν ότι το αεροσκάφος αυτό μπορούσε να εκτελέσει μια αποστολή βομβαρδισμού κάτω από συνθήκες πρωτόγνωρες. H ακρίβεια πλοήγησης και βομβαρδισμού γινόταν με την τελειότερη, για την εποχή, τεχνολογία. Το A-7D, και το ανάλογο μοντέλο του ναυτικού A-7E, ήταν τα πρώτα αεροσκάφη με τέτοιες ικανότητες. Το NWDS (Navigation and Weapons Delivery System-Σύστημα πλοήγησης και άφεσης οπλισμού) που διέθετε το A-7D, επέτρεπε την άφεση φορτίου βομβών 9070kg πάνω στο στόχο.
Το αεροσκάφος διέθετε επίσης ένα περιστροφικό πυροβόλο General Electric M61A1 Vulcan των 20 χιλ. με 1032 βλήματα. Το A-7D εμφανίστηκε εξαιρετικά αξιόπιστο και εύκολο στη συντήρηση. Ήταν σχεδιασμένο για συντήρηση από το έδαφος χωρίς τη χρήση κλιμάκων και ικριωμάτων. Στα πρώτα μοντέλα, ο κινητήρας ήταν ο Pratt & Whitney TF-30-P-2, ενώ στα μετέπειτα μοντέλα αντικαταστάθηκε από τον Alisson TF-41-A1/A2, έναν αμερικανικής κατασκευής Rolls Royce Sprey, ο οποίος διέθετε μεγαλύτερη ώση και αξιοπιστία.
Corsair στο Βιετνάμ
Τα πρώτα A-7D που έφτασαν στο θέατρο επιχειρήσεων της Νότιο-ανατολικής Ασίας τον Οκτώβριο του 1972, ανήκαν στη 354η Πτέρυγα Τακτικών Μαχητικών και εγκαταστάθηκαν στη βάση Κοράτ. Αυτή η έκδοση του Κορσαίρ αποδείχθηκε ελεύθερη από κάθε
παιδική αρρώστια: σχεδιασμένο έτσι ώστε οι μηχανικοί να μπορούν να δουλεύουν χωρίς σκάλα, μπορούσε να εξυπηρετηθεί μεταξύ δύο αποστολών σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Τα A-7D της 354TFW ανέλαβαν τις αποστολές διάσωσης, στις οποίες οι Αμερικανοί είχαν δώσει το κωδικό όνομα Sandy. Παίρνοντας τη θέση των Douglas A-1E Skyraider, συνόδευαν τα ελικόπτερα διάσωσης Sikorsky HH-53C πάνω από το εχθρικό έδαφος. Κατά το ίδιο διάστημα, μια άλλη μονάδα με A-7D, το 3ο Σμήνος Τακτικών Μαχητικών, με διοικητή τον αντισμήναρχο Έντουαρντ Σκόουρον έφτασε στο Βιετνάμ και χρησιμοποιήθηκε κι αυτό σε υποστήριξη των αποστολών Σάντι.
Τα A-7E του ναυτικού και τα A-7D της αεροπορίας πήραν όμως μέρος και σε αποστολές βομβαρδισμού πάνω από το Βόρειο Βιετνάμ, στα πλαίσια της επιχείρησης Λάινμπεϊκερ II, από τις 18 ως τις 29 Δεκεμβρίου 1972. Και όταν το Μάιο του 1975, οι ένοπλες δυνάμεις της Καμπότζης κατέλαβαν το φορτηγό πλοίο SS Mayaguez, τα A-7, πήραν μέρος στην επιχείρηση διάσωσης του πλοίου και του πληρώματός του.
Το A-7E του αμερικανικού ναυτικού, εφοδιασμένο με το πυροβόλο, το σύστημα πλοήγησης και άφεσης οπλισμού και τον κινητήρα του A-7D, πραγματοποίησε την πρώτη του επιχειρησιακή αποστολή στις 26 ΜαΪου 1970, όταν ο υποσμηναγός Ντέιβ Λίχτμαν του σμήνους VA-146 Μπλε Διαμάντια, απονηώθηκε από το αεροπλανοφόρο USS Αμέρικα για να βομβαρδίσει μια μονάδα πυροβολικού των Βιετκόνκ.
Σαν σήμερα το 1975: H παραλαβή των A-7H από την Πολεμική Αεροπορία
Οι εκδόσεις A-7A, A-7B και A-7E παρέμειναν στη Νοτιο-ανατολική Ασία μέχρι το τέλος της σύρραξης, και το A-7B παρέμεινε σε υπήρεσία με την Naval Air Reserve Force μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ‘80.
Δύο ακόμα μονάδες της αεροπορίας με A-7 επρόκειτο όμως να διακριθούν τον Οκτώβριο του 1977. H 355η και η 23η Πτέρυγα τακτικών μαχητικών σάρωσαν όλα τα βραβεία στο διαγωνισμό τακτικού βομβαρδισμού που έγινε στο Λόσιμουθ της Αγγλίας, ενάντια στα Τζάγκουαρ που μόλις είχαν μπει σε υπηρεσία στη RAF.
To 1977 πάντα, η αεροπορία άρχισε να εφοδιάζει τα A-7D με αυτόματα πτερύγια ελιγμών, αυξάνοντας τις επιδόσεις και την ευελιξία των αεροσκαφών, και τους επέτρεπαν μεγαλύτερες γωνίες προσβολής χωρίς να κινδυνεύουν να πέσουν σε απώλεια στήριξης. Τοποθετήθηκε επίσης και η συσκευή λέιζερ Πέιβ Πένι σε ένα μικρό ατρακτίδιο κάτω από την εισαγωγή, η οποία προβάλλει στο HUD το στόχο και επιτρέπει τη χρήση _έξυπνων_ βομβών.
Τα A-7E που βρίσκονται στις μονάδες του ναυτικού αυτήν τη στιγμή, είναι εφοδιασμένα με ένα σύστημα FLIR (Forward Looking Infra-Red), το οποίο τους παρέχει δυνατότητα να
πραγματοποιήσουν επιθέσεις τη νύκτα ή με άσχημο καιρό.
Το A-7 σαν Εκπαιδευτικό
Εκτός από τα μαχητικά του καθήκοντα σε μοίρες της Αμερικανικής Εθνοφρουράς, ο τύπος παίζει σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση και αναμένεται να παραμείνει στο ρόλο αυτό για τον επόμενο αιώνα. H διθέσια έκδοση TA-7C προέρχεται από μετατροπή 49 αρχικά αεροσκaφών το 1985 στα οποία εκτός της μετασκευής του πιλοτηρίου, αντικαταστάθηκε και ο κινητήρας TF30 με το TF41.
Έξι από αυτά τα αεροσκάφη τροποποιήθηκαν αργότερα σε αεροπλάνα ηλεκτρονικού πολέμου με το χαρακτηρισμό EA-7L και εντάχθηκαν στη μοίρα VAQ-34 στη βάση Μίραμας στην Καλιφόρνια και υπηρέτησαν σε αεροπλανοφόρα του στόλου του Ειρηνικού. H άλλη εκπαιδευτική έκδοση του A-7 είναι το διθέσιο A-7K που δεν υπηρέτησε ποτέ στις μοίρες της USAF, αλλά εντάχθηκε απ’ ευθείας στην Εθνοφρουρά που υπήρξε και ο τελικός παραλήπτης του τύπου από την Αεροπορία.
1992: Η επεισοδιακή αυτομόληση Λίβυου πιλότου με MiG-23 στην Κρήτη και η αναχαίτησή του από A-7
Το πρώτο A-7K υπήρξε μετασκευή ενός A-7D αλλά τα επόμενα 30 αεροσκάφη προήλθαν από τη γραμμή παραγωγής. Το 1.545ο και τελευταίο A-7 που κατασκευάστηκε και παραδόθηκε το Σεπτέμβριο του 1984, υπήρξε ένα A-7K.
CORSAIR II Εξαγωγής
Οι προσπάθειες να πωληθεί μια νέα έκδοση του A-7, το A-7G στην Ελβετία απέτυχαν και το εμπάρκο που επέβαλε ο πρόεδρος Κάρτερ στις εξαγωγές οπλισμού ακύρωσε ένα σχέδιο αγοράς εκατό A-7 από το Πακιστάν. H Πορτογαλία απέκτησε όμως, σε δύο φάσεις, έναν αριθμό A-7P, τα όποια ήταν ανακατασκευασμένα A-7A και B, τα οποία διατήρησαν τον παλιό κινητήρα TF-30 και το πυροβόλο M61-A1 των 20 χιλ. H άλλη παραγγελία του A-7 αφορούσε την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, η οποία παράγγειλε εξήντα μονοθέσια A-7H και πέντε διθέσια TA-7H.
Τα ελληνικά αεροσκάφη είναι βασισμένα στο A-7E και διαθέτουν όλες τις βελτιώσεις που είχε ζητήσει το αμερικανικό ναυτικό, όπως εκτινασσόμενο κάθισμα Έσκαπακ 1G3 μηδενικού ύψους και ταχύτητας, βελτιωμένα υδραυλικά και βελτιωμένο αυτόματο σύστημα ρύθμισης ισχύος. Έχει αφαιρεθεί όμως το σύστημα ανεφοδιασμού εν πτήσει.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η απόφαση της αμερικανικής αεροπορίας να αντικαταστήσει τα A-7D από τα A-10A Θάντερμπολτ II κρίθηκε από πολλούς σαν πρόωρη και ίσως παράλογη. Σήμερα τα περισσότερα A-7 έχουν αποσυρθεί από τις μονάδες της αεροπορίας και υπηρετούν σε μονάδες της εθνοφρουράς.
Αφιέρωμα: Desert Storm, ο τελευταίος πόλεμος των A-7 Corsair
Αποκλειστικός σκοπός τους (σύμφωνα πάντα με το παλαιό και υπό αναθεώρηση δόγμα) ήταν η ταχεία μεταφορά τους στην Ευρώπη για την ενίσχυση των δυνάμεων του NATO. Περιοδικά μάλιστα ολόκληρες πτέρυγες της Αμερικανικής Εθνοφρουράς μετακινούντο και στάθμευαν σε ευρωπαϊκά αεροδρόμια στα πλαίσια εφαρμογής των σχεδίων εκτάκτου ανάγκης. Όσο όμως τα αεροσκάφη παρέμεναν σε αμερικανικό έδαφος η σκληρή εκπαίδευση των βετεράνων πιλότων της Εθνοφρουράς συνεχιζόταν κυρίως σε αποστολές εγγύς υποστήριξης και προσβολών στόχων εδάφους λίγο πίσω από την πρώτη γραμμή.
O μοναδικός λόγος που τα αεροσκάφη αυτού του τύπου δεν εμφανίστηκαν στην περιοχή του Κόλπου στις πρόσφατες επιχειρήσεις, παρόλο ότι διέθεταν το σύστημα νυκτερινής ναυτιλίας-σκόπευσης LANA ήταν ότι η παρουσία τους εκεί θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην υποστήριξή τους δεδομένου ότι η USAF είχε αφαιρέσει τα A-7 από το σύστημα εφοδιασμού εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτό υπήρξε σημαντικό μειονέκτημα του συστήματος και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη σκοπιμότητα διατήρησης των μοιρών των A-7D εάν δεν λυθεί το πρόβλημα. Αρκετές πάντως μοίρες της Εθνοφρουράς παρέμειναν σε επιφυλακή μέχρι και τη λήξη των χερσαίων επιχειρήσεων.
Τα πρώτα A-7D εμφανίστηκαν στην εθνοφρουρά τον Οκτώβριο του 1975, όταν παραλήφθηκαν από το 188ο Σμήνος Τακτικών Μαχητικών στη βάση Κέρτλαντ του Νέου Μεξικού. Περίπου 350 αεροσκάφη σε δεκατέσσερα σμήνη της εθνοφρουράς πετούν αυτήν τη στιγμή με A-7D.
H Εξέλιξη του A-7
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η αμερικανική αεροπορία άρχισε να αποσύρει τα A-από τη δύναμη της, την αποστολή της εγγύς υποστήριξης ανέλαβαν τα A-10A Thunderbolt II. Με τις καινούργιες τακτικές μάχης όμως, που εμφανίστηκαν την τελευταία δεκαετία, το A-10A, θεωρήθηκε σαν ιδιαίτερα ευάλωτο και ανίκανο να επιβιώσει πάνω από ένα μοντέρνο πεδίο μάχης. Τον Ιούνιο του 1985, η αμερικανική αεροπορία ζήτησε από τις
εταιρίες προτάσεις για ένα αεροσκάφος που θα αντικαθιστούσε το A-10A.
Το A-7 είχε θεωρηθεί από την εποχή που παρουσιάστηκε σαν ένα συντηρητικό σχέδιο, το οποίο όμως είχε μεγάλα περιθώρια εξέλιξης. H LTV παρουσίασε το YA-7F, το οποίο σε σχέση με το απλό A-7 είχε μεγαλύτερη άτρακτο κατά 1,2 μέτρα, ξανασχεδιασμένα πηδάλια και πτέρυγες με προεκτάσεις στο χείλος προσβολής για μεγαλύτερη ευελιξία.
WHAT IF: Αναβάθμιση των ελληνικών Α-7Ε/Η με κινητήρα F-16 και προηγμένα ηλεκτρονικά στα τέλη του ’90
H κυριότερη αλλαγή όμως ήταν στον κινητήρα, μια και τώρα το A-7 μπορεί να δεχτεί είτε τον Pratt & Whitney F100-PW-220, είτε τον General Electric F110-GE-100, τους δύο κινητήρες με μετάκαυση που η αμερικανική αεροπορία έχει επιλέξει για τα μαχητικά της. Τα ηλεκτρονικά έχουν κι αυτά δεχτεί ανάλογο εκσυγχρονισμό, με αδρανειακό σύστημα πλοήγησης, νέο HUD ευρείας οπτικής γωνίας, οθόνες πολλαπλών λειτουργιών, ατρακτίδιο LANA (Low Altitude Night Attack) και καινούργιο σύστημα αυτοπροστασίας.
H έκδοση αυτή όμως, που θα μπορούσε να ενδιαφέρει και τη χώρα μας, δεν είχε συνέχεια, μια και το διαγωνισμό κέρδισε μια καινούργια έκδοση του F-16, το A-16. Αν όμως είχε προτιμηθεί το A-7, θα ήταν η μοναδική περίπτωση όπου ένα αεροσκάφος θα αντικαθιστούσε… τον αντικαταστάτη του!
Άλλη Πολεμική Δράση
Το 1983, με την παρουσία Αμερικανών Πεζοναυτών στη Βηρυτό, μετά από αίτηση της λιβανικής κυβέρνησης, τα A-7E από τοαεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ (CVN-69) ανέλαβαν να υποστηρίζουν την προσπάθεια. Σε πολλές περιπτώσεις τα αεροπλάνα δέχθηκαν πυρά τόσο από λιβανικές εθνοφυλακές όσο και από τις συριακές δυνάμεις στην περιοχή, χωρίς όμως απώλειες.
Περισσότερη δράση με δύο μάλιστα απώλειες ήλθε αργότερα όταν A-7E από το αεροπλανοφόρο Ιντιπέντενς (CV-62) έπληξαν σε αρκετές περιπτώσεις συριακές και παλαιστινιακές θέσεις. Τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου, η αμερικανική επέμβαση στη Γρανάδα έδωσε άλλη μιά ευκαιρία στα A-7 να δουν πολεμική δράση. H μακροχρόνια παρουσία αμερικανικών δυνάμεων στον Περσικό Κόλπο την περίοδο του πολέμου Ιράν-Ιράκ είχε σαν αποτέλεσμα την εμπλοκή A-7 εναντίον ιρανικών κανονιοφόρων και άλλων εγκαταστάσεων.
Αν και η πρόσφατη κρίση στον Περσικό κόλπο ήρθε πολύ αργά για το A-7D ο τύπος αντιπροσωπεύθηκε από δύο σμήνη A-7E του ναυτικού, τo VA-46 και VA-72, που άνηκαν στην CVW-3 και επιχειρούσαν από το USS John F. Kennedy (CV-67). Πετώντας σε συνδυασμό με τα A-6E, τα A-7E κατηύθυναν στο στόχο τον πύραυλο AGM-84E SLAM (Standoff Land Attack Missile).
Αυτές οι αποστολές είναι μάλλον και η τελευταία επιχειρησιακή χρήση του A-7, μια και η αντικατάσταση του από το F-18 έχει πια ολοκληρωθεί. Θα συνεχίσει όμως να πετά με τις εφεδρείες της αμερικανικής αεροπορίας και του ναυτικού. Και θα πετά σίγουρα και μετά το 2000 στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα, ειδικά μετά την ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας μας με 36 A-7E από τα αποθέματα του αμερικανικού ναυτικού.
