Η αφθονία δυτικών όπλων που φθάνουν στην Ουκρανία είναι μεν εντυπωσιακή, παρότι το Κίεβο ζητά -έως και απαιτεί- ακόμη περισσότερα. Αλλά έχει μια ιδιαιτερότητα από την αρχή του πολέμου, όπου οι δυτικές χώρες εμφανίστηκαν απρόθυμες να προσφέρουν όπλα μεγάλου βεληνεκούς. Έτσι και πριν ξεκινήσει η ρωσική εισβολή, τα μεταγωγικά αεροσκάφη που έφθαναν εκτάκτως στην Ουκρανία μετέφεραν κυρίως αντιαρματικούς πυραύλους μικρής εμβελείας, λίγων χιλιομέτρων, όπως και ελαφρύ οπλισμό και πυρομαχικά.
Σταδιακά και βλέποντας την εξέλιξη των επιχειρήσεων, οι δυτικοί έστειλαν και ρουκέτες πυροβολικού 122 χιλιοστών (και η Ελλάδα ανάμεσα τους), με εμβέλεια 20 χιλιόμετρα, μετά και αυτοκινούμενα πυροβόλα, γερμανικά PzH 2000, πολωνικά Krab, γαλλικά Caesar, αμερικανικά M109 με εμβέλεια 40 χιλιομέτρων, όπως και εκτοξευτές ρουκετών MLRS πάλι κάπου στα 40 χιλιόμετρα. Θα μπορούσε να πει κανείς, πως κάθε λίγους μήνες η δυτική βοήθεια έδινε ένα ακόμη «μακρύτερο χέρι» βοηθείας στο Κίεβο, αλλά πάντα με προσοχή.
Το γιατί είναι καθαρά γεωπολιτικής αιτίας. Η Δύση δεν επιθυμεί να προσφέρει στην Ουκρανία όπλα που να έχουν δυνατότητα να κάνουν «βαθύ πλήγμα» μέσα σε ρωσικό έδαφος. Το πλήγμα βέβαια μπορεί να γίνει και με τα υπάρχοντα, αν τα μεταφέρεις στην μεθόριο με τη Ρωσία (και υπάρχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα συνοριακής γραμμής στα βόρεια της Ουκρανίας για ένα τέτοιο απευθείας χτύπημα) ενώ βέβαια η Ουκρανία διαθέτει και δικούς της βαλλιστικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, σοβιετικής σχεδίασης. Η λεπτή λοιπόν «κόκκινη γραμμή» μπορεί να φαίνεται χωρίς νόημα, αλλά έχει μεγάλο. Καθώς η Ρωσία, αν δεχθεί μέσα στο έδαφος της βαθιές κρούσεις δυτικών όπλων, έστω από ουκρανούς χειριστές, μπορεί να θεωρήσει πως είναι προάγγελος στρατηγικών χτυπημάτων και να απαντήσει, είτε πανικόβλητα, είτε βρίσκοντας αφορμή, με πυρηνικά.
Η δυτική απροθυμία λοιπόν έχει βάση σε αυτό τον παράδοξο πόλεμο, παράδοξο ως προς τις ισορροπίες που τηρούνται, τόσο δημόσια όσο και υπόκωφα. Όπου κάθε πλευρά «προκαλεί» την άλλη, αλλά με σχετικά μικρά βήματα, δοκιμάζοντας τις αντοχές της. Ως άλλο παράδειγμα οι Ρώσοι ενώ επιτίθενται στην Ουκρανία από όλες τις πλευρές, χτυπούν το δυτικό μέρος της, κοντά στην Πολωνία κυρίως με πυραύλους cruise και όχι με μαχητικά αεροσκάφη, αν και έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν. Και εδώ έχουμε μια λογική επιλογή τόσο τακτικά, όσο κυρίως γεωπολιτικά: καθώς δεν υπάρχει λόγος να «μπει σε συναγερμό» η αντιαεροπορική άμυνα του ΝΑΤΟ, σε αυτή την εποχή έντασης, εντοπίζοντας ρωσικά μαχητικά να έρχονται προς τη Δύση.
Αντίθετα, η Ρωσία συνεχίζει τις περιπολίες με μαχητικά στη Βαλτική, κάτι όμως που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, υπάρχει συνεχής επιτήρηση από τους Δυτικούς, σχεδόν «χορογραφημένη» αναχαίτιση ρουτίνας και με περίπου σταθερή την περιοχή κίνησης τους.
Μπορεί αυτή η κατάσταση να αλλάξει; Σύμφωνα με δημοσίευμα του Reuters ναι, καθώς υπάρχει η σκέψη να δοθεί στην Ουκρανία το όπλο Ground-Launched Small Diameter Bomb (GLSDB) με εμβέλεια πάνω από 150 χιλιόμετρα. Τι είναι αυτό; Είναι ένας συνδυασμός της μικρής αεροπορικής βόμβας (Small Diameter Bomb), μιας κατευθυνόμενης βόμβας ανεμοπορίας που εξαπολύεται από μαχητικά, με κινητήρα ρουκέτας Μ26 (χρησιμοποιείται στις ρουκέτες που εξαπολύει το σύστημα MLRS). Με το συνδυασμό η αεροπορική βόμβα γίνεται «εδάφους-εδάφους», δηλαδή μπορεί να εκτοξευτεί από ένα ρουκετοβόλο, να ανέλθει σε μεγάλο ύψος, να απορρίψει τη ρουκέτα που είναι «δεμένη» πίσω της και μετά να ανεμοπορήσει με τα πτερύγια της προς το στόχο πάνω από 100 χιλιόμετρα μακριά.
Η Small Diameter Bomb είναι βάρους 250 λιβρών, έχει σύστημα αδρανειακής πλοήγησης με υποβοήθηση GPS και θεωρείται υψηλής ακριβείας. Ο συνδυασμός της, ως GLSDB, έχει γίνει με συνεργασία της Boeing με την σουηδική Saab και το όπλο έχει περάσει πολλές δοκιμές με εκτόξευση από MLRS, στο οποίο τοποθετείται με τα στάνταρ εξαπλά κιβώτια εκτόξευσης ρουκετών Μ26.
Η GLSDB εξουδετερώνει στόχο σε απόσταση 100km (video), μια εξαιρετική λύση για την Ελλάδα!
Όπως αναφέρει το Reuters, η παραχώρηση στην Ουκρανία μπορεί να γίνει από την Άνοιξη του χρόνου, εφόσον βέβαια δοθεί η άδεια μαζικής παραγωγής στην Boeing, η οποία χρειάζεται και μια νομοθετική ρύθμιση απαλλαγής από τον έλεγχο κόστους που επιβάλλει το Πεντάγωνο. Με απλά λόγια, η Boeing λέει «δώστε μου το ΟΚ να παράγω το όπλο σε μια τιμή, χωρίς να ζητάτε ανάλυση το αν αυτή είναι η καλύτερη δυνατή».
Αν το τεχνολογικό ζήτημα είναι λυμένο, το γεωπολιτικό παραμένει. Όπως εξηγήσαμε η Δύση παραμένει διστακτική σε τέτοιες εμβέλειες, για αυτό και δεν έχει κάνει το πιο απλό, να δώσει στην Ουκρανία πυραύλους ATACMS που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους εκτοξευτές HIMARS και MLRS που ήδη έχει το Κίεβο. Τι «πλεονέκτημα» έχει η GLSDB; Mε την υψηλή ακρίβεια αλλά και το μικρό της μέγεθος σε εκρηκτική ισχύ, είναι ένα όπλο «ειδικών αποστολών», αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «στρατηγικό». Δεν είναι βαλλιστικής τροχιάς, δεν φέρει τεράστια πολεμική κεφαλή, δεν έχει μεγάλη ταχύτητα ώστε να θεωρηθεί μη ανασχέσιμο (άρα ακόμη πιο επικίνδυνο). Συνολικά το «αποτύπωμα» της ως όπλο ίσως γίνει ανεκτό από τη Ρωσία, που έτσι κι αλλιώς εξαπολύει τον μεγαλύτερο όγκο πυρός στην τρέχουσα σύγκρουση.
Τι μπορεί να προσφέρει τώρα η GLSDB στους Ουκρανούς; Αρκετά, καθώς με εμβέλεια 150 χιλιόμετρα και μικρό σχετικά κόστος μπορούν να χτυπήσουν συστηματικά τη βόρεια Κριμαία από τη Χερσώνα. Εντός εμβελείας μπαίνει η Μελιτόπολη, το Μπερντιάνσκ ακόμη και η Μαριούπολη στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Το ίδιο και τα ρωσοκρατούμενα μετόπισθεν του Ντονμπάς και με μεγάλο απόθεμα ασφαλείας για τους Ουκρανούς. Το όπλο δηλαδή μπορεί να στοχεύσει βαθιά και στόχους μεγάλης αξίας, αλλά μικρούς σε μέγεθος, όπως διοικητήρια, αποθήκες πυρομαχικών και καυσίμων, ραντάρ, στρατώνες, με σημαντικά μεγαλύτερο φορτίο από ότι π.χ. ένα Bayraktar και με αφθονία (εφόσον παραχωρηθούν αρκετά).
Να σημειώσουμε εδώ πως οι Ουκρανοί πρέπει να έχουν εξαντλήσει το μεγαλύτερο μέρος του δικού τους αποθέματος βαλλιστικών πυραύλων, Tochka-U, ενώ οι νεότεροι Hrim πρέπει να ήταν έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι σε παραγωγή. Οπότε με την πιθανή προσθήκη GLSDB στο οπλοστάσιο τους -όχι άμεσα αλλά σε λίγους μήνες- θα μπορέσουν και να πιέσουν περισσότερο τα ρωσικά μετόπισθεν αλλά και να μπλοκάρουν την αναμενόμενη τότε νέα ρωσική επίθεση.
Σε αναμονή λοιπόν των αμερικανικών προθέσεων, που πλέον εξαρτώνται και αυτές από το πως ο Μπάιντεν θα πείσει τους Αμερικανούς πολίτες ότι η εμπλοκή της χώρας του στην Ουκρανία έχει νόημα, έχει αποτέλεσμα και κυρίως έχει ημερομηνία λήξης.
