Τις δυνάμεις τους ένωσαν σήμερα οι τρεις χώρες, με την υπογραφή διεθνούς συνθήκης στο Τόκυο, ώστε να αναπτύξουν από κοινού ένα υπερηχητικό μαχητικό αεροσκάφος νέας γενιάς με χαρακτηριστικά stealth. Η συμφωνία, που θα πρέπει πρώτα να επικυρωθεί από τα Κοινοβούλια των χωρών, προβλέπει την έναρξη του σχετικού προγράμματος το 2025 και την πτήση του αεροσκάφους μέχρι το 2035. Μάλιστα πριν ένα χρόνο, ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Rishi Sunak, είχε ανακοινώσει την επιθυμία για μια ”συλλογική διεθνή προσπάθεια ανάπτυξης υπερηχητικών μαχητικών τεχνολογίας αιχμής”.
Επικεφαλής χώρα του Global Combat Air Programme (GCAP) θα είναι η Βρετανία, με τo επιτελείο Διαχείρισης του Προγράμματος και το βιομηχανικό επιτελείο να εγκαθίστανται εκεί. Αντίστοιχα προβλέπεται ο πρώτος διευθύνων σύμβουλος να είναι Ιάπωνας, ενώ τη θέση του επικεφαλής του επιχειρηματικού οργανισμού αναμένεται να καλυφθεί από την Ιταλική πλευρά.
Όπως δήλωσε ο Υπουργός Άμυνας της Βρετανίας Grant Shapps: ”Το Ηνωμένο Βασίλειο θα είναι επικεφαλής της ανάπτυξης ενός από τα πιο προηγμένα μαχητικά αεροσκάφη στην ιστορία. Σε συνεργασία με τους Ιταλούς και Ιάπωνες συμμάχους μας, θα κατασκευάσουμε το υπερηχητικό μαχητικό stealth που χρειαζόμαστε για να καταπολεμήσουμε τις απειλές μιας πιο επικίνδυνης εποχής”.
Βιομηχανικοί εταίροι του προγράμματος αναμένεται να είναι οι ευρωπαϊκές εταιρείες BAE Systems, Leonardo, MBDA, Rolls-Royce και Avio Aero, ενώ από πλευράς Ιαπώνων θα μετέχουν οι εταιρείες Mitsubishi Heavy Industries, Mitsubishi Electric Corporation και IHI Corporation.
Θυμίζουμε πως Βρετανία και Ιαπωνία έχουν ήδη χρηματοδοτήσει εκτεταμένες μελέτες για νέα μαχητικά, μέσω των προγραμμάτων Tempest και Mitsubishi F-X αντίστοιχα, με σκοπό την αντικατάσταση μαχητικών που σήμερα υπηρετούν στις πολεμικές αεροπορίες των δύο χωρών, όπως τα Typhoon, τα Mitsubishi F-2 και πιθανότατα και τα F-15. Μάλιστα το Tempest έχει ήδη απορροφήσει 2 δις λίρες από τον κρατικό προϋπολογισμό, συν επιπλέον 600 εκατομμύρια από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αντίστοιχες ανάγκες έχει και η Ιταλία, ως χρήστης των Typhoon επίσης.
Πέφτει χρήμα στην ανάπτυξη του Tempest, του βρετανικού μαχητικού 6ης γενιάς
Εντυπωσιακά, όμορφα, πολύ γρήγορα,ικανά για πολλά ρεκόρ, αλλά παντελώς άχρηστα για οποιαδήποτε σχεδόν πολεμική χρήση τα αγαπητά Starfighter. Ευτύχησαν να πρωταγωνιστήσουν στο “the right stuff” και έτσι δημιούργησαν το δικό τους θρύλο, ειδικά στους μη έχοντες και μεγάλη σχέση με τον χώρο της ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ αεροπορίας.
Ενδιαφέρον ότι τα -C (πραγματικά sportscars σε σχέση με τα δικά μας -G, πολύ ελαφρότερη δομή, όχι ραντάρ ελέγχου πυρός πολλαπλών διαμορφώσεων αλλά ένα απλό ραδιοαποστασιόμετρο, όχι αδρανειακό σύστημα πλοήγησης), όποτε θεάθηκαν στο Βιετνάμ με ΑΙΜ-9, τα έφεραν στα ακροπτερύγια, με δεξαμενές υποπτερυγίως. Οι φορείς ατράκτου για ΑΙΜ-9 που βλέπουμε συχνά σε ελληνικά, ταϊβανέζικα, ολλανδικά και νορβηγικά απουσίαζαν τελείως.
Το -C ξεχωρίζει από τα δικά μας -G λόγω του κάθετου ουραίου σταθερού μειωμένης χορδής (δεν προεξέχει τόσο πολύ πίσω απο την εξαγωγή του κινητήρα) και κάποιων στοιχείων του RWR κάτω από το ρύγχος.
Και βέβαια το βιετναμικό κάμο που φθάνει ως το ρύγχος με την ακανόνιστη διαχωριστική γραμμή το κάνει να “μυρίζει μπαρούτι” … στην Ταϊλάνδη, το εφφέ της άφιξής των ήταν, κατά τις αφηγήσεις, φοβερό: Η τρομερή 479th TFW, “παγκόσμια πυροσβεστική” των ΗΠΑ, με τη φήμη εκπαίδευσης σε ACM (μη προβλεπόμενο τότε στην USAF), με θρύλους σαν την “ψυχή” της Μαφίας των Μαχητικών Σμήναρχο Everest Riccioni και τις περίφημες “double attack” τακτικές του στην αερομαχία (προσομοίωση της κίνησης της βελόνης της ραπτομηχανής, μάχη μόνο στο κατακόρυφο πλάνο) για μεγιστοποίηση των προτερημάτων και ελαχιστοποίηση των ελαττωμάτων του “αστρομαχητή” να έχουν περάσει από τις τάξεις της, με τα διαβόητα κλιπς στις φτέρνες για συγκράτηση των ποδών στο εκτινασσόμενο (πολλοί εγκατέλειψαν χωρίς τα πόδια τους πριν από αυτό …) να κροταλίζουν προκλητικά στις πίστες σαν σπηρούνια του ιππικού, ψάρωσε όλη η βάση … Όχι για πολύ βέβαια … Άδικη θυσία κορυφαίων αεροπόρων για να ρίξουν μια – δυο Μ117 σε έναν πιθανό στρατωνισμό βορειοβιετναμέζων κάπου στο Λάος ….
Η πρώτη και η τελευταία φωτό αδημοσίευτες ως τώρα, οι άλλες κλασσικές αλλά υπέροχες! Μπράβο!
Φοβερό άρθρο για τον αγαπημενο μας Αστρομαχητή, και τα σχόλια του Νικόλα πάντα το κάνουν φοβερότερο.
Πρόκληση για τους πιλότους αλλά ακόμη μεγαλύτερη για τα επιτελεία που έπρεπε να “εφεύρουν” τη σωστή χρήση τους πέραν των 3 που αναφέρει ο Νικόλαος.
Προσωπικά αναρωτιέμαι τι έκαναν στην Κύπρο το ’74 όπου τουλάχιστον ένα – το 64-17783 της 191 Filo – κατερρίφθη κατά τη βύθιση του Kocatepe. Τα F-104 της 191 Filo οπωσδήποτε “επέτυχαν” την εν λόγω βύθιση καθώς και την πρόκληση πολύ σοβαρών ζημιών στa Adatepe και Mareşal Fevzi Çakmak. Δεν ξέρω όμως αν έγινε γνωστή ποτέ αποτίμηση της δράσης τους στις επιχειρήσεις υποστήριξης της εισβολής και δη συγκριτικά προς τα Super Sabre.
Το αεροπλάνο που έκανε την αεροπορία φτωχότερη. Aυτό το πράγμα προσέγγιζε κανονικά λόγω σχήματος και μεγέθους πτέρυγας με 240 κόμβους τη στιγμή που ένα F 86 με 130 κόμβους και ένα F100 με 165. Για να πέσει όμως η ταχύτητα προσέγγισης στους 165 κόμβους χρησιμοποιούσε πίεση αέρα από τον κινητήρα και τον διοχέτευε στις πτέρυγες για να παράγει άντωση! Αν όμως στην προσέγγιση είχες την παραμικρή απώλεια ισχύος η πιο συχνά έκανες μεγάλες αυξομειώσεις ισχύος η ερχόσουν με λίγο μεγαλύτερη κλίση (λόγω άγχους ή έλλειψης εκπαίδευσης) το αεροπλάνο έπεφτε σε απώλεια και με δεδομένη την πάρα πολύ μικρή πτέρυγα που δέν μπορούσε να το κρατήσει η απώλεια γινόταν περιδίνηση σε χαμηλό ύψος! Το προς τα κάτω εκτινασσόμενο κάθισμα δεν θέλω να το σχολιάσω. ΥΓ. Στις απώλειες χειριστών να προσθέσουμε και τον μεγαλύτερο άσσο όλων των εποχών Erich Hartmann o οποίος εξαναγκάστηκε σε παραιτηση-αποστρατεία από το κατεστημένο της Δυτ Γερμανίας όταν το χαρακτήρισε έκτρωμα. Κατεστημένο που όπως αποδείχθηκε έιχε δωροδοκηθεί…..
Ακολουθώ συστηματικά τα άρθρα για τους ύμνους της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στο Βιετνάμ. Είναι λογικό που κέρδισαν και μάλιστα τόσο εύκολα.
Ωπ, μισό, μα έχασαν μου λέει ο γείτονας από απέναντι που διαβάζει ιστορία από σοβαρά βιβλία και είναι πάντα έγκυρος. Τώρα μάλιστα με την καραντίνα το έχει παρακάνει στο διάβασμα και έχει γίνει εξπέρ.
Προφανώς μου λέει φωνάζοντας λίγο από το απέναντι μπαλκόνι, για κάθε επικό κατόρθωμα των αμερικάνων, οι βιετναμέζοι έχουν να επιδείξουν αρκετά περισσότερα δικά τους. Κάπως έτσι ο Δαβίδ κέρδισε τον Γολιάθ μου λέει, αλλιώς δεν εξηγείται. Απλά η ιστορία του Δαβίδ δε μπήκε σε καμιά διαθήκη και σε κανένα μέσο ενημέρωσης στον δυτικό κόσμο.
Την μοιράζονται περήφανα σε οικογενειακές ιστορίες στην πατρίδα τους. Τι τους νοιάζει στην τελική τι λένε οι ηττημένοι…