U-2 και super cars: Η «Δράκαινα» περιμένει να «δαγκώσει» στην προσγείωση

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί έχουν δώσει στο U-2 το προσωνύμιο Dragon Lady; Διότι το πιο δύσκολο στην πτήση, δύστροπο και απαιτητικό αεροπλάνο της USAF έχει αρκετές ευκαιρίες να σκοτώσει το πιλότο που θα αφαιρεθεί ή δεν θα δείξει τον δέοντα σεβασμό στις ιδιοτροπίες του. Η προσγείωση όμως είναι από τις αγαπημένες της «Δράκαινας».

Γι’ αυτό και η αμερικανική Αεροπορία χορηγεί στα κλιμάκια που επιχειρούν με U-2 πανάκριβα ‘muscle cars’ χωρίς περιορισμούς στο όριο ταχύτητας! Ο λόγος για την… γενναιοδωρία της Υπηρεσίας είναι η ίδια η σχεδίαση του αεροπλάνου που κάνει την απογείωση μια λεπτή υπόθεση και την προσγείωση σκέτο θρίλερ. Ουσιαστικά ένα ανεμοπλάνο με τεράστιες πτέρυγες, εφοδιασμένο με κινητήρα τουρμποτζέτ, η «Δράκαινα» προσγειώνεται πολύ δύσκολα λόγω της μεγάλης πτερυγικής επιφάνειας που εμποδίζει το αεροπλάνο να «πιάσει» διάδρομο.

Ο πιλότος πρέπει να «κόψει κινητήρα» την τελευταία στιγμή αφήνοντας την απώλεια στήριξης να επιτρέψει στο U-2 να ακουμπήσει στο έδαφος. Αν δεν στόλαρε, η άντωση των μήκους 31,6 μέτρων πτερύγων θεωρητικά θα το άφηνε να συνεχίσει να πετά.
Στην πραγματικότητα είναι πιο πολύπλοκο απ’ ότι ακούγεται. Λόγω της περιορισμένης ορατότητας από το κόκπιτ, ο πιλότος χρειάζεται συνεχώς πληροφορίες για την απόσταση του αεροσκάφους από τον διάδρομο, τόσο κατά την απογείωση όσο και κατά την προσγείωση. Ειδικά στην προσγείωση.

Εδώ έρχονται οι «mobile pilots» με το «chase car» –από τον συνδετήριο και με ταχύτητα! Χειριστές U-2 οι ίδιοι, ακολουθούν με σπορ αυτοκίνητα 361 ίππων τα «μαύρα τζετ» όταν απογειώνονται ή όταν επιστρέφουν από αποστολή, κυνηγώντας τα στον διάδρομο και μεταδίδοντας συνεχώς μέσω ασυρμάτου VHF/UHF στον πιλότο το ύψος του από τον διάδρομο. Με την ασυνήθιστη αυτή μέθοδο, τα ατυχήματα των U-2 στο έδαφος σχεδόν έχουν εκλείψει. Σχεδόν, διότι η «Δράκαινα» πάντα περιμένει ένα λάθος.

Για να στρώσεις στο κυνήγι ένα U-2 που επιταχύνει στα 115 μίλια την ώρα ή έρχεται με φόρα για προσγείωση θέλει πείρα, γερά νεύρα κι ένα αυτοκίνητο που να «πετάει» επιταχύνοντας άμεσα. Pontiac GTO «εξάλιτρο» που πιάνει 60 μίλια σε 4,5 δευτερόλεπτα, Chevrolet Camaro Ζ/28, Corvette, Dodge Charger ακόμη και Tesla Model S (0-60 μίλια/ώρα σε 2,27΄΄και 155 μίλια τελική) είναι μερικά που χρησιμοποιούνται σε ρόλο chase, αρκεί να μένουν εκκέντρως και σε απόσταση από τα θερμά καυσαέρια του τζετ μπροστά τους. Μετά… τέρμα τα γκάζια!

Στο τέλος μιας δεκάωρης πτήσης στριμωγμένος στο στενό κόκπιτ του U-2, κατάκοπος και στα όρια της αφυδάτωσης, o χειριστής έρχεται αντιμέτωπος με την πιο κρίσιμη φάση της αποστολής: την προσγείωση. Tα χειριστήρια γίνονται βαριά στα 80-90 μ.α.ω ενώ οι μικροί τροχοί πρέπει να αγγίξουν τον διάδρομο με το αεροσκάφος σε σωστή στάση, ειδάλλως κινδυνεύει να αναπηδήσει και να «εκτοξευτεί» απότομα ψηλά, κάτι που μπορεί να χαλάσει την μέρα κάποιου μόνιμα.

Σαν να μην φθάνει που πρέπει να προσγειώσει ένα «ποδήλατο» 30.000 λιβρών με ασφάλεια, η εκτίμηση του ύψους του αεροσκάφους πάνω από τον διάδρομο είναι πρακτικά αδύνατη. Αυτό που χωρίζει τον πιλότο ενός U-2 από κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο είναι οι οδηγίες που του δίνουν από τον ασύρματο οι «mobile pilots». Προσέχοντας τις αναφορές τους για το ακριβές ύψος του, κάπου στα 2 πόδια «κόβει» κινητήρα και αφήνει το αεροπλάνο να κατέβει στον διάδρομο.
«Αν πιάσεις διάδρομο από τα 4 πόδια, κάτι θα χαλάσεις. Αν πιάσεις από τα 6 πόδια, κάτι θα σπάσεις…» λένε απλά χειριστές. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Το βίντεο με τις… συναρπαστικές προσγειώσεις U-2 που ακολουθεί είναι η απόδειξη. Το τραγούδι που επέλεξαν όμως για να ντύσει τα πλάνα εξηγεί χιουμοριστικά το γιατί!

Αλέξανδρος Θεολόγου
Πρώτη δημοσίευση 31/12/2018