του Gerard Baker, αρθρογράφου των Times
Αν η πολιτική είναι η τέχνη του δυνατού, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας πολιτικός Ρενουάρ. Ή, αν προτιμάτε, ένας Τζάκσον Πόλοκ. Μπορεί να απεχθάνεστε τον άνδρα, να θεωρείτε ότι συνιστά απειλή για την ελευθερία, τη δημοκρατία και όλα τα καλά για τον πλανήτη Γη, αλλά από την άποψη του πώς να κάνει την κυβέρνηση να δουλέψει δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν πολιτικό στον σύγχρονο κόσμο.
Ενώ η Εργατική κυβέρνηση του Κιρ Στάρμερ πελαγοδρομεί με μια πλειοψηφία 170 εδρών σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που είχε χαρακτηριστεί κάποτε αιρετή δικτατορία, ο Τραμπ κυβερνά σαν μονάρχης με μια πολύ μικρή πλειοψηφία σε ένα ομοσπονδιακό πολιτικό σύστημα, ειδικά σχεδιασμένο για να περιορίζει τη δύναμη οποιουδήποτε κλάδου της κυβέρνησης. Και μέσα σε έξι μήνες έχει πετύχει πολλά. Τελευταίο του επίτευγμα η υπερψήφιση του «μεγάλου, ωραίου νομοσχεδίου», που περιλαμβάνει μεγάλες φορολογικές μειώσεις, περιορισμό των κοινωνικών προγραμμάτων και αύξηση των δαπανών για την άμυνα και την ασφάλεια των συνόρων.
Οι μικρές βάρκες μπορεί να εξακολουθούν να φτάνουν σε μεγάλους αριθμούς στις βρετανικές ακτές, αλλά ο Τραμπ έχει σχεδόν σταματήσει την παράτυπη μετανάστευση προς τις ΗΠΑ: τον Μάιο πέρασαν παράνομα τα σύνορα 6.000 άνθρωποι, έναντι 80.000 τον Μάιο του 2024 και 250.000 ανθρώπων τον Δεκέμβριο του 2023. Οι συλλήψεις παράτυπων μεταναστών έχουν φτάσει τις 750 ημερησίως, έναντι μέσου όρου 350 συλλήψεων την προηγούμενη δεκαετία.
Ο θόρυβος για τους δασμούς που αποφασίστηκαν την «Ημέρα της Απελευθέρωσης», τον περασμένο Απρίλιο, κόπασε παρόλο που παρέμειναν σε ισχύ αυξημένοι δασμοί στα περισσότερα προϊόντα που εισάγουν οι ΗΠΑ, κάτι που αλλάζει ριζικά το οικονομικό σύστημα. Το Budget Lab, μια ομάδα οικονομικών ερευνών στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, υπολογίζει ότι οι μέσοι δασμοί που πληρώνουν σήμερα οι Αμερικανοί εισαγωγείς είναι γύρω στο 15%, έναντι 3% που ήταν πριν αναλάβει την εξουσία ο Τραμπ. Παρ’ όλα αυτά, και τις προειδοποιήσεις για τον οικονομικό Αρμαγεδώνα που θα ακολουθούσε αυτόν τον εναγκαλισμό με τον προστατευτισμό, η αμερικανική οικονομία εξακολουθεί να αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς. Η ανεργία, για παράδειγμα, παραμένει κοντά στο πρόσφατο χαμηλό του 4,1%.
Μολονότι ο Αμερικανός πρόεδρος έχει υποστεί πολλές ήττες στα δικαστήρια αναφορικά με το εύρος των διαταγμάτων του για τη μετανάστευση, τις κυβερνητικές δαπάνες, τα πανεπιστήμια και άλλα ζητήματα, τις μεγαλύτερες υποθέσεις τις έχει κερδίσει. Επιπλέον, οι εγχώριοι αντίπαλοί του είναι διχασμένοι, τελούν σε σύγχυση και καταφεύγουν σε έναν καταστροφικό εξτρεμισμό που το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγήσει σε συσπείρωση γύρω από τον Τραμπ. Τα ηγετικά πρόσωπα του κόμματος είναι δύο νέοι που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικοί σοσιαλιστές»: ο Ζόραν Μαμντάνι, υποψήφιος του κόμματος για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης, και η βουλευτής της Νέας Υόρκης Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ.
Οι απειλές του Τραμπ κατά της Γροιλανδίας και του Καναδά δεν είχαν, όπως αναμενόταν, κανένα αποτέλεσμα. Ο ακτιβισμός του όμως σε θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής έχει φέρει αποτελέσματα. Την περασμένη εβδομάδα, οι χώρες του ΝΑΤΟ συμφώνησαν σε κάτι που ζητά κάθε Αμερικανός πρόεδρος εδώ και 40 χρόνια: να αυξήσουν τη συμβολή τους στις αμυντικές δαπάνες της Συμμαχίας.
Αν και είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς ότι ο Τραμπ έχει κάνει πολλά πράγματα, δεν γνωρίζουμε ακόμη τι ακριβώς έχει κάνει. Μπορεί επίσης να υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις από πολλές αποφάσεις του, όπως η επιβολή των δασμών ή η επίθεση στο Ιράν. Καθώς όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέρχονται στη 250ή επέτειο της ανεξαρτησίας τους, τι καλύτερος τρόπος θα υπήρχε να τη γιορτάσουν από το να υμνήσουν έναν αυτοκράτορα;
