Το βράδυ 27/28 Φεβρουαρίου 1941, 30 βομβαρδιστικά Wellington από τις 40η, 115η, 214η και 218η Μοίρες, απογειώθηκαν από τις βάσεις τους με σκοπό τον βομβαρδισμό του γερμανικού θωρηκτού. Από τα 30 αεροσκάφη, τα 26 εντόπισαν το Tirpitz αλλά λόγω κακών καιρικών συνθηκών δεν μπόρεσαν να εξαγάγουν ασφαλή συμπεράσματα για την εκτέλεση της αποστολής.
Στο διάστημα μεταξύ 28 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου, επιχειρήθηκε άλλη μια αποστολή νυκτερινού βομβαρδισμού με 25 Wellington της 5ης Πτέρυγας. H νέφωση όμως που υπήρχε κάτω από τα 9.000 πόδια και η ομίχλη πάνω από την περιοχή του στόχου, είχε ως αποτέλεσμα μόνο 4 αεροπλάνα να εντοπίσουν τον στόχο και να πραγματοποιήσουν την αποστολή τους χωρίς όμως επιτυχές αποτέλεσμα. Οι επόμενοι δύο μήνες κύλησαν ήσυχα από πλευράς παρενοχλήσεων από τη RAF. Στις 5 Μαΐου, ο ίδιος ο Χίτλερ επισκέπτεται τα γερμανικά ναυπηγεία και επιθεωρεί το Tirpitz και το Bismarck, το οποίο βρισκόταν στα ναυπηγεία για ελέγχους ρουτίνας.
Βυθίσατε το Tirpitz: Η ανελέητη καταδίωξη του γερμανικού θωρηκτού, από αέρος (A’ Μέρος)
Από τις 26 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 1941 και ενώ ακόμη το Tirpitz βρίσκεται στο στάδιο των εκπαιδευτικών ταξιδιών, ενισχύει με την παρουσία του τον λεγόμενο «Στόλο Βαλτικής» που είχε αναπτυχθεί κοντά στις νήσους Aaland με σκοπό να αποτρέψει τον Σοβιετικό στόλο από το Kronstadt. Η γερμανική ναυτική δύναμη, εκτός του Tirpitz αποτελείτο από το θωρηκτό τσέπης Admiral Scheer, τα καταδρομικά Emden, Leipzig, Koln, Nurnberg, αρκετά αντιτορπιλλικά, τορπιλλακάτους και ναρκαλιευτικά.
Εν τω μεταξύ η βύθιση του Bismarck στις 27 Μαΐου 1941 και οι αλλεπάλληλες αεροπορικές παρενοχλήσεις της RAF, είχαν ανησυχήσει ιδιαίτερα την ηγεσία του Γερμανικού Ναυτικού. Ο ίδιος ο Ναύαρχος Ραίντερ αποφάσισε ότι το καλύτερο για τη ασφάλεια του πλοίου, του οποίου η επιχειρησιακή του ένταξη θα ξεκινούσε στις 10 Ιανουαρίου 1942, ήταν να τοποθετηθεί στην ευρύτερη περιοχή των νορβηγικών και αρκτικών περιοχών ώστε να αναγκασθεί ο Συμμαχικός Στόλος να μετακινήσει ναυτικές δυνάμεις από τον Ατλαντικό, την Μεσόγειο, τον Ινδικό ή τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Στις 6 Ιανουαρίου, ο ίδιος ο Ραίντερ επιθεωρεί το Tirpitz και τέσσερις ημέρες αργότερα, ο κυβερνήτης Φρίντριχ Καρλ Τοπ λαμβάνει το επίσημο έγγραφο για την εμπλοκή του στις πολεμικές επιχειρήσεις. Μετά από δύο ημέρες, στις 12 Ιανουαρίου, το θωρηκτό αναχωρεί για το Κίελο, για ανεφοδιασμό και τελικούς ελέγχους. Στις 14 Ιανουαρίου, μαζί με τα αντιτορπιλλικά Richard Beitzen, Paul Jacobi, Bruno Heinemann και Ζ29, αποπλέουν από το Βίλελμσχαφεν με προορισμό το φιόρδ του Τρόντχαϊμ στη Νορβηγία, όπου και φθάνουν χωρίς απρόοπτα μετά από τέσσερεις ημέρες. Η παρουσία του Tirpitz και των υπολοίπων γερμανικών ναυτικών δυνάμεων, αποτελεί πλέον ένα υπαρκτό και συνεχή κίνδυνο για τις συμμαχικές νηοπομπές που πηγαίνουν προς το Μουρνμάνσκ. Οι δε ανεπιτυχείς μέχρι τότε αεροπορικές επιχειρήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα η βρετανική κυβέρνηση να στραφεί σε άλλες μεθόδους για την καταστροφή του μοναδικού πλέον μεγάλου γερμανικού θωρηκτού.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κατασκευαστής: Ναυπηγεία Kriegmarine Werft
Αριθμός κατασκευής: S-128
Εκτόπισμα: 42.900 τόννοι
Μήκος: 251 μέτρα
Πλάτος: 35,9 μέτρα
Μέγιστη Ταχύτητα: 30,8 κόμβους
Ακτίνα δράσης: 10.350 μίλια με ταχύτητα 19 κόμβων
Πλήρωμα: 2400 άνδρες
Βάρος κενό: 39.539 τόννους
Μέγιστο Βάρος: 53.500 τόννους
Οπλισμός: πυροβόλα SK-C/34 των 38 εκατοστών, πυροβόλα SK-C/28 των 15 εκατοστών, αντιαεροπορικά SK-C37 των 10,5 εκατοστών, SK-C30 των 3,7 εκατοστών, SK-C30 των 2 εκατοστών και SK-C38 των 2 εκατοστών σε συνδυασμό με τορπίλλες G7a T1 και των 4 υδροπλάνα Arado Ar 196 για αποστολές αναγνώρισης
Συνεχίζεται…
