Ένας από ικανότερους, αποτελεσματικότερους και ευφυέστερους στρατιωτικούς της Γερμανίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε αντιμέτωπος με το θάνατο όχι από τους Συμμάχους, αλλά από το ναζιστικό καθεστώς της χώρας του. Ο στρατάρχης Έρβιν Ρόμελ υποχρεώθηκε στα 52 του χρόνια να βάλει τέλος στη ζωή του τη 14η Οκτωβρίου του 1944.
Το Herrlingen, βρισκόμενο σε μια λοφώδη περιοχή στις Σουαβικές Άλπεις, ήταν ένα μέρος που ο Ρόμελ γνώριζε παιδιόθεν. Γι’ αυτό και το επέλεξε ως καταφύγιο, ώστε να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή από τους εχθρικούς βομβαρδισμούς, αλλά και για να αποφύγει τη σύλληψή από τους Συμμάχους, γνωρίζοντας πως η κατάρρευση της Γερμανίας σε κάθε μέτωπο πλησίαζε όλο και περισσότερο. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του θέρους και τις αρχές του Φθινοπώρου του 1944, πράκτορες της Γκεστάπο και των Ες-Ες με πολιτικά είχαν παρεισφρήσει στην περιοχή.
Το καθεστώς επιθυμούσε να απαλλαγεί από τον Ρόμελ λόγω της αντιθέσεώς του προς αυτό, όπως και λόγω της εμπλοκής του στην απόπειρα ανατροπής του Χίτλερ. Κατά τον αντιστράτηγο Fritz Bayerlein, ο Ρόμελ και ο αρχηγός του επιτελείου του, ο Hans Speidel, ήταν αναμεμειγμένοι σε ένα σχέδιο συνδρομής των Συμμάχων, ώστε να διεισδύσουν κρυφά στη Γερμανία και να διαπραγματευτούν με τους αντιφρονούντες του καθεστώτος τις συνθήκες ειρήνης.
Πριν το συγκεκριμένο σχέδιο προλάβει να πραγματοποιηθεί, κάποιος πληροφοριοδότης, που παραμένει ως τις ημέρες μας άγνωστος, πρόδωσε τον Ρόμελ. Οι περισσότεροι ιστορικοί συγκλίνουν στο ότι το όνομά του μαθεύτηκε από τους Ναζί κατά τη διάρκεια των σκληρών ανακρίσεων που ακολούθησαν την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Φύρερ κατά την 20η Ιουλίου του 1944.
Οι ακριβείς λεπτομέρειες των κατηγοριών εναντίον του στρατάρχου ουδέποτε είδαν το φως της δημοσιότητας. Πέραν αυτού, ήταν γνωστό από το 1944 στο στενό κύκλο του, πως ο ίδιος ήταν πικρά απογοητευμένος από τις πολιτικές και στρατηγικές του Χίτλερ. Οι γραπτές σημειώσεις του, ήδη από το 1942, καταδεικνύουν την βαθμιαία αποστροφή του προς τη ναζιστική κυβέρνηση. Έβλεπε τον Χίτλερ ως προβληματικό ηγέτη και ενοχλείτο από την αδιαφορία του για την τύχη των στρατευμάτων ή των Γερμανών αμάχων. Έτσι, άρχισε από το 1943 να συναναστρέφεται με αντιφρονούντες.
Κατά την παραδοχή του ιδίου του Ρόμελ, η εισβολή των Συμμάχων στη Νορμανδία το 1944 τον έφερε στα όριά του, καθότι όλες οι αναφορές που έφταναν στα χέρια του σχετίζονταν με απώλειες και περαιτέρω απώλειες. Γι’αυτό είχε εκμυστηρευθεί στο γιο του πως όσο πιο γρήγορα τελειώσει ο πόλεμος, τόσο καλύτερα θα ήταν για το μέλλον της Γερμανίας.
Την τελευταία ημέρα της ζωής του, ο στρατάρχης γνώριζε πως δύο στρατηγοί, ο Wilhelm Burgdorf και ο Ernst Maisel, είχαν φτάσει από το Βερολίνο στο Herrlingen για να τον συναντούσαν. Πολλοί από τους συνεργάτες του είχαν ήδη συλληφθεί ή εκτελεσθεί. Ο Ρόμελ διατηρούσε μία ελπίδα μήπως τον στείλουν στο Ανατολικό Μέτωπο. Οι στρατηγοί του Χίτλερ έφτασαν το μεσημέρι και ζήτησαν ευγενικά να μιλήσουν κατ’ ιδίαν με το Ρόμελ όπου και του έδωσαν δύο επιλογές: είτε να αυτοκτονήσει με κυάνιο είτε να δικαστεί σε ένα από τα επονομαζόμενα λαϊκά δικαστήρια (Volksgericht).
Εάν αρνείτο την πρώτη, τον ενημέρωσαν πως και η ίδια η οικογένειά του θα φυλακιζόταν και θα ερχόταν αντιμέτωπη με το λαϊκό δικαστήριο. Τέτοιες δίκες συνήθως δεν είχαν καλό τέλος, καταλήγοντας σε βασανιστικούς θανάτους. Για παράδειγμα, οι αντιφρονούντες Hans και Sophie Scholl πέρασαν από τέτοιο δικαστήριο το 1943 και θανατώθηκαν με καρατόμηση. Οι εμπλεκόμενοι αξιωματικοί της συνωμοσίας της 20ης Ιουλίου του 1944 είχαν κρεμαστεί σε τσιγκέλια και απαγχωνίσθησαν με σύρμα πιάνου, ενώ οι δίκες και οι εκτελέσεις τους δημοσιοποιήθηκαν προς παραδειγματισμό.
Ο Ρόμελ δέχτηκε την επιλογή της αυτοκτονίας, επιμένοντας όμως να ενημερώσει πρωτίστως την οικογένειά του. Οι δύο στρατηγοί συμφώνησαν υπό τον όρο να μη το διαδώσουν σε τρίτους. Ο στρατάρχης είχε αντιληφθεί πως το καθεστώς επιθυμούσε την αθόρυβη εκτέλεσή του, ώστε να σώσει την προπαγανδιστική εικόνα που είχε καλλιεργήσει γύρω από το πρόσωπό του. Σε περίπτωση που κάποιος από την οικογένειά του άνοιγε το στόμα του, θα ακολουθούσε η δική του εξόντωση. Ο Ρόμελ εξήγησε στο γιο του Μanfred πως σε ένα τέταρτο της ώρας θα ήταν νεκρός.
Παρών στο σπίτι ήταν επίσης ο λοχαγός Hermann Aldinger, παλιός φίλος του από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο Ρόμελ είχε κρατήσει στο επιτελείο του. Οι Ναζί είχαν προσπαθήσει να αποσπάσουν την προσοχή του λοχαγού πιάνοντάς του την κουβέντα. Τελικά ο Ρόμελ τον κάλεσε και του εξήγησε τι επρόκειτο να συμβεί. Ο Aldinger ήταν διατεθειμένος να αντιδράσει, αλλά ο Ρόμελ του το αρνήθηκε, καταλήγοντας πως έπρεπε να αποχωρήσει, διότι είχε διορία μόλις δέκα λεπτών. Εν τω μεταξύ, άνδρες της Γκεστάπο επόπτευαν ολόκληρη την περιοχή, ενώ είχαν και σαφείς οδηγίες να εισβάλουν στο σπίτι και να πυροβολήσουν σε περίπτωση που ο Ρόμελ έφερνε οποιαδήποτε αντίσταση.
Ο στρατάρχης φόρεσε το παλτό του και εξήλθε συνοδευόμενος από το γιο του και το λοχαγό. Ένας οδηγός των Ες-Ες περίμενε σε ένα αυτοκίνητο. Οι Burgdorf και Maisel κάθισαν πίσω εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του, ώστε να αποτρέψουν πιθανή απόπειρα δραπετεύσεως. Η αυτοκτονία έλαβε χώρα αρκετά έξω από το Herrlingen σε μια δασώδη περιοχή, μακρυά από πιθανούς μάρτυρες.
Το τι συνέβη μετά δεν είναι ξεκάθαρο, καθότι υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενες μαρτυρίες εκ των παρόντων στα γεγονότα. Ο οδηγός των Ες-Ες ισχυρίστηκε πως είχε απομακρυνθεί από το αυτοκίνητο για δέκα λεπτά ενώ, όταν επέστρεψε, βρήκε τον Ρόμελ να ψυχορραγεί. Η μαρτυρία του όμως έχει κενά, διότι η κάψουλα κυανίου επέφερε το θάνατο εντός τριών λεπτών το πολύ. Ο Maisel, ο οποίος επέζησε του πολέμου, υπεστήριξε πως δεν ήταν ο ίδιος παρών στο αυτοκίνητο όταν απεβίωσε ο Ρόμελ, αλλά ο Burgdorf. Το τελευταίος όμως δεν μπορούσε να δώσει τη δική του εκδοχή των συμβάντων, διότι είχε αυτοκτονήσει στο Βερολίνο κατά το Μάϊο του 1945.
Ο αξιωματικός πληροφοριών του αμερικανικού στρατού Charles Marshall ανεκάλυψε, κατά τη διάρκεια μεταπολεμικών ανακρίσεων, πως το καπέλο του Ρόμελ και η στραταρχική ράβδος κρατήθηκαν στο αρχηγείο του Χίτλερ, όπου ο Burgdorf τα παρουσίαζε επιδεικτικώς ως λάφυρα. Όταν το έμαθε ο Aldinger, απεφάσισε να τα βρει και τελικώς τα επέστρεψε στην οικογένεια του αποθανόντος το Νοέμβριο του 1944.
Η όλη τελετή της κηδείας του Ρόμελ έλαβε χώρα για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Το καθεστώς ισχυρίστηκε πως ο θάνατος προκλήθηκε από τραύματα πολέμου. Έπλεξε το εγκώμιο του στρατάρχη, παροτρύνοντας τους Γερμανούς να συνεχίσουν τον πόλεμο με σθένος έως την τελική επικράτηση.
Όταν μεταπολεμικώς απεκαλύφθη η αλήθεια γύρω από το θάνατό του, διάφοροι πρώην εχθροί του από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ σοκαρίστηκαν και ταξίδεψαν έως το Herrlingen για να αποτίσουν φόρο τιμής. Βετεράνοι της ογδόου βρετανικής στρατιάς και του αμερικανικού στρατού άφησαν σημειώματα στον τάφο του και τον τόπο της αυτοκτονίας του, στον οποίον βρίσκεται σήμερα ένας ογκόλιθος με μια επιγραφή στη μνήμη του.
