Οι περισσότεροι φίλοι της Αεροπορίας γνωρίζουν πως τα σοβιετικά αεροσκάφη της δεκαετίας του ’60 όπως και τα παλαιότερα, είχαν -τα περισσότερα- την εισαγωγή αέρα του/των κινητήρα/ων στο ρύγχος, με το ραντάρ επίσης τοποθετημένο εκεί, αλλά σε ένα περιορισμένου μεγέθου θύλακα. Το αποτέλεσμα ήταν, μαζί με την γενική υστέρηση σε τεχνολογία, τα ραντάρ των σοβιετικών μαχητικών να είναι σημαντικά υποβαθμισμένα σε σχέση με των δυτικών (καθώς είχαν και περιορισμένου μεγέθους κεραία). Οπότε μια λύση που σκέφτηκαν οι Σοβιετικοί σχεδιαστές ήταν να μετακινηθεί η εισαγωγή άερα λίγο πιο πίσω, στα πλευρά του ρύγχους. Κι αυτό έπρεπε να μελετηθεί με ένα νέο πρωτότυπο αεροσκάφος.
Εδώ εμφανίζεται το Sukhoi T-49, ως έκδοση του γνωστού Sukhoi Su-11, με νέο ραντάρ και σημαντικά τροποποιημένο οπλισμό. Το project ξεκίνησε τυπικά στις 6 Αυγούστου του 1957. Η πρώτη πτήση του πρωτοτύπου πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1960, μετά από διάφορες δοκιμές τροχοδρόμησης τον Οκτώβριο του 1959.
Η βασική διαφορά από το Su-11 ήταν το επανασχεδιασμένο εμπρόσθιο τμήμα που μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει ένα πιο ισχυρό ραντάρ, σε ένα εμφανώς μεγαλύτερης διαμέτρου διηλεκτρικό ρύγχος. Ακόμη, δημιουργήθηκαν νέες πλευρικές εισόδοι του αέρα και στις δύο πλευρές της ατράκτου. Αυτό διευκόλυνε την τοποθέτηση και τη λειτουργία του νέου ραντάρ, καθώς η κεραία του ήταν πλέον σταθερά εγκατεστημένη στο ρύγχος, χωρίς να χρειάζεται να αντισταθμίζονται οι κινήσεις του κώνου εισαγωγής αέρα (κάτι που έπρεπε να γίνεται στο Su-9/11 & MiG-21 συνεχώς).
Το μήκος του αεροσκάφους ήταν 19,8 μέτρα, ενώ το εκπέτασμα ήταν 8,6. Το κινητήριο σύστημα αποτελούνταν από έναν μοναδικό Lyulka AL-7F1-100, με 67,1 kN ώση και 98,1 kN με χρήση μετακαυστήρα.
Οι δοκιμαστικές πτήσεις του T-49 ήταν υποσχόμενες, αλλά οι υπεύθυνοι σχεδιασμού της σοβιετικής Αεροπορίας αποφάσισαν ότι το ανταγωνιστικό δικινητήριο project T-58 είχε μεγαλύτερες δυνατότητες εξέλιξης. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις απαιτήσεις της για την αξιοπιστία των κινητήρων, το μονοκινητήριο T-49 δεν μπορούσε να συναγωνιστεί το Su T-58. Ωστόσο, το T-49 αποδείχθηκε πολύτιμος “σύμμαχος” του T-58, κυρίως στον τομέα της ανάπτυξης του προηγμένου ραντάρ και των νέου τύπου εισαγωγών αέρα, ώστε να έχει και πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνιστικού σχεδίου Yak-28-64. Τελικά, το T-58 μπήκε σε παραγωγή ως αναχαιτιστικό με την ονομασία Su-15.
Η σχεδίαση του T-49 επέδειξε πολλά από τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά που θα γίνονταν στάνταρ στα μελλοντικά αεροσκάφη της Σοβιετικής Ένωσης, όπως η χρήση δέλτα πτέρυγας για καλύτερη ευελιξία και απόδοση σε υψηλές ταχύτητες και η ενσωμάτωση εξελιγμένου ραντάρ για την ενίσχυση των δυνατοτήτων ανίχνευσης και εμπλοκής στόχων σε αποστολές αναχαίτισης.
Το μοναδικό πρωτότυπο του Sukhoi T-49 υπέστη ζημιά τον Απρίλιο του 1960. Παρόλο που έγιναν επισκευές, το αεροσκάφος αποσύρθηκε και δεν πέταξε ποτέ ξανά.
