Κυκλοφορεί ως ερώτημα σήμερα στο δημόσιο λόγο, από πολιτικά πρόσωπα: «Να βοηθήσουμε τη σεισμόπληκτη Τουρκία παρά τα όργια επιθετικότητας που κάνει εναντίον μας, μα και τη διαχρονική αδικία, στην Κύπρο το ’74, στη Μικρασία το ’22, στην Πόλη το ΄55, για να θυμηθούμε μόνο τα πιο πρόσφατα; Τις απειλές του Ερντογάν, τα χυδαία ‘θα έρθουμε νύχτα’ και τα ‘έχουμε πύραυλους για την Αθήνα’»; Η απάντηση μας είναι ξεκάθαρη: Ναι. Και παραθέτουμε όσο πιο σύντομα γίνεται τους λόγους.
- Είναι ηθική και πολιτισμική μας υποχρέωση προς τον Τουρκικό λαό. Σήμερα και αύριο δεν θα στενάζει ούτε ο Ερντογάν στο υπερφίαλο παλάτι του, ούτε οι Τούρκοι ολιγάρχες του κύκλου του. Θα στενάζει ο απλός άνθρωπος στη γειτονική χώρα.
- Είναι διεθνής μας υποχρέωση με βάση τις αρχές αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, συνύπαρξης, του ΟΗΕ, της Ε.Ε. και πολλών άλλων οργανισμών στους οποίους μετέχουμε. Όλα αυτά με τα οποία η Ελλάδα δηλώνει διεθνώς ότι πορεύεται και τηρεί.
- Είναι νομική μας υποχρέωση με βάση το Σύνταγμα μας, το οποίο μόλις στο άρθρο 2 δηλώνει πως η χώρα επιδιώκει «την εμπέδωση της ειρήνης…καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και κρατών».
- Είναι θρησκευτική μας υποχρέωση -για όσους πιστεύουν- κεντρική μάλιστα στην αγαπητική φύση του Χριστιανισμού.
- Είναι ιστορική αναγκαιότητα, καθώς και στο παρελθόν Ελλάδα και Τουρκία βοήθησαν η μια την άλλη σε αντίστοιχες καταστροφές. Η τότε εμπειρία καταγράφηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο, στις ιστορικές δέλτους, και πρέπει να ξαναγραφεί νέο κεφάλαιο.
- Είναι μια κίνηση ήπιας ισχύος, πέρα δηλαδή από εξοπλισμούς και αμυντικές προετοιμασίες. Και δεν υπάρχει χώρα που να της περισσεύει το αντίστοιχο κεφάλαιο, το οποίο διαρκώς οφείλει να μεγιστοποιεί.
- Είναι μια διαυγής απόδειξη διαφορετικότητας από την επιθετικότητα και την απειλή που συναντάμε. Και τη χρειαζόμαστε, πολύ περισσότερο από γραφειοκρατικές συσκέψεις «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» και λοιπών τυπικών επαφών.
- Είναι τελικά μια απόδειξη «ελληνικότητας». Η οποία δεν μπορεί να εξαντλείται στο τουριστικά γραφικό, στο φολκλορικά επιδερμικό και αρχαιολαγνικό, στην αυτάρεσκη επίκληση του «μας οφείλει η Δύση τον πολιτισμό της», στον αυτοκολακευτικό της «ένδοξης καταγωγής», ή στο μίζερο της αυτολύπησης και της διαρκούς μεμψιμοιρίας. Αν η «ελληνικότητα» ενσωματώνει μια στάση ζωής αυτή πρέπει να είναι και του Άδμητου, που στην πιο μεγάλη του θλίψη δηλώνει «Στ᾽ άλλα δεινά θα πρόσθετα και τούτο, να πουν το σπίτι αυτό εχθρικό στους ξένους». (Ευριπίδη, Άλκηστις, 556-557).
Για τα αμυντικά υπάρχει και το μεθαύριο και κάθε μέρα εφεξής.
