Το Siebel Si-204 ήταν ένα μικρό δικινητήριο αεροσκάφος πολιτικής και στρατιωτικής χρήσεως, που κατασκευάστηκε από τη Siebel Flugzeugwerke στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Παρήχθη βέβαια και από εταιρείες άλλων χωρών πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μαζί με το Focke-Wulf Fw 58 καθιερώθηκε ως το σημαντικότερο της κατηγορίας του.
Focke Wulf Fw 58: το πρώτο σε εξαγωγές γερμανικό αεροσκάφος έως το 1942
Σχεδιάστηκε κατόπιν αιτήματος της Lufthansa (DLH), και αποτέλεσε μια νεότερη έκδοση του προγενεστέρου Siebel Fh 104 Hallore. Αν και ξεκίνησε ως ιδέα αερομεταφορέως εμπορευμάτων, ενσωματώθηκε και στο στόλο της Luftwaffe, η οποία χρησιμοποιούσε μια τροποποιημένη του έκδοση για την εκπαίδευση των πληρωμάτων της. Στο τέλος του πολέμου, έπεσε στα χέρια αρκετών συμμαχικών δυνάμεων και παρήχθη μαζικώς σε Γαλλία και Τσεχοσλοβακία.
Σχεδιασμός και τεχνικά χαρακτηριστικά
Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το υπουργείο Αεροπορίας (RLM, κατά την περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας είχε τον πλήρη έλεγχο της Πολεμικής Αεροπορίας της χώρας) εξέδωσε τις προδιαγραφές για λογαριασμό του εθνικού αερομεταφορέα DLH που αφορούσαν την παραγωγή ενός νέου αεροπλάνου μικρών και μεσαίων διαδρομών κατάλληλου για τη μεταφορά επιβατών. Αυτό, με τις απαραίτητες αλλαγές, θα μπορούσε να καλύψει και στρατιωτικές ανάγκες. Η Siebel ανταποκρίθηκε, αναθέτοντας το project στο τεχνικό τμήμα της με επικεφαλής τον μηχανικό Friedrich Fecunder. To σχέδιο βασιζόταν στο Fh 104, αλλά οι διαστάσεις του ήταν μεγαλύτερες.
Ήταν εξ ολοκλήρου μεταλλικής κατασκευής, χωρητικότητας εννέα ατόμων (οκτώ επιβατών και ενός πιλότου). Τροφοδοτείτο από δύο κινητήρες Argus As 410, ισχύος 360 ίππων έκαστος, που περιέστρεφαν δίφυλλες έλικες διαμέτρου 2,60 μέτρων, ενώ διέθετε δεξαμενές για 620 λίτρα καυσίμου. Το μήκος του ήταν 11,95 μέτρα και το άνοιγμα πτερύγων 21,33 μέτρα. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορούσε να φτάσει ήταν τα 364 χλμ. την ώρα, ενώ μπορούσε να ανέλθει σε ανώτατο ύψος 24.600 ποδιών.
Πρωτότυπα
Η παρθενική πτήση του πρώτου πρωτοτύπου πραγματοποιήθηκε μεταξύ Μαΐου-Σεπτεμβρίου του 1940 και ακολούθησε του δευτέρου τον Ιανουάριο του 1941. Το τρίτο στη σειρά διαμορφώθηκε σε εκπαιδευτικό τυφλής πτήσεως μετά την έναρξη του πολέμου.
Επειδή, την εποχή εκείνη, η Siebel ασχολείτο με την αδειοδοτημένη παραγωγή του Junkers Ju 88, μόνο δεκαπέντε πρωτότυπα ήταν δυνατόν να κατασκευασθούν στο εργοστάσιο της Halle στη Γερμανία, όλα για γενική αξιολόγηση. Έτσι αποφασίστηκε η μεταφορά της παραγωγής του Si 204Α στο SNCAC (Société nationale de constructions aéronautiques du Centre) της κατεχόμενης Γαλλίας, όπως άλλωστε συνέβη και με την παραγωγή άλλων αεροσκαφών.
Το 1942 παρουσιάστηκε το Si 204D με νέο ρύγχος και διαφανή τμήματα. Αυτό εφοδιάστηκε με τους εξελιγμένους Argus As 411, ισχύος 600 ίππων και διετέθη για την εκπαίδευση πιλότων και πλοηγών. Ο συγκεκριμένος τύπος ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε εκτενέστατα καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Από όλη τη σειρά, το D-3 κατασκευάστηκε με ξύλινες πτέρυγες και ουρά λόγω ελλείψεως βασικών υλικών. Γενικά χαρακτηρίστηκε ως αξιόπιστο αεροπλάνο, αλλά επικρίθηκε για την ολική απουσία οπλισμού, αφού περιόρισε τομείς της εκπαιδεύσεως του προσωπικού.
Οι μηχανικοί της Siebel είχαν βέβαια προχωρήσει και σε διάφορα στρατιωτικά σχέδια, όπως τοποθετήσεως ραγών μεταφοράς βομβών ή πυργίσκων, αλλά τελικώς τα πλάνα δεν υλοποιήθηκαν. Σε μερικά μόνο Si 204D εγκατέστησαν πολυβόλα MG 131 των 13 χιλ. σκοπεύοντας να τα καταστήσουν νυχτερινά μαχητικά, αλλά τα συγκεκριμένα δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ σε αερομαχίες. Προτάθηκε επίσης η μετατροπή τους σε βομβαρδιστικά για επιθέσεις εναντίον στόχων ανταρτών. Ως επί τούτου, τρία της σειράς «Ε» εστάλησαν στη Λευκορωσία, αλλά η επιχειρησιακή δράση τους παραμένει παντελώς άγνωστη.
Το Si 204 υπήρξε το τελευταίο αεροσκάφος που καταρρίφθηκε στο Δυτικό Μετωπο πριν την οριστική παύση των εχθροπραξιών, όταν στις 8 Μαΐου του 1945 βλήθηκε από τα πυρά ενός αμερικανικού P-38 Lightning κοντά στη Βαυαρία.
Οι διάφορες εκδόσεις
Το Si 204A χρησιμοποιήθηκε ως αεροσκάφος επικοινωνιών και μεταφορέας ανωτέρων αξιωματικών. Ήταν αυτό που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου επί γαλλικού εδάφους. Τα Si 204Β και Si 204C έμειναν μόνο σε μορφή σχεδίων. Τα εκπαιδευτικά της σειράς «D» μεταβλήθηκαν ως προς το ρύγχος και εφοδιάστηκαν με ισχυρότερους κινητήρες. Το D-0 διετέθη για εκπαίδευση τυφλής πτήσεως, ενώ το D-1 αποτέλεσε την τσεχοσλοβάκικη έκδοση του αεροπλάνου. Το D-3 δεν διαφοροποιήθηκε πέραν κάποιων συγκεκριμένων τμημάτων του που κατασκευάστηκαν από ξύλο. Το Si 204Ε ήταν πειραματικό νυχτερινό μαχητικό με δύο πολυβόλα των 13 χιλ. εγκατεστημένα στο ρύγχος και ένος ακόμη αμυντικού σε ραχιαίο πυργίσκο. Το συγκεκριμένο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα τροποποιημένο Si 204D. Το Ε-3 έλαβε κάποιες προσθήκες για μεταφορά μικρών βομβών με περιορισμένη δράση στο Ανατολικό Μέτωπο εναντίον ανταρτών.
Το Si 204 σε συμμαχικά χέρια
Μετά τον πόλεμο, ένα Si 204D παρέμεινε στο Βερολίνο. Ένα άλλο έπεσε στα χέρια των συμμάχων, όταν προσγειώθηκε στο Enns της Αυστρίας. Κάποια αιχμαλωτίστηκαν από τους Σοβιετικούς και χρησιμοποιήθηκαν ως μεταφορείς από την Aeroflot μέχρι το 1949, όταν και αντικαταστάθηκαν από αεροσκάφη εγχώριας παραγωγής. Το 1951 αποσύρθηκε το τελευταίο, όπου χρησιμοποιείτο για αμιγώς γεωργικούς σκοπούς.
